در کتاب المراقبات، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی به حدیث ملک داعی درباره ماه رجب اشاره کرده است.
به گزارش خبرنگار جماران، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، این عارف وارسته در کتاب المراقبات خود درباره ماه رجب و مراقبت های آن چنین گفته است:
یکی از مراقبت های مهم در این ماه [رجب] به یاد داشتن حدیث «ملک داعی» است که از پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) روایت شده که فرمود: «خدای متعال در آسمان هفتم فرشته ای را قرار داده است که «داعی» گفته می شود. هنگامی که ماه رجب آمد، این فرشته در هر شب این ماه تا صبح می گوید: خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا، خوشا به حال فرمانبرداران خدا. خدای متعال می فرماید: همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، فرمانبردار کسی هستم که فرمانبردارم باشد و بخشنده خواهان بخشایش هستم. ماه ماه من، بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است. هر کسی در این ماه مرا بخواند او را اجابت می کنم و هر کس از من بخواهد به او می دهم و هر کس از من هدایت بخواهد او را هدایت می کنم. این ماه را رشته ای بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کس آن را بگیرد به من می رسد.
مرحوم میرزا جواد آقا ، بعد از ذکر روایت شریف ملک داعی ماه رجب می نویسد:
«افسوس از کوتاهی ما در طاعت خدا! کجایند شکرگزاران؟! کجایند تلاشگران؟! آیا عاقلان توان فهم حق این ندای آسمانی را دارند؟! چرا جوابی نمی شنوم؟! کجایند عارفانی که می دانند کسی توان شکر این نعمت را ندارد؟! کجایند کسانی که اقرار به کوتاهی و عجز دارند که در جواب این منادی آسمانی بگویند: اجابت کرده و یاریت می کنیم...
ای وعده دهندهی سعادت! با خوشآمدگویی و کمال میل و جانفشانی ندای تو را اجابت می کنیم؛ زیرا ما را به تسبیح کردن مالک کریم خود توجه دادی و ما را ترغیب به اطاعت از مولای مهربان خود کردی و ما را به کرامت پروردگار رساندی.
ای منادی! زبان حال افراد پست پاسخت می دهند که ما را بهرهمند ساخته و بزرگ داشتی و دعوت به بزرگ ترین سعادت ها نمودی.
پستی و فساد و کوچکی ما کجا و تسبیح و تمجید خدایمان کجا! خاک کجا و خدای خدایان کجا! آلوده به پلیدی ها کجا و مجلس پاکان کجا! و اسیر در زنجیر کجا و منزل آزادگان کجا! ولی لطف پروردگار باعث شده تا به ما اجازهی تسبیح خود را بدهد. و حکمت او ما را مشرّف به این تکلیف کرده است.
چه رسوایی بزرگی اگر بعد از این بخشش بزرگ، در تسبیح او کوتاهی و در فرمان برداری او سستی کنیم! چه آقای کریمی و چه بنده های پستی! چه خدای بردبار و چه بندگان کم عقلی!...»
