جنگ آمریکا علیه ونزوئلا بسیار پیشتر از موج اعدامهای غیرقانونی و ارعاب ماهیگیران محلی که امسال شاهد آن بودیم، آغاز شده است.
به گزارش جماران به نقل از الجزیره، «پیلین فرناندز»نویسنده و روزنامهنگار آمریکایی و نویسنده کتاب «تبعید: رد آمریکا و کشف جهان» در یادداشتی نوشت:روز چهارشنبه 10 دسامبر جاری، ایالات متحده یک نفتکش را در سواحل ونزوئلا ربود، این اقدام گامی جدید در تجاوز مستمر به این کشور واقع در آمریکای جنوبی از سوی دولت رئیسجمهور آمریکا دونالد ترامپ بود.
در ماههای اخیر، ایالات متحده به طور مداوم قایقهای کوچک را در دریای کارائیب با سرنشینانش با موشک هدف قرار داده است، که ترامپ از طریق «تواناییهای تلهپاتی»! خود استنباط کرد که آنها قاچاقچیان مواد مخدر هستند.
ترامپ روز چهارشنبه اعلام کرد که کشتی توقیفشده «یک نفتکش غولپیکر، بسیار غولپیکر، در واقع بزرگترین نفتکش است که تاکنون توقیف شده است».
جنگ آمریکا علیه ونزوئلا بسیار پیشتر از موج اعدامهای غیرقانونی و ارعاب ماهیگیران محلی که امسال شاهد آن بودیم، آغاز شده است.
وقتی در یک کنفرانس مطبوعاتی از او درباره مقصد کشتی تغییر دادهشده سؤال شد، ترامپ به خبرنگاران توصیه کرد که «یک هلیکوپتر تهیه کنند و نفتکش را تعقیب کنند»، با این حال، ممکن است مردم دلیل موجهی برای احتیاط در پرواز بر فراز ونزوئلا داشته باشند، با توجه به تصمیم یکجانبه ترامپ در نوامبر که در آن اعلام کرد حریم هوایی این کشور «به طور کامل بسته» است.
با این وجود، بستن حریم هوایی نتوانست مانع پروازهای اخراج آمریکاییها به ونزوئلا شود.
در مورد سرنوشت محتویات با ارزش نفتکش، ترامپ گفت: «تصور میکنم که نفت را نگه خواهیم داشت.»
این اظهارنظر کمک چندانی به حمایت از ادعای آمریکا مبنی بر اینکه به هیچ وجه به دنبال ذخایر نفتی عظیم ونزوئلا نیست، نمیکند، بلکه فقط تلاش میکند از نیمکره زمین در برابر تروریستهای شرور مواد مخدر ونزوئلایی که به دنبال غرق کردن میهن در فنتانیل و سایر محصولات مرگبار هستند، محافظت کند.
به گفته خیالپردازیهای ترامپ، رهبر عملیات ترور مرتبط با مواد مخدر کسی نیست جز رئیسجمهور ونزوئلا نیکلاس مادورو.
مهم نیست که ونزوئلا تقریباً هیچ ارتباطی با مواد مخدری که وارد ایالات متحده میشود، ندارد و اصلاً فنتانیل تولید نمیکند.
در چنین اوقاتی، انسان ناگزیر به یاد رفتار ایالات متحده نسبت به کشور نفتخیز دیگری در آغاز قرن میافتد، زمانی که رئیسجمهور جورج دبلیو بوش کارزار وحشتناک کشتار جمعی علیه عراق بر اساس ادعاهای ساختگی درباره سلاحهای کشتار جمعی به راه انداخت.
اما در لابهلای صحبت از احتمال وقوع جنگ آمریکا علیه ونزوئلا - که ترامپ از ماهها پیش آن را تهدید کرده است - حقیقت این است که ایالات متحده در حال حاضر در حال جنگ با این کشور است.
وزیر دفاع آمریکا پیت هیگسیث، که اخیراً نامش به «وزیر جنگ» تغییر یافته، به این امر اعتراف کرد و جنایات جنگی آمریکا علیه دریانوردان در منطقه کارائیب را به «غبار جنگ» نسبت داد.
اما در واقع، جنگ آمریکا علیه ونزوئلا بسیار پیشتر از موج اعدامهای غیرقانونی و ارعاب ماهیگیران محلی که امسال شاهد آن بودیم، آغاز شده است.
ایالات متحده پس از حمایت از کودتای نافرجام سال 2002 علیه هوگو چاوز، سلف مادورو - نماد سوسیالیستی و خار در چشم امپراتوری - در سال 2005 تحریمهای سختی را علیه ونزوئلا اعمال کرد.
به گزارش مرکز تحقیقات اقتصادی و سیاسی در واشنگتن دی سی، این تحریمها تنها در سالهای ۲۰۱۷-۲۰۱۸ باعث بیش از ۴۰ هزار مرگ در این کشور شده است.
هر کسی که به کشتار عمدی ناشی از اقدامات اجباری اقتصادی شک دارد، کافی است پاسخ مادلین آلبرایت، سفیر وقت آمریکا در سازمان ملل، را در سال ۱۹۹۶ به خاطر بیاورد، زمانی که از او در مورد تخمینی مبنی بر مرگ نیم میلیون کودک عراقی تا آن زمان در نتیجه نظام تحریمهای آمریکا سؤال شد: «ما فکر میکنیم این قیمت ارزشش را دارد.»
تحریمها علیه ونزوئلا، به قصد کمک به خوان گوایدو - آن شخصیت راستگرای نسبتاً ناشناخته که ناگهان خود را رئیسجمهور موقت ونزوئلا منصوب کرد - در تلاشهایش برای سرنگونی مادورو به طور چشمگیری توسط ترامپ در سال ۲۰۱۹ تشدید شد.
این تلاشها موفقیتآمیز نبود و گوایدو در نهایت از میامی آمریکا سر درآورد، اما تحریمها به وارد آوردن خسارات هنگفت ادامه دادند. در مارس ۲۰۱۹، مایک پمپئو، وزیر خارجه سابق آمریکا، با فصاحت تمام در مورد اثربخشی جنگ اقتصادی در برابر مطبوعات لاف زد: «حلقه تنگتر میشود. بحران انسانی هر ساعت بدتر میشود... شما میتوانید درد و رنج فزایندهای را که مردم ونزوئلا از آن رنج میبرند، ببینید.»
در واقع، در حالی که روایت رسمی میگوید تحریمها صاحبان قدرت را هدف قرار میدهند، این مردم هستند که تاوان آن را میپردازند. در سالهای پس از شکست گوایدو در انتخاب کردن خود، «دردی که مردم ونزوئلا از آن رنج میبرند» آشکارتر شد.
تا سال ۲۰۲۰، آلفرد دی زایاس، گزارشگر سابق سازمان ملل، تخمین زد که ۱۰۰ هزار ونزوئلایی به دلیل تحریمها جان خود را از دست دادهاند.
در سال ۲۰۲۱، آلنا دوهان، کارشناس سازمان ملل، گزارش داد که محاصره اقتصادی باعث شده است که بیش از ۲.۵ میلیون ونزوئلایی از ناامنی غذایی حاد رنج ببرند. این جدا از شیوع بیماریهایی است که قبلاً تحت کنترل بودند، توقف رشد کودکان و کمبود آب و برق.
در زمینهای که به راحتی میتوان آن را در دسته «شما نمیتوانید چنین مزخرفاتی را جعل کنید» قرار داد، ترامپ، در همان لحظهای که مظنونان به تجارت مواد مخدر در ونزوئلا را تحت تعقیب قرار میدهد، تصمیم گرفت خوان اورلاندو هرناندز، رئیسجمهور سابق راستگرای هندوراس را که خود متهم به تجارت مواد مخدر است و سال گذشته در یک دادگاه فدرال آمریکا محکوم شد، مورد عفو قرار دهد.
در اکتبر، ترامپ به سازمان سیا (CIA) اختیار داد تا عملیات مخفیانهای را در داخل ونزوئلا انجام دهد، همان آژانسی که برای یادآوری، تا خرخره در تجارت مواد مخدر از ازل دخیل بوده است. و اکنون، با عملیات ربودن نفتکش، دولت انزجار عمیق خود را از هر چیزی که شبیه دیپلماسی متمدن باشد، تأیید کرده است.
چند روز پیش با یک جوان ونزوئلایی صحبت کردم که در سال ۲۰۲۳ در جنگلهای دارین ملاقات کردم و او در راه ایالات متحده بود - یکی از میلیونها ونزوئلایی که مجبور به ترک خانههای خود شدند. در جستجوی یک زندگی اقتصادی قابل دوام.
پس از اینکه نزدیک بود هنگام عبور از مکزیک به ایالات متحده در رودخانه غرق شود، به مدت یک ماه بازداشت شد و سپس به طور موقت در داخل کشور آزاد شد. پس از دو سال، مجدداً توسط عوامل ICE در کالیفرنیا دستگیر شد، چندین ماه دیگر بازداشت شد و سپس به کاراکاس تبعید شد.
وقتی از او پرسیدم نظرش در مورد اقدامات فعلی ترامپ در ونزوئلا چیست، به سادگی گفت: «من حرفی ندارم.»
با هجوم ایالات متحده به سمت یک جنگ سورئال جدید مسلح به دروغهای فاحش، کلمات واقعاً گفتنشان دشوار میشود.
