پایگاه خبری جماران، وقتی مسلمین به یک فتح چشم گیری دست پیدا کردند، فردی از مسلمانان در منطقه ای که اعلام قبول اسلام نکرده بودند، طبق تشخیص خود، زد و کشت و تخریب ها کرد ... خبر به پیامبر (ص) رسید ...
اولین کاری که آن پیامبر خدا(ص) کردند؛ با صداقت تمام آنچه انجام شده بود و داغی که خانواده ها دیده بودند و مهمتر لطمه ای که به«آبرو اسلام» رسیده بود را، بدون فوت وقت و بدون ذره ای«پنهان کاری» اعلام نمود.
و ثانیا؛ فرد خطا کار را از هر گونه سِمتی حذف کامل نمود.
و ثالثا؛ در جمع حاضران اشک ریخت و به خدای متعال از خون هایی که ریخته شده، طلب مغفرت نمود و از رفتار آن سردار نظامی اش اظهار بی اطلاعی و تبری نمود.
و رابعا؛ حضرت امیرالمومنین(ع) را برای پوزش و دلجویی و پرداخت خسارات وارده، عازم آن منطقه نمود.
آیا این بلیات بسیار سوزناک که پشت سر هم جان این ملت مظلوم و شریف را می سوازند! ابتلائات (آزمایشات) الهی است؟ یعنی [خدای نخواسته] رفتاری چون؛ ندانم کاری، فریب، بازی قدرت، غرور ، دروغ و عدم صداقت، اهانت به مخالف خود و تضییع حقوق، اختلاس، نجومی و... در پیدایش آن نقشی ندارد؟
یا نه، از ماست که بر ماست؟
براساس قرآن، این احتمال دوم را نمی شود انکار نمود!
چرا که فرمود: 《ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا بانفسهم ؛ خدا وضع و حال هیچ قومی را عوض نخواهد کرد مگر آنکه انسانها به خودشان وضع و حال خودشان را تغییر دهند.》 (رعد/۱۱)
اگر [خدای نخواسته] ذره ای احتمال وجود گزینه دوم می رود که منشاء بسیاری از«داغ های ملی» است! راه درست، همان راهی است که پیامبر(ص) انجام داد و تنها چراغ راه حکومت است.
هوالودود
