در این مطلب مده است: افزایش نرخ دلار و سایر ارزهای خارجی در سال گذشته اندکی خودمان را با وضعیتی که در آن بوده و هستیم
بیشتر آشنا کرد، خصوصا در حوزه صنعت و تولید کالا. همین اندازه که متوجه شدیم کسانی که دائم اسم و رسم تولید را طی سال های متوالی یدک می کشیدند و اینجا و آنجا به اسم مدیران« تولید کننده برتر» و عناوین دیگر شناخته می شدند، در بهترین حالت مونتاژکاران واقعی در صنعت هستند.
این مسئله را با ذکر چند مثال ساده تر می توان توضیح داد. در ابتدای سال 97 قیمت پکیج های تولید ایران (Iran In Made )در بازار یک میلیون و دویست هزار تا دو میلیون تومان بود. با افزایش نرخ دلار این قیمت ها نیز به شدت افزایش یافت و از مرز سه میلیون و پانصدهزار تومان نیز عبور کرد. وضعیت بازار خودرو نیز چندان نیاز به توضیح واضحات ندارد؛ خودروی پژو 405 قبل از افزایش قیمت دلار 33 میلیون تومان بود که در حال حاضر بالای70 میلیون تومان است! قیمت خودروی گرانقدر پراید نیز همین وضعیت را طی کرد، به یکباره از 19 میلیون تومان به بالای 40 میلیون جهش کرد و این همه دقیقا در بخش هایی از صنعت اتفاق افتاد که مدیران آن مدعی « تولید» و نه « مونتاژ» هستند.
فرض کنید خودمان تولید کننده واقعی شوفاژ های دیواری بودیم، همچنین خودرو. به عبارتی دقیق تر و براساس تجربه کارخانه هایی که مدعی تولید هستند، صاحب تکنولوژی پکیج های دیواری و زمینی می بودیم. آیا در چنین شرایطی همچنان با افزایش قیمت دلار چنین وسایلی نیز افزایش قیمت پیدا می کرد؟ آیا وقفه ای در تولید کالاهای مورد نظر ر خ می داد؟ بی تردید خیر. در بدترین شرایط چشم هایمان به تغییر جزئی در قیمت ها عادت می کرد و نه نرخ های باور نکردنی.
همین مثال را می توان درباره سایر تولیدات داخلی نیز استفاده کرد، لوازم خانگی، تجهیزات صنعتی، لوازم سرمایشی و گرمایشی و...افزایش یکباره و حتی متوقف شدن تولید شماری از کارخانه ها ) حداقل آنکه از ابتدای نیمه اول سال 97 شماری از کارخانه های تولید لوازم خانگی خط تولید خود را به دلیل تامین نشدن کالاهای مورد نیاز تعطیل کردند!( را به چشم نمی دیدیم. چرا که به معنای واقعی کلمه ما با کارخانه های تولید کننده روبه رو بودیم و نه سوله های مونتاژ قطعات.
گسترده شدن تحریم های ظالمانه اخیر بخشی از تعارف های معمول و مصاحبه های سراسر نادرست مدیران کارخانه های مونتاژ قطعات و سرهم بندی کردن لوازم وارداتی خارج از کشور را بهتر از هر زمان دیگر نمایان ساخت. مدیران و صاحبان صنایعی که دائم از تولید و تولیدات «کاملا ایرانی» « و ملی» سخن به میان می آورند ولی با اندکی بحران در ورود کالاهای مورد نیاز خط تولید آنان نیز با صدها مشکل روبه رو شد، اولین و آخرین گرفتاری آنان به عدم تامین قطعات اصلی مربوط می شود! تجربه تلخ و نا گوار تحریم ها نشان داد ما نه تنها صاحب صنعت و تکنولوژی های مورد نیاز در جهت رفع نیازهای خودمان نیستیم، بلکه تولید چندانی هم نداشته و نداریم. در واقع اوج هنر مدیران و افرادی که مدعی تولید بوده اند صرف وارد کردن کالاهای با کیفیت، کم کیفیت و بی کیفیت خارجی بوده است تا از کنار ایــن واردات چند قطعه ای را به همدیگر بچسبانند و خود را به عنوان تولید کننده برتر و بهتر معرفی کنند.
حداقل کاری که در «سال رونق تولید »می تواند از سوی مدیران مونتاژکار انجام پذیرد، اندکی سکوت و پرداختن به فعالیت های سابق است!
7141/6026/
انتهای پیام بیشتر آشنا کرد، خصوصا در حوزه صنعت و تولید کالا. همین اندازه که متوجه شدیم کسانی که دائم اسم و رسم تولید را طی سال های متوالی یدک می کشیدند و اینجا و آنجا به اسم مدیران« تولید کننده برتر» و عناوین دیگر شناخته می شدند، در بهترین حالت مونتاژکاران واقعی در صنعت هستند.
این مسئله را با ذکر چند مثال ساده تر می توان توضیح داد. در ابتدای سال 97 قیمت پکیج های تولید ایران (Iran In Made )در بازار یک میلیون و دویست هزار تا دو میلیون تومان بود. با افزایش نرخ دلار این قیمت ها نیز به شدت افزایش یافت و از مرز سه میلیون و پانصدهزار تومان نیز عبور کرد. وضعیت بازار خودرو نیز چندان نیاز به توضیح واضحات ندارد؛ خودروی پژو 405 قبل از افزایش قیمت دلار 33 میلیون تومان بود که در حال حاضر بالای70 میلیون تومان است! قیمت خودروی گرانقدر پراید نیز همین وضعیت را طی کرد، به یکباره از 19 میلیون تومان به بالای 40 میلیون جهش کرد و این همه دقیقا در بخش هایی از صنعت اتفاق افتاد که مدیران آن مدعی « تولید» و نه « مونتاژ» هستند.
فرض کنید خودمان تولید کننده واقعی شوفاژ های دیواری بودیم، همچنین خودرو. به عبارتی دقیق تر و براساس تجربه کارخانه هایی که مدعی تولید هستند، صاحب تکنولوژی پکیج های دیواری و زمینی می بودیم. آیا در چنین شرایطی همچنان با افزایش قیمت دلار چنین وسایلی نیز افزایش قیمت پیدا می کرد؟ آیا وقفه ای در تولید کالاهای مورد نظر ر خ می داد؟ بی تردید خیر. در بدترین شرایط چشم هایمان به تغییر جزئی در قیمت ها عادت می کرد و نه نرخ های باور نکردنی.
همین مثال را می توان درباره سایر تولیدات داخلی نیز استفاده کرد، لوازم خانگی، تجهیزات صنعتی، لوازم سرمایشی و گرمایشی و...افزایش یکباره و حتی متوقف شدن تولید شماری از کارخانه ها ) حداقل آنکه از ابتدای نیمه اول سال 97 شماری از کارخانه های تولید لوازم خانگی خط تولید خود را به دلیل تامین نشدن کالاهای مورد نیاز تعطیل کردند!( را به چشم نمی دیدیم. چرا که به معنای واقعی کلمه ما با کارخانه های تولید کننده روبه رو بودیم و نه سوله های مونتاژ قطعات.
گسترده شدن تحریم های ظالمانه اخیر بخشی از تعارف های معمول و مصاحبه های سراسر نادرست مدیران کارخانه های مونتاژ قطعات و سرهم بندی کردن لوازم وارداتی خارج از کشور را بهتر از هر زمان دیگر نمایان ساخت. مدیران و صاحبان صنایعی که دائم از تولید و تولیدات «کاملا ایرانی» « و ملی» سخن به میان می آورند ولی با اندکی بحران در ورود کالاهای مورد نیاز خط تولید آنان نیز با صدها مشکل روبه رو شد، اولین و آخرین گرفتاری آنان به عدم تامین قطعات اصلی مربوط می شود! تجربه تلخ و نا گوار تحریم ها نشان داد ما نه تنها صاحب صنعت و تکنولوژی های مورد نیاز در جهت رفع نیازهای خودمان نیستیم، بلکه تولید چندانی هم نداشته و نداریم. در واقع اوج هنر مدیران و افرادی که مدعی تولید بوده اند صرف وارد کردن کالاهای با کیفیت، کم کیفیت و بی کیفیت خارجی بوده است تا از کنار ایــن واردات چند قطعه ای را به همدیگر بچسبانند و خود را به عنوان تولید کننده برتر و بهتر معرفی کنند.
حداقل کاری که در «سال رونق تولید »می تواند از سوی مدیران مونتاژکار انجام پذیرد، اندکی سکوت و پرداختن به فعالیت های سابق است!
7141/6026/
کپی شد
