شانزدهم ماه مبارک رمضان سال 57 بود و شهید سید علی اندرزگو آن روز حال و هوای دیگری داشت انگار می دانست که این رفتن بازگشتی در کار ندارد و باید دل از همسر و فرزندانش بکند.
آنقدر سریع مجبور بودند از قم خارج شوند که جانمازی که برای نماز مغرب پهن شده بود به اقامه نماز عشا نرسید. شهید اندرزگو و بانویش را می گویم.
دو ماهی بود که همسر شهید اندرزگو با کودکانش در خانه تنها بود و حالا هر سه کودکش سرخک گرفته بودند... .
سه سال از ازدواج شهید اندرزگو گذشته بود اما هنوز همسرش نام واقعی اش را نمی‌دانست.
امام دستی به شانه پسرم زد و گفت: شما خوبید دعا کنید آقا بیایند تا پدرتان نیز به همراهشان بیاید.
بعد از گذشت چند ماه از شهادتش، امام که آمد، خبر شهادتش را به ما داد.
هنوز 10 دقیقه ای بیشتر نخوابیده بود که بیدار شد و دست به سینه گذاشت و گفت: السلام علیک یا صاحب الزمان(عج).
با بلندگو به اهالی کوچه و محل اعلام کردند، این خانواده خرابکار است، هر کس به آنها کمک کند، دستگیر خواهد شد.
می گفت: همه جور می توان زندگی کرد اما باید دید کدام یک مورد توجه اهل بیت (ع) است؟