«دانشجو خبرنگاری»، واژه‌ای که شاید خیلی شنیده شده باشد؛ دانشجویانی که سختی‌های راه خبر را برای خود هموار می‌کنند و از طرفی دیگر شرایط سخت درس و تحصیل را نیز پشت سر می‌گذرانند.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، همیشه فکر می‌کردم هدف و آرمان فردی که وارد دانشگاه می‌شود، باید تحصیلات عالیه بوده و به مطالب حاشیه‌ای توجه نکند، سرگرم تحصیل باشد واین موضوع را هم و غم خود قرار دهد؛ رسالت دانشجو اینگونه در ذهنم نقش بسته بود و او را شخصی می‌دیدم که مدام در جنب و جوش و تلاش برای کسب نمرات بالاتر باشد و تحقیقات ارجحی نسبت به دیگران داشته باشد؛ البته که دانشگاه و شرایط تحصیل در دانشگاه‌های مختلف هم این موضوع را بیشتر تشدید می کرد و می‌کند؛ اما دانشجویانی که در حین تحصیل وارد عرصه کار و به ویژه حرفه خبرنگاری می‌شوند، چگونه با مشکلاتی از این نوع، دست و پنجه نرم می کنند؟
به عنوان دانشجویی که از اوایل ترم هفت دانشگاه وارد عرصه خبرنگاری شدم، این حرفه را نوعی کسب تجربه می‌دانستم، حوزه ای که نیاز به تلاش بیشتر در آن دارم تا بتوانم با افتخار خودم را خبرنگار بنامم، اما در آغاز این حوزه برایم غیرقابل درک بود؛ احساس می‌کردم هیچ پیوندی بین دانشجو بودن و تحصیلات با خبرنگاری و تهیه خبر، گزارش و مصاحبه وجود ندارد، اما گذشت زمان دیدگاه مرا به کل تغییر داد.
آنچه مشخص است؛ این که شرایط دانشجو خبرنگاران همچون خبرنگاران عادی یا خبرنگارانی که مدت تحصیلشان به اتمام رسیده و خود را وقف یک مکان کرده‌اند، نیست، آن‌ها هر روز بین انتخاب خبر یا واحدهای درسی دچار تناقض می‌شوند و در نهایت با انتخاب یکی، دیگری را از دست می دهند. انتخاب درس ما را از انگیزه کنجکاوی و تلاش برای اطلاعات عمیق‌تر در این حوزه دور می‌کرد و از سوی دیگر انتخاب خبر هم لطمه و آسیب جدی به درس را برایمان به همراه داشت.
زندگی خبری آن هم در فضای دانشجویی و دست و پنجه نرم کردن با خبرهای طولانی و مصاحبه با برخی از مسئولینی که در هیچ زمینه‌ای پاسخگو نیستند، مشکل بزرگی است، استرس به موقع رسیدن به آفیش‌‌ها، دویدن برای دریافت یک خبر و صحیح و سالم تحویل دادن آن به دبیر و از طرفی توجه اکید به دانشگاه، مشکلی عمیق‌تر؛ بماند فشارهایی که زمان امتحانات متحمل می‌شویم و شب‌هایی که با استرس سوختن خبر به خواب می‌رویم.
از طرفی دیگر دانشجویانی هم هستند که برای تامین مخارج دوران دانشجویی‌شان و البته داشتن پرستیژ یک انسان شاغل وارد این عرصه می‌شوند؛ دانشجویانی که مجبورند برای تهیه خرج و مخارج و گذران زندگی دانشجویی مسئولیت تهیه خبر و گزارش را به عهده گیرند و آورده و درآمد خود را صرف شهریه و رفت و برگشت به دانشگاه کنند؛ البته درست است که مشکلات در این عرصه بسیار و دانشجو در حل آن‌ها تاحدودی عاجز است، اما با ورود به این حرفه خیلی از سوالات مجهول ذهن پاسخ می‌یابد و دانشجو در جریان اتفاقات و مسائل مهم و عمیق اطراف خود قرار می‌گیرد.
استفاده از این اطلاعات برای ما راهگشاست؛ چون عقیده داریم دانشجوی واقعی کسی است که با تکیه بر آگاهی‌ها و علم و دانشی که کسب کرده، می‌تواند مسیر درست و غلط را تشخیص دهد و پس از آن قلم‌فرسایی کند؛ قلم اوست که می‌تواند تحولی ایجاد کند و چه بسا آبادانی نقطه‌ای را به دنبال داشته باشد. پس می‌توان در دنیای خبرنگاری غرق شد و به اطراف عمیق‌تر نگاه کرد، ابعاد مختلف یک موضوع را زیرورو کرد و دنیایی سرشار از شور و هیجان را برای خود رقم زد؛ چرا که این مسیر همان مسیری است که مملو از آگاهی، دانایی، کشف، جستجو و فهم است.
به هر ترتیب به نظر می‌رسد شاید اگر مسئولین و مدیران توجه خود را به خبرنگاران، گزارشگران و فعالان در این حرفه بیشتر و دغدغه‌های آنان را درک کنند و از طرفی دیگر ارج نهادن خبرنگاران را تنها به روز خبرنگار منحصر نکنند، این مشکلات تاحدودی تقلیل یابد و بسیاری از این دوستان هم ترک حرفه نکنند.
فاطمه طالبیان؛ ایسنا- منطقه خراسان
انتهای پیام
انتهای پیام به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، همیشه فکر می‌کردم هدف و آرمان فردی که وارد دانشگاه می‌شود، باید تحصیلات عالیه بوده و به مطالب حاشیه‌ای توجه نکند، سرگرم تحصیل باشد واین موضوع را هم و غم خود قرار دهد؛ رسالت دانشجو اینگونه در ذهنم نقش بسته بود و او را شخصی می‌دیدم که مدام در جنب و جوش و تلاش برای کسب نمرات بالاتر باشد و تحقیقات ارجحی نسبت به دیگران داشته باشد؛ البته که دانشگاه و شرایط تحصیل در دانشگاه‌های مختلف هم این موضوع را بیشتر تشدید می کرد و می‌کند؛ اما دانشجویانی که در حین تحصیل وارد عرصه کار و به ویژه حرفه خبرنگاری می‌شوند، چگونه با مشکلاتی از این نوع، دست و پنجه نرم می کنند؟
به عنوان دانشجویی که از اوایل ترم هفت دانشگاه وارد عرصه خبرنگاری شدم، این حرفه را نوعی کسب تجربه می‌دانستم، حوزه ای که نیاز به تلاش بیشتر در آن دارم تا بتوانم با افتخار خودم را خبرنگار بنامم، اما در آغاز این حوزه برایم غیرقابل درک بود؛ احساس می‌کردم هیچ پیوندی بین دانشجو بودن و تحصیلات با خبرنگاری و تهیه خبر، گزارش و مصاحبه وجود ندارد، اما گذشت زمان دیدگاه مرا به کل تغییر داد.
آنچه مشخص است؛ این که شرایط دانشجو خبرنگاران همچون خبرنگاران عادی یا خبرنگارانی که مدت تحصیلشان به اتمام رسیده و خود را وقف یک مکان کرده‌اند، نیست، آن‌ها هر روز بین انتخاب خبر یا واحدهای درسی دچار تناقض می‌شوند و در نهایت با انتخاب یکی، دیگری را از دست می دهند. انتخاب درس ما را از انگیزه کنجکاوی و تلاش برای اطلاعات عمیق‌تر در این حوزه دور می‌کرد و از سوی دیگر انتخاب خبر هم لطمه و آسیب جدی به درس را برایمان به همراه داشت.
زندگی خبری آن هم در فضای دانشجویی و دست و پنجه نرم کردن با خبرهای طولانی و مصاحبه با برخی از مسئولینی که در هیچ زمینه‌ای پاسخگو نیستند، مشکل بزرگی است، استرس به موقع رسیدن به آفیش‌‌ها، دویدن برای دریافت یک خبر و صحیح و سالم تحویل دادن آن به دبیر و از طرفی توجه اکید به دانشگاه، مشکلی عمیق‌تر؛ بماند فشارهایی که زمان امتحانات متحمل می‌شویم و شب‌هایی که با استرس سوختن خبر به خواب می‌رویم.
از طرفی دیگر دانشجویانی هم هستند که برای تامین مخارج دوران دانشجویی‌شان و البته داشتن پرستیژ یک انسان شاغل وارد این عرصه می‌شوند؛ دانشجویانی که مجبورند برای تهیه خرج و مخارج و گذران زندگی دانشجویی مسئولیت تهیه خبر و گزارش را به عهده گیرند و آورده و درآمد خود را صرف شهریه و رفت و برگشت به دانشگاه کنند؛ البته درست است که مشکلات در این عرصه بسیار و دانشجو در حل آن‌ها تاحدودی عاجز است، اما با ورود به این حرفه خیلی از سوالات مجهول ذهن پاسخ می‌یابد و دانشجو در جریان اتفاقات و مسائل مهم و عمیق اطراف خود قرار می‌گیرد.
استفاده از این اطلاعات برای ما راهگشاست؛ چون عقیده داریم دانشجوی واقعی کسی است که با تکیه بر آگاهی‌ها و علم و دانشی که کسب کرده، می‌تواند مسیر درست و غلط را تشخیص دهد و پس از آن قلم‌فرسایی کند؛ قلم اوست که می‌تواند تحولی ایجاد کند و چه بسا آبادانی نقطه‌ای را به دنبال داشته باشد. پس می‌توان در دنیای خبرنگاری غرق شد و به اطراف عمیق‌تر نگاه کرد، ابعاد مختلف یک موضوع را زیرورو کرد و دنیایی سرشار از شور و هیجان را برای خود رقم زد؛ چرا که این مسیر همان مسیری است که مملو از آگاهی، دانایی، کشف، جستجو و فهم است.
به هر ترتیب به نظر می‌رسد شاید اگر مسئولین و مدیران توجه خود را به خبرنگاران، گزارشگران و فعالان در این حرفه بیشتر و دغدغه‌های آنان را درک کنند و از طرفی دیگر ارج نهادن خبرنگاران را تنها به روز خبرنگار منحصر نکنند، این مشکلات تاحدودی تقلیل یابد و بسیاری از این دوستان هم ترک حرفه نکنند.
فاطمه طالبیان؛ ایسنا- منطقه خراسان
انتهای پیام
کپی شد
