ناظران - از جمله کریستوفر ساباتینی، محقق موسسه «چتم هاوس» - معتقدند که «احساس وجود یک کار ناتمام» وجود دارد که از زمان اولین دوره ریاست جمهوری ترامپ را آزار می دهد، زمانی که تلاش ها برای به رسمیت شناختن اپوزیسیون به عنوان یک جایگزین مشروع شکست خورد، که باعث شرمساری دیپلماتیک برای دولت در آن زمان شد.
به گزارش جماران، در لحظه ای که محاسبات ژئوپلیتیکی با جاه طلبی های شخصی در هم آمیخته می شوند، ونزوئلا برای رئیس جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، چیزی بیشتر از یک کشور آشفته در آمریکای لاتین به نظر می رسد. این یک آزمون برای نفوذ آمریکا، یک صحنه برای رویارویی با دشمنان بین المللی و یک فرصت نهایی برای تسویه حساب های قدیمی با نظامی است که در برابر شدیدترین فشارها مقاومت کرده است.
بن ولفگانگ، نویسنده ای در روزنامه واشنگتن تایمز با گرایش محافظه کارانه و نزدیک به محافل راستگرای آمریکا، معتقد است که تمرکز دولت دونالد ترامپ بر ونزوئلا را نمی توان با یک عامل واحد توضیح داد، بلکه نتیجه تداخل پیچیده ای از ملاحظات ژئوپلیتیکی، اقتصادی و شخصی است.
نویسنده که خبرنگار این روزنامه در امور امنیت ملی، امور خارجه و ارتش آمریکا است، می گوید آنچه روز به روز آشکارتر می شود این است که ونزوئلا دیگر فقط یک پرونده گذرا در راهروهای وزارت خارجه آمریکا نیست، بلکه به یک «وسواس» استراتژیک تبدیل شده است که تسویه حساب های شخصی را با جاه طلبی های هژمونی ژئوپلیتیکی در هم می آمیزد.
بر اساس تحلیل های عمیق و منابع آگاه، کارزار فشار فشرده ای که کاخ سفید علیه دولت نیکلاس مادورو رهبری می کند، در اهداف اعلام شده خود از مبارزه با قاچاق مواد مخدر یا حمایت از حقوق بشر فراتر می رود و به تمایل شدیدی برای تغییر توازن قدرت در نیمکره غربی و خفه کردن نفوذ رو به رشد پکن و مسکو می رسد.
به نظر می رسد انتشار این مقاله همزمان با، یا پس از، اعلام ترامپ در روز سه شنبه مبنی بر اعمال محاصره دریایی جامع بر «کشتی های نفتی مشمول تحریم» که از ونزوئلا خارج می شوند و به آنجا می روند، صورت گرفته است. وی در پستی در پلتفرم خود «تروث سوشال» گفت که تصمیم گرفته است دولت ونزوئلا را نیز به عنوان یک سازمان تروریستی خارجی معرفی کند، و فشارها بر رئیس جمهور نیکلاس مادورو را تشدید کند.
ولفگانگ در مقاله تحلیلی خود اشاره می کند که ترامپ به ونزوئلا به عنوان یکی از مهمترین مهره ها در یک صفحه شطرنج جهانی پرمخاطره نگاه می کند.
به نظر می رسد دولت آمریکا بر اساس این فرضیه عمل می کند که ونزوئلا، از طریق یک سری تحرکات نظامی و ژئوپلیتیکی، و شاید با کمی شانس، می تواند از یک «دولت مواد مخدر متخاصم» به یک دموکراسی دوست تبدیل شود که دارای ذخایر عظیمی از طلا، مواد معدنی و نفت سنگین است.
ناظران - از جمله کریستوفر ساباتینی، محقق موسسه «چتم هاوس» - معتقدند که «احساس وجود یک کار ناتمام» وجود دارد که از زمان اولین دوره ریاست جمهوری ترامپ را آزار می دهد، زمانی که تلاش ها برای به رسمیت شناختن اپوزیسیون به عنوان یک جایگزین مشروع شکست خورد، که باعث شرمساری دیپلماتیک برای دولت در آن زمان شد.
نویسنده خاطرنشان می کند که شخصیت های با نفوذ در داخل دولت، به ویژه وزیر امور خارجه مارکو روبیو، رئیس جمهور را متقاعد کرده اند که دولت مادورو ضعیف تر از همیشه شده است، به ویژه پس از انتخابات اخیر که غیرقانونی توصیف شد.
اما این تشدید تنش، به گفته این مقاله، ترامپ را در یک مخمصه سیاسی قرار می دهد. پس از اینکه این سخنرانی از مبارزه با مواد مخدر به یک درخواست صریح برای تغییر رژیم تبدیل شد، رئیس جمهور ملزم به دستیابی به یک نتیجه ملموس است، در غیر این صورت ضعیف به نظر می رسد. ساباتینی می گوید: «این به یک رویارویی مستقیم بین ترامپ و مادورو تبدیل شده است.»
این مقاله به شکاف داخلی در واشنگتن در مورد این سیاست پرداخت. سناتور جمهوری خواه لیندسی گراهام هشدار داد که بقای مادورو در قدرت «اشتباهی مرگبار برای جایگاه ما در جهان»خواهد بود و مدعی شد: «این بدترین سیگنالی است که می توان به روسیه، چین و ایران ارسال کرد.»
در عرصه میدانی، این سیاست در حملات دریایی مکرر به «قایق های مواد مخدر» در دریای آزاد و توقیف نفتکش ها تجسم می یابد، با اشاره صریح به گسترش عملیات به اهداف زمینی در داخل ونزوئلا. با این حال، قانونگذارانی مانند سناتور دموکرات مارک وارنر در مورد سودمندی این مسیر تردید دارند و از رئیس جمهور می خواهند قبل از به خطر انداختن سربازان آمریکایی، اهداف خود را به وضوح مشخص کند.
ولفگانگ معتقد است که این تحرکات نظامی «معدن طلایی» را هدف قرار می دهد که ونزوئلا نماینده آن است. این کشور که دارای بزرگترین ذخایر نفتی جهان است و ثروت های معدنی آن 1.36 تریلیون دلار تخمین زده می شود، همچنان یک طمع استراتژیک است که ترامپ به دنبال بیرون کشیدن آن از نفوذ چین است.
همچنین توقیف نفتکش ها - به نظر او - نه تنها کاراکاس را تحت فشار قرار می دهد، بلکه ممکن است به منافع چین که به واردات از کشورهای تحت تحریم وابسته است نیز آسیب برساند.
بدین ترتیب، ونزوئلا، در دیدگاه واشنگتن تایمز، صحنه ای است که در آن درگیری نفوذ جهانی با محاسبات رئیس جمهوری که به دنبال یک پیروزی سیاسی قاطع است، تلاقی می کند.
