راز ناکامی تعدادی از سرمربیان در رئال مادرید

ورزشی جماران، فرشته مقدم: ۲۰۵ روز از زمانی که ژابی آلونسو برای نخستین بار در سالن کنفرانس خبری والدبباس نشست، می گذرد. تقریبا هفت ماه از مراسم معارفه آلونسو به عنوان سرمربی رئال مادرید می گذرد و اگر تیمش در دیدار برابر آلاوس در مندیسوروسا پیروز نمی شد، دوشنبه آخرین روز حضورش روی نیمکت بود. نه قرارداد سه ساله، نه سه سال درخشان در بایرلورکوزن و نه پنج سال حضورش در مادرید به عنوان بازیکن که با دسیما همراه شد به او در ماندن کمکی نمی کردند. نیمکت مادرید این چنین است. سخت ترین جا برای سرمربیان. 

سانتیاگو کانیسارس، دروازه‌بان پیشین سفیدپوشان در این رابطه اظهار کرد: "در مادرید پیروزی تنها آسودگی خاطر از نباختن است و شکست یک بحران تلقی می شود. زمانی که شکست در برنامه ها جایی ندارد و اتفاق می افتد آن یک نگرانی بزرگ به حساب می آید. فراموش نکنیم که درباره باشگاهی صحبت می کنیم که هاینکس، سرمربی که پس از ۳۲ سال فاتح جام قهرمانان اروپا شد را کنار گذاشت."

سانچیس، اسطوره و کاپیتان مرنگس به ABC گفت: "مادرید باشگاه پیچیده ای است و فشاری که یک سرمربی در آنجا تجربه می کند کاملا متفاوت از باشگاه های دیگر است و جایگاهش با اهمیت باشگاه و رختکن تعریف می شود."

باپتیستا، دیگر بازیکن سابق سفیدپوشان اظهار کرد: "مادرید دو چهره دارد. زمانی که پیروز می شود و عناوین را فتح می کند بهترین جایی است که باید باشد. اکنون، زمانی که نتایج مورد نظر کسب نمی شوند فشار زیادی وجود دارد، بیش از هر تیم دیگری و همه سرمربیان برای تحمل آن آماده نیستند."

آلفونسو پرس، مهاجم پیشین رئال گفت: "دوم شدن برای مادرید ارزشی ندارد." کیکو کاسیا، دروازه‌بان سفیدپوشان که دقایق زیادی فرصت بازی پیدا نکرد اما در بازی های زیادی در رختکن حاضر بود، اظهار کرد: "در مادرید مساوی یک شکست به حساب می آید و باخت یک بحران."

پاکو خمس توضیح داد: "در این باشگاه تنها پیروزی ارزش دارد و زمانی که می برید، تنها ادامه این روند اهمیت دارد." فرانسیسکو پاون اظهار کرد: "من فراتر از آن می روم. پیروزی تضمین کننده چیزی نیست چون اگر در سه بازی پیاپی شکست بخورید شما را بیرون می کنند. ماشینی است که سرمربیان را می خورد اگر همیشه در جایگاه بالای جدول نباشند."

لوییس میا گفت: "در مادرید، یک سرمربی با رختکنی روبرو می شود که بهترین بازیکنان دنیا در آن حضور دارند، هر کدام غرور خود را دارد و مطمئنا از همه مهم تر این نیست که چقدر درباره فوتبال می دانید." لوییس که در سال های ۱۹۹۰ تا ۹۷ برای سفیدپوشان بازی کرد انگشت خود را روی آن خودخواهی می گذارد که خیلی از چیزها را در زندگی فاسد می کند و فوتبال یک استثنا نیست و نه مادرید. او در این رابطه اظهار کرد: "من سرمربیانی داشتم که بهترین شناخت را از فوتبال نداشتند اما در کنترل غرور رختکن متخصص بودند."

کانیسارس افزود: "بزرگی، موفقیت و تجمل با غرور همراه هستند و غرور چیزی نیست جز نبود تواضع که بزرگترین دشمن بشر است. رختکن مادرید پر از خود غرور است اما مدیریت، ریاست، هواداران و خبرنگارانش هم همینطور هستند."

موفقیت در رختکن

فرناندو سانس گفت: "حمایت رختکن مادرید را داشتن خیلی سخت است و از دست دادنش خیلی راحت است. بازیکنان به سرعت متوجه ضعف خود می شوند. برای من عجیب است فردی به این باهوشی و فوتبالیستی که به این اندازه بزرگ بوده است مانند ژابی، آن را ندید."

کاسیا اظهار کرد: "گفته می شود تمام چیزهایی که پیرامون مادرید صحبت می شود به گوش آن ها نمی رسد اما واضح است که رختکن و مربیان از آن خبردار می شوند. اگر روی شما اثر بگذارد به این معنا است که آماده مربیگری در مادرید نیستید."

پاون که خوب می داند درباره چه چیزی صحبت می کند، یادآوری کرد: "مادرید با کسی ازدواج نمی کند و منتظر کسی نیست. نزدیکان و رسانه هایش هم. هیچ اطلاعاتی مربوط به مادرید و در این مورد ژابی آلونسو، به اندازه بارسلونا یا سرمربی اش هانسی فلیک، قوی یا سختگیرانه نیست. به همین خاطر چیزی جز بالاترین سطح ارزشی ندارد. ژابی با فتح بوندسلیگا با لورکوزن بدون شکست به رئال آمد، اتفاقی که بعید است دوباره در آلمان تکرار شود. در مادرید تنها در ماه دسامبر هستیم که آن موفقیت ارزشی ندارد و باشگاه به دنبال جانشین برای او می گردد."

مربیان در ۲۵ سال

اگر نگاهی به قرن شود، در این ۲۵ سال رئال مادرید ۱۷ سرمربی داشته است که دو نفر از آن ها (کارلو آنچلوتی و زین الدین زیدان) دو دوره در این تیم حضور داشتند. فهرست طولانی است و متنوع: ویسنته دل بوسکه، کارلوس کی‌روش، خوسه آنتونیو کاماچو، ماریانو گارسیا رمون، واندرلی لوکزامبورگو، لوپس کارو، فابیو کاپلو، برند شوستر، خوانده راموس، مانوئل پیگرینی، ژوزه مورینیو، آنچلوتی، رافا بنیتس، زیدان، یولن لوپتگی، سانتیاگو سولاری، دوباره زیدان، دوباره آنچلوتی و اکنون آلونسو. 

در این ربع قرنی که در حال پایان است، مادرید میانگین یک سرمربی در هر ۱۶ ماه را به ثبت رسانده است یعنی کمی بیشتر از یک فصل و یک سوم. سانچیس تایید کرد: "سرمربیان رئال مادرید که معمولا در تیم های دیگر تست می شوند، نخستین چیزی که با آن مواجهه می شوند متفاوت بودن این باشگاه است. چرا؟ چون بهترین باشگاه تاریخ است و رسیدن به آن به سادگی به دست نمی آید."

پپ گواردیولا (سرمربی منچسترسیتی) هفته پیش، قبل از دیدار با رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا گفت: "اگر هیئت مدیره بخواهد بازیکنان مسئول باشند، بازیکنان مسئول خواهند بود و اگر بخواهد سرمربیان مسئول باشند، سرمربیان مسئول خواهند بود." این اظهارات به وضوح خطاب به فلورنتینو پرس، رییس باشگاه رئال مادرید بود. سرمربی اسپانیایی در این رابطه به ABC گفت: "رییس مادرید اختیار را به چه کسی می دهد؟ پاسخ این سوال را شما بهتر از من می دانید."

کیکه سانچس فلورس گفت: "نباید مربیگری در مادرید به این اندازه سخت باشد. تا زمانی که اختیارات مربی از سلسله مراتب باشگاه ناشی می‌شود، که باید از مدیران به مربی و از مربی به بازیکنان جریان داشته باشد، احترام به این سلسله مراتب باید باعث شود همه چیز به آرامی جریان یابد."

خشم وینیسیوس

سلسله مراتبی که از نظر فرناندو سانس، آلونسو از آن غافل شده است. بازیکن سابق مادرید در این رابطه اظهار کرد: "به یاد می آورم در دوران من خیلی از سرمربیان با دست سنگین آمدند اما آن دست سنگین ساختگی بود. چرت و پرت زیاد می گویند. در رابطه با ژابی، به نظرم رختکن را خوب هدایت کرد و توانست با بازیکنان همدل شود اما همه آن ها در روز ال کلاسیکو با عصبانیت وینیسیوس دور ریخته شد. او در آنجا فرصت داشت قوی تر شود و نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه کامل ضعیف شد. یک بی انضباطی باید با جریمه همراه شود تا بقیه بازیکنان این کار را تکرار نکنند. من اگر بودم بر اساس قوانین رختکن او را با سخت ترین جریمه تنبیه می کردم، او را مجبور می کردم که مقابل بازیکنان دیگر تیم عذرخواهی کند‌ و پس از آن جلوی همه اعلام می کردم به عنوان جریمه در دیدار بعدی بازی نخواهد کرد. چیزی غیر از آن به معنای از دست دادن رختکن است، اتفاقی که برای ژابی افتاد."

پس از آن شایعات سرازیر شدند که آن معمولا شروع یک پایان است. در مادرید به خصوص زیر نظر فلورنتینو، سرمربی بالاترین مقام اجرایی ورزشی به حساب می آید و هر چیزی که بگوید و انجام دهد موشکافانه بررسی می شود. کانیسارس در این رابطه اظهار کرد: "البته تعداد افرادی که درباره مادرید نظر می دهند تاثیر گذار است و این نشانه ای از بزرگی و همچنین بی ثباتی است. همه چیز تحت تاثیر آن چه نوشته، گفته یا اظهار می شود چه واقعی باشد چه ساختگی قرار می گیرد. مدام باید تصمیماتی بگیرید که در اغلب موارد با یک محیط بیرونی سمی همزیستی دارند."

سانچیس گفت: "سرمربی که وارد مادرید می شود ابتدا باید با باشگاه سازگار شود و پویایی آن را درک کند و سپس فلسفه فوتبالش را با آن وفق دهد. آن را می گویم چون سرمربیانی هستند که فکر می کنند مهمترین چیز اعمال تفکر فوتبالی خودشان است. به نظر من سرمربی مادرید باید از ۲۵ بازیکنی که در اختیار دارد بهترین بازی را بگیرد که ممکن است ویژگی هایی که او برای فلسفه فوتبالش نیاز دارد را نداشته باشند. این چیزی بدیهی به نظر می رسد که برخی از سرمربیان با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند." این تفکر با آمار همسو است: تاکتیکی‌ ترین و مداخله‌ گرترین مربیان، همان‌هایی بودند که زودتر در رئال مادرید شکست خوردند. آن‌هایی که انعطاف‌ پذیرتر و پذیرای گفتگو هستند، در مدیریت رختکن مهارت دارند (هرچند از این اصطلاح خوششان نمی‌آید) همان‌هایی هستند که بهترین نتایج را کسب کردند و بیشترین دوام را در این شغل داشتند.