در بخشی از وصیتنامه مهران عزیز آمده است: بکوشید همواره بیش از دافعه، جاذبه داشته باشید، مواظب اعمال و کردارتان باشید، مبادا با برخوردهای ناصحیح، فرد یا افرادی را از خود برنجانید و موجبات طرد ایشان را از جامعه اسلامی فراهم سازید، می بایست حرکات و سکنات شما مصادیق بارز اشداء علی الکفار و رحماء بینهم باشد.
مهران می گفت برای شهادت باید دعوتت کنند.
شهید مهران بلورچی که به هنگام شهادت جوانی 20 ساله بود، برای خودش دفترچه ای داشت که خطاهای روزانه اش را در آن یادداشت می کرد.
برخورد مدرسه با مقوله جبهه رفتن بچه ها بسیار سرد بود و بچه های رزمنده مدرسه که از پشت قصه این برخوردهای سرد بی خبر بودند خود دست به کار شده بودند.
علاقه میان علی و حاج آقا حق شناس به قدری بود که ایشان برایش نامه می نوشت و وقتی هم شهید شد تقاضای ملاقات با خانواده اش را داشت.
علی بین ماندن در جبهه و درس خواندن دچار تردید شده بود و می خواست بداند منظور امام از اینکه گفته است دفاع اوجب واجبات است، چیست؟
نامش مهران بود اما با ورودش به جبهه یادداشت ها و نوشته هایش را با نام علی یا علیرضا امضا می کرد.
با سرعت 200 کیلومتر بر ساعت از میان ماشین ها ویراژ می داد تا خود را به نماز اول وقت مسجد برساند.
حضور مهران و مهتاب در تظاهرات انقلابی سال 57، مادر را هم به این اعتصابات کشاند و خود شد پای ثابت حضور.
میدان دادن های سازمان چریک های فدایی خلق به نوجوانی 13-14 ساله و سخنان جذابشان و برخوردهای روشنفکرمآبانه شان مهران را جذب خود کرده بود تا اینکه مادر بیکار ننشست و... .