حسین رسولی: مغازه کوچک داشتیم درآمدمان بیشتر بود/ حق داریم با دیدن دستمزد فوتبالیست ها ناراحت شویم

حسین رسولی ملی پوش پرتاب دیسک ایران در گفت و گو با جِی پلاس، در خصوص وضعیت نامناسب دوومیدانی کاران گفت: درآمد یک ورزشکار از باشگاه است و در دوومیدانی مبلغ قراردادها بسیار پایین است؛ پولی هم اگر فدراسیون کمک کند هزینه مکمل، لباس، کفش و در کل تمرین می‌شود بنابراین به عنوان درآمد حساب نمی‌شود به همین دلیل باشگاه نقش خیلی مهمی دارد اما متاسفانه قراردادها به حدی کم است که فکر نمی‌کنم حتی هزینه یک ماه مکمل ورزشکار شود.

یکی از مسائلی که این روزها شاهد آن هستیم استخدام ورزشکاران است؛ او در پاسخ به این سوال که چرا ورزشکار نباید تا حدی تامین باشد که تمام تمرکزش را روی ورزش بگذارد و می‌بینیم که برخی ورزشکاران در سازمان‌های مختلف استخدام می‌شوند و مسئولان به جای ناراحتی با افتخار در مورد این موضوع صحبت می‌کنند تصریح کرد: در جریان کامل استخدام‌ها نیستم اما به من هم قول‌هایی دادند که البته هنوز منتظر هستم و باید ببینم شرایط چه می‌شود. مسئولان باید جواب این سوالات را بدهند چون من خودم هم به دنبال جواب این چراها هستم. ورزشکار از سمت فدراسیون، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک حقوقی دریافت نمی‌کند به همین خاطر دغدغه زیادی دارد و به دنبال شغل دوم می‌رود اما با شغل دوم ناخودآگاه از ورزش حرفه‌ای دور می‌شویم و رکوردها کاهش پیدا می‌کند. باید برای ورزشکاران اسپانسر پیدا کنند یا  فدراسیون با باشگاه‌ها صحبت کنند که با ورزشکاران طلایی ما تا این مقدار قرارداد بسته شود.

قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی همچنین در خصوص این که گفته شده به ورزشکارانی که سهمیه المپیک را کسب کنند ماهی 15 میلیون پرداخت می‌شود گفت: من هم شنیدم اما 15 میلیون هم پولی نیست که درباره‌اش صحبت کنیم. من فقط تغذیه‌ام ماهی 24 میلیون می‌شود به غیر مکمل و موارد دیگر بعد در مورد 15 میلیون صحبت کنم؟ اصلا در نظر گرفتن این حقوق‌ها برای المپیک زشت است.

حسین رسولی در ادامه با اشاره به انگیزه‌های خود برای ادامه دادن ورزش حرفه‌ای تصریح کرد: ما ورزشکاران تا حدی صحبت می‌کنیم بعد خسته می‌شویم و می‌بینیم دیگر تمرین هم نمی‌توانیم بکنیم و حتی آنقدر فکر و بحث کردیم از خورد و خوراک هم افتادیم به خاطر همین دیگر بی خیال می‌شویم و بی خیال هم که شویم حتی تماس هم با ورزشکار نمی‌گیرند. من خودم فقط دوست، آشنا و مردم باعث انگیزه‌ام هستند؛ اینکه افرادی ما را در خیابان می‌بینند و می‌گویند مسابقه‌ات را دیدیم و ان شاءالله المپیک حضور داشته باشید برای من ارزش زیادی دارد. وگرنه از لحاظ مالی از یک فرد بازاری هم ضعیف تر هستیم و اگر یک مغازه کوچک در تهران داشتیم درآمدمان بیشتر بود.

او در پایان صحبت‌های خود گفت: فوتبال را نگاه می‌کنیم می‌بینیم جواز ماشین می‌گیرند؛ قرار داد میلیاردی دارند  ناراحت می‌شویم اما مجبوریم ادامه بدهیم چون ورزش و سلامتی را دوست داریم و خوشحال کردن مردم هم خیلی مهم است. یک فوتبالیست بیاید تمرین‌های ما را انجام بدهد اگر توانست دوام بیاورد. فوتبالیست به اندازه زحمتی که می‌کشد درآمد دارد اما در رشته‌های دیگر این طور نیست از طرفی رشته تیمی با انفرادی رکوردی قابل مقایسه نیست چون ورزش تیمی یک بازی است و  سرگرمی هم ایجاد می‌کند اما در رشته انفرادی ورزشکار باید خودش تنها در چمن ، خیابان و .... تمرین کند. به نظرم مسئولان باید جواب کامل این سوالات وچرایی این شرایط را بدهند.