آیدین؛ نامی که از بسکتبال ایران جدا نشد

جماران، الهام کهزادی: هفتم دی‌ماه، فقط یک تاریخ در تقویم نیست. برای بسکتبال ایران، روزی است که زمان برای لحظه‌ای ایستاد؛ روزی که آیدین نیکخواه‌بهرامی، شماره ۸ دوست‌داشتنی تیم ملی، برای همیشه از زمین مسابقه کنار رفت، اما هرگز از حافظه ورزش ایران حذف نشد.

آیدین فقط یک بازیکن نبود. او نماد نسلی بود که بسکتبال ایران را از رویا به واقعیت رساند. نسلی که با جسارت، تمرین بی‌وقفه و باور به توانایی خود، نام ایران را در آسیا بلندتر از همیشه فریاد زد. پرتاب‌های سه‌امتیازی او، چه در لحظات حساس و چه در جریان عادی بازی، همیشه بوی اعتمادبه‌نفس می‌داد؛ انگار توپ وقتی از دستانش رها می‌شد، راه سبد را از قبل می‌شناخت.

جمعه ۷ دی ۱۳۸۶، خبری کوتاه اما سنگین، جامعه ورزش را در شوک فرو برد. آیدین، در مسیر بازگشت به خانه پدری‌اش در نوشهر، در حادثه‌ای رانندگی جان خود را از دست داد. خبری که باورش سخت بود؛ برای هم‌تیمی‌ها، هواداران و تمام کسانی که او را نه فقط به‌عنوان یک ورزشکار، بلکه به‌عنوان انسانی آرام و متواضع می‌شناختند.

آیدین در زمین، جنگنده بود؛ اما بیرون از زمین، آرام و بی‌ادعا. هیچ‌وقت دنبال حاشیه نبود و بیشتر از حرف زدن، بازی می‌کرد. شاید به همین دلیل بود که محبوبیتش محدود به سکوها نماند و در دل هم‌تیمی‌ها، مربیان و حتی رقبایش جا گرفت. شماره ۸، فقط یک عدد روی پیراهن نبود؛ تبدیل به هویتی شد که هنوز هم وقتی روی پیراهن تیم ملی دیده می‌شود، ناخودآگاه خاطره آیدین را زنده می‌کند.

سال‌ها از رفتنش گذشته، اما نبودنش هنوز حس می‌شود. در هر پرتاب سه‌امتیازی موفق، در هر لحظه‌ای که تیم ملی به یک بازیکن شجاع نیاز دارد، نام آیدین در ذهن‌ها مرور می‌شود. او نرفت؛ فقط زودتر از آنچه باید، از زمین خارج شد. میراثش اما باقی ماند؛ الهام‌بخش نسل جدیدی از بسکتبالیست‌ها که با دیدن بازی‌هایش یاد گرفتند چطور بدون ترس شوت بزنند، چطور مسئولیت لحظه‌های سخت را بپذیرند و چطور با تعصب، پیراهن تیم ملی را بر تن کنند.

سالگرد درگذشت آیدین نیکخواه‌بهرامی، فرصتی است برای یادآوری اینکه بعضی آدم‌ها با رفتنشان تمام نمی‌شوند. آن‌ها در خاطره‌ها، در افتخارات و در مسیر آینده یک ورزش زنده می‌مانند. آیدین یکی از همان‌هاست؛ شماره ۸ی که هنوز هم در قلب بسکتبال ایران بازی می‌کند.