حامد امیری: اتفاقی که برای من افتاد را کسی درک نمی کند/ معلولان هم حقی دارند اما انگار نه انگار!

حامد امیری در گفت و گو با خبرنگار ورزشی جی پلاس، در خصوص کسب مدال طلای پارالمپیک توکیو اظهار کرد: پارالمپیک برای معلولان بالاترین سطح رقابت‌ها حساب می‌شود. این دوره از مسابقات هم در شرایط ویژه‌ای برگزار شد و به دلیل شیوع کرونا یک سال به تعویق افتاد و همه با قدرت شرکت کرده بودند. تمرینات خوبی را انجام دادیم و البته من با حدود 60 درصد آمادگی راهی مسابقات شدم و زمانی هم که در مسابقات خواستم استارت بزنم باران تندی بارید اما خدا را شکر هرچه در توان داشتم برای پرتاب‌هایم گذاشتم و توانستم بهترین نتیجه را کسب کنم. من با آسیب شدید رفتم و با دعای مردم  توانستم هم رکورد بزنم هم مدال طلا را به دست بیاورم.  

او با اشاره به اتفاقاتی که بعد از تصادف رخ داد و دلایلی که موجب شد دوباره ورزش را آغاز کند تصریح کرد: در زندگی هر انسانی اتفاقاتی رخ می‌دهد و دقیقا بدترین اتفاقی که امکان دارد برای هرکسی بیفتد نصیب من شد؛ سبک ترین وزنه‌ای که بلند می‌کردم 400- 500 کیلو بود و حادثه پیش آمده برای من برای هیچ کس قابل درک نیست. یک هفته قبل از مسابقات قوی ترین مردان آخرین جلسه تمرینی‌ام بود که تصادف کردم و نمی‌دانستم نخاعم آسیب دیده حتی زمانی که روی تخت بیمارستان بودم فکر می‌کردم یکی دو روز بعد مرخص می‌شوم. من از یک دنیا به دنیای دیگری آمدم  و دوسال خانه نشین بودم اما بعد از این مدت تصمیم گرفته شد دوباره شروع کنم. علی رغم اینکه خانواده‌ام نظرشان بر این بود به خاطر ورزش این حادثه پیش آمد اما گفتم من ورزشکارم و حداقل به خاطر روحیه خودم هم شده باید ورزش کنم.

امیری افزود: قبل از تصادف هیچ اطلاعی از ورزش معلولان نداشتم اما یکی از دوستان بود که دوومیدانی کار می‌کرد و به من گفت فقط بیا ببین چون آنجا افرادی هستند که تصادف کردند و یا به دلایل دیگر معلول هستند و جو خوبی دارد من هم گفتم بروم ببینم چه کسانی به آنجا می‌آیند؛ در ابتدا برایم سخت بود چون همه من را به عنوان قهرمان استان می‌شناختند. سخت بود و با ویلچر خجالت می‌کشیدم؛ به هر حال رفتم دیدم افرادی هستند که دست یا پا ندارند اما تمرین می‌کنند من هم از آن خجالت و جو استرس اولیه کمی خارج شدم و گفتم می‌خواهم ورزش را دوباره شروع کنم و قهرمان پارالمپیک شوم.

دارنده مدال نقره پارالمپیک ریو و مدال طلا پارالمپیک توکیو تصریح کرد: بالاخره شروع کردم و چهار ماه مانده بود به انتخابی پارالمپیک ریو گفتم می‌خواهم در این بازی ها شرکت کنم که مربیان گفتند مگر می‌شود؟ ورزشکار داریم که چهارسال تمرین کرده تو نمی‌توانی چون رکوردها خیلی بالا است. من در جوابشان گفتم فقط بگویید رکوردم چقدر باید باشد و خودم تمرین می‌کنم. ساعت شش صبح شروع می‌کردم تا شب و در کلاسی که بالاتر از کلاس خودم بود ورودی پارالمپیک گرفتم و این اتفاق در حالی بود که در طول تاریخ وجود نداشت کسی یک کلاس بالاتر ورودی کسب کند. آن زمان کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون گفتند این ورزشکار ورودی کسب کرده اما مقام نمی‌آورد و با پافشاری به مسابقات اعزام شدم و در همان کلاس بالاتر مدال نقره بدست آوردم.

حامد امیری گفت: زمانی که از مسابقات برگشتم پیگیری کردم که در کلاس خودم چه رشته‌ای وجود دارد و بعد از اینکه فهمیدم پرتاب نیزه است گفتم که تمرین می‌کنم اما باز گفتند بدنت با این رشته هماهنگ نیست و من پافشاری کردم  و در ریو دو مدال گرفتم در جاکارتا هم عنوان پرافتخار ترین ورزشکار ایران را کسب کردم. از وقتی که ورزش را دوباره شروع کردم تنها مشوق اصلی‌ همین مردم بودند و باخودم می‌گفتم اگر یک بار دیگر زندگی من آغاز شود و اتفاق بدتری هم رخ دهد باز هم ورزش خواهم کرد چون مهر ورزشکاری به پیشانی من خورده است.

او با بیان محدودیت‌ها و سختی‌های معلولان و انتظاراتشان از مسئولان تصریح کرد: از نظر ورزشی مسئولان فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک حتی از خودشان هم گذشتند؛ ما دو سال و نیم اردو داشتیم و زحمت زیادی برای ما کشیدند اما مسئولان استانی مانند استاندار، فرماندار، شورای شهر هیچ کمکی نکردند؛ حتی بهزیستی که زیر نظر آن هستم و باید خبر بگیرد که آیا چیزی احتیاج دارم یا نه هم کاری نکردند. درخواست ویلچر دادم اما درخواستم اجابت نشد یا استاندار لرستان یک مراسم بدرقه نگرفت؛ فکر کنید شش ماه پشت در استانداری بودیم حتی اجازه ورود ندادند. درست است برای وطنم و بالابردن پرچم کشورم ورزش می‌کنم اما مسئولان هم باید به ما روحیه بدهند؛ وقتی فرماندار جواب تماسم را نمی‌دهد چه بگویم؟

ملی پوش پارالمپیکی پرتاب نیزه درپایان صحبت‌های خودتصریح کرد: من یک بانک می‌خواهم بروم 20 پله دارد؛ کجای شهر برای معلولان مناسب سازی شده؟ یک دکتر بخواهیم برویم از 10 مطب 9 تا آسانسور ندارد. معلولان هم حقی دارند اما انگار نه انگار؛ هیچ موقع هم درست نمی‌شود و این مسئله برای مسئولان عادی شده است. ما نمی‌دانیم حرف دلمان را به چه کسی بگوییم؛ اداره کل ورزش و جوانان استان هم تا حدی می‌تواند کمک کند و حل این گونه مشکلات وظیفه شورای شهر و استانداری است. ما حتی خدمات پرواز نداریم؛ اصلا به معلولان بها نمی‌دهند و انگار پوست کلفت شده‌اند. مشکل تنها من نیستم بلکه تمام معلولان هستند و امیدوارم بقیه ورزشکاران و معلولان هم از حق خودشان دفاع کنند.