رسانه های رسمی صحت و درستی را در درجه اول اهمیت قرار می دهند و بدون اطمینان از وقوع و درستی موضوعی آن را منتشر نمی کنند.
در این رسانه ها افرادی با تخصص و تجربه کار با رسانه فعالیت می کنند که این شاخصه از احتمال اشتباه آنها می کاهد تا تولیداتی با کیفیت بالا منتشر شود.
رسانه های رسمی و حرفه ای کسب مخاطب را فدای صحت، دقت و درستی نمی کنند چرا که می دانند افزایش مخاطب از این طریق ماندگار نیست و ریزش شدیدی خواهد داشت.
این روزها با گسترش شبکه های مجازی و افزایش دسترسی به اینترنت هر فردی براحتی می تواند رسانه ای برای خود ایجاد کند، به اطلاع رسانی بپردازد و بر جامعه تاثیر بگذارد اما درستی این اطلاعات و مثبت یا منفی بودن این تاثیرگذاری محل سوال است.
افزایش دسترسی مردم به ابزارهای رسانه ای و استفاده مداوم آنها از این ابزارها در هر زمان و مکانی علاوه بر دستاوردهایی که دارد آسیب های زیادی را نیز با خود در پی آورده است.
گسترش شایعه پراکنی، افزایش خبرهای نادرست، تشویش اذهان عمومی، ضربه به حیثیت و آبروی افراد در جامعه و در مواقعی ایجاد شرایط بحرانی تنها برخی از این تبعات است.
در چنین موقعیتی از رسانه های حرفه ای و رسمی انتظار می رود تا از طرق مختلف بویژه پیگیری مطالبات جامعه، جایگاه مورد نظر خود را پیدا کنند و نگذارند غیر حرفه ای ها و شبکه های مجازی سکان اطلاع رسانی جامعه را در دست گیرند.
یکی از رسانه ها با راه اندازی صفحه ای ویژه، فضایی را در اختیار مخاطبان خود قرار داده که هر موضوعی را به نظر خود برای انتشار مهم می دانند ارسال کرده و برخی خبرگزاری نیز عینا آن مطالب و نوشته ها را منتشر می کنند.
ارسال نوشته ها و مطالب توسط کسانی که خود کار رسانه ای و خبری انجام نداده اند و انتشار قریب به اتفاق آنها توسط سایت این رسانه آسیب هایی را نیز در پی دارد.
شیوه های نگارش ناصحیح، احتمال صحت نداشتن برخی از این خبرها، ادعاهایی که در مورد برخی مسئولان به کار برده می شود و صحت تایید نشده آن تنها برخی از تبعات راه اندازی چنین بخشی است.
امکان دریافت سوژه یا مطالبی برای هر رسانه ای از اهمیت برخوردار است و رسانه بدنبال ایجاد یک ارتباط و تعامل دوسویه با مخاطب است اما اینکه هر مخاطبی با هر پیشینه ای و توانایی آن هم ناشناس خود بطور مستقیم به نویسنده رسانه تبدیل شود دور از اصول حرفه ای است.
چنین شرایطی تفاوتی با شبکه های مجازی نخواهد داشت و آن مجزا بودنی که از این دو رسانه حرفه ای و غیرحرفه ای انتظار است از بین می رود.
اینکه مدعی شویم مخاطب سردبیر رسانه ما شود بر هم زدن چارچوب های حرفه ای رسانه است و نقش سردبیری به عنوان دروازه بان و ناظری حرفه ای برای انتشار مطالب را کمرنگ کرده و حتی زیر سوال می برد.
چنین رویه ای حتی نقش خبرنگار را به عنوان فردی با دانش و تجربه که پیگیر صحت و سقم سوژه ها می شود کمرنگ کرده و به حاشیه می راند.
این روال کار که می تواند بابی را برای دورتر شدن رسانه های رسمی از عملکرد حرفه ای باز کند تنها در فضای مجازی دیده می شود و با رویه کاری حرفه ای در خبرگزاری ها تناسبی ندارد.
خبرگزاری یا هر رسانه ای به عنوان رسانه رسمی و حرفه ای باید از آسیب های فضای مجازی بکاهد نه آنکه خود در کنار فضای مجازی به ترویج آن شیوه و تقویت و تایید آن رویه بپردازد.
*خبرنگار ایرنا
انتهای پیام در این رسانه ها افرادی با تخصص و تجربه کار با رسانه فعالیت می کنند که این شاخصه از احتمال اشتباه آنها می کاهد تا تولیداتی با کیفیت بالا منتشر شود.
رسانه های رسمی و حرفه ای کسب مخاطب را فدای صحت، دقت و درستی نمی کنند چرا که می دانند افزایش مخاطب از این طریق ماندگار نیست و ریزش شدیدی خواهد داشت.
این روزها با گسترش شبکه های مجازی و افزایش دسترسی به اینترنت هر فردی براحتی می تواند رسانه ای برای خود ایجاد کند، به اطلاع رسانی بپردازد و بر جامعه تاثیر بگذارد اما درستی این اطلاعات و مثبت یا منفی بودن این تاثیرگذاری محل سوال است.
افزایش دسترسی مردم به ابزارهای رسانه ای و استفاده مداوم آنها از این ابزارها در هر زمان و مکانی علاوه بر دستاوردهایی که دارد آسیب های زیادی را نیز با خود در پی آورده است.
گسترش شایعه پراکنی، افزایش خبرهای نادرست، تشویش اذهان عمومی، ضربه به حیثیت و آبروی افراد در جامعه و در مواقعی ایجاد شرایط بحرانی تنها برخی از این تبعات است.
در چنین موقعیتی از رسانه های حرفه ای و رسمی انتظار می رود تا از طرق مختلف بویژه پیگیری مطالبات جامعه، جایگاه مورد نظر خود را پیدا کنند و نگذارند غیر حرفه ای ها و شبکه های مجازی سکان اطلاع رسانی جامعه را در دست گیرند.
یکی از رسانه ها با راه اندازی صفحه ای ویژه، فضایی را در اختیار مخاطبان خود قرار داده که هر موضوعی را به نظر خود برای انتشار مهم می دانند ارسال کرده و برخی خبرگزاری نیز عینا آن مطالب و نوشته ها را منتشر می کنند.
ارسال نوشته ها و مطالب توسط کسانی که خود کار رسانه ای و خبری انجام نداده اند و انتشار قریب به اتفاق آنها توسط سایت این رسانه آسیب هایی را نیز در پی دارد.
شیوه های نگارش ناصحیح، احتمال صحت نداشتن برخی از این خبرها، ادعاهایی که در مورد برخی مسئولان به کار برده می شود و صحت تایید نشده آن تنها برخی از تبعات راه اندازی چنین بخشی است.
امکان دریافت سوژه یا مطالبی برای هر رسانه ای از اهمیت برخوردار است و رسانه بدنبال ایجاد یک ارتباط و تعامل دوسویه با مخاطب است اما اینکه هر مخاطبی با هر پیشینه ای و توانایی آن هم ناشناس خود بطور مستقیم به نویسنده رسانه تبدیل شود دور از اصول حرفه ای است.
چنین شرایطی تفاوتی با شبکه های مجازی نخواهد داشت و آن مجزا بودنی که از این دو رسانه حرفه ای و غیرحرفه ای انتظار است از بین می رود.
اینکه مدعی شویم مخاطب سردبیر رسانه ما شود بر هم زدن چارچوب های حرفه ای رسانه است و نقش سردبیری به عنوان دروازه بان و ناظری حرفه ای برای انتشار مطالب را کمرنگ کرده و حتی زیر سوال می برد.
چنین رویه ای حتی نقش خبرنگار را به عنوان فردی با دانش و تجربه که پیگیر صحت و سقم سوژه ها می شود کمرنگ کرده و به حاشیه می راند.
این روال کار که می تواند بابی را برای دورتر شدن رسانه های رسمی از عملکرد حرفه ای باز کند تنها در فضای مجازی دیده می شود و با رویه کاری حرفه ای در خبرگزاری ها تناسبی ندارد.
خبرگزاری یا هر رسانه ای به عنوان رسانه رسمی و حرفه ای باید از آسیب های فضای مجازی بکاهد نه آنکه خود در کنار فضای مجازی به ترویج آن شیوه و تقویت و تایید آن رویه بپردازد.
*خبرنگار ایرنا
کپی شد
