کُت تعصب نمادین برتن جداشدگان/ سروش و محمدحسین یک طرف؛ احمد و شجاع طرف دیگر!

گروه ورزشی جی پلاس؛ مصطفی معدنی ثانی: این روزها درباره دلایل و به عبارت بهتر عوامل موفقیت مستمر سرخپوشان در سال های اخیر زیاد صحبت می شود. اظهارنظرها در این مورد از سوی دو دسته صورت می گیرد. دسته ای که عمدتا هواداران رقیب سنتی یعنی استقلال آن را تشکیل می دهند این قهرمانی را عوامل خارج از مستطیل سبز ربط می دهند و دسته دیگر با نگاهی که کمتر احساسات در آن موج می زند به بیان خصوصیات مثبت در بازیکنان، کادرفنی و مدیریت این تیم می پردازند.

فصل مشترک هر دو دسته این است که پرسپولیس را تیمی باثبات در سال های اخیر عنوان می کنند. البته نگاهی به خروجی این تیم در دو سه سال اخیر مشخص می کند که وصله "ثبات" بسیار ناجورتر از چیزی است که به پرسپولیس بچسبد. ستاره های زیادی مانند بیرانوند، طارمی، علیپور، خلیل‌زاده، کنعانی‌زادگان، رفیعی، نوراللهی، نادری، رسن و ... از پرسپولیس جدا شده اند و به این ترتیب نمی توان به این تیم حداقل از نظر لیست بازیکنان لقب باثبات داد.

البته جدایی تمام این بازیکنان به یک شکل نبوده است و هر کدام داستان متفاوتی دارد. با این حال می توان آنها را در دو دسته کلی قرار داد؛ دسته اول بازیکنانی که با هواداران روراست بوده بدون تعصب نمایی بیجا و با بیان حقیقت از این تیم جدا شده اند و مشکلی هم پیش نیامده است. دسته دوم بازیکنانی بوده اند که به هر دلیل تا لحظه آخر کت غیرت و تعصب را از تن در نیاورده اند و در حالی که خودشان بیش از همه راغب به رفتن بوده اند، باشگاه را مقابل هواداران قرار داده اند.

از جمله بازیکنان دسته اول می توان به سروش رفیعی اشاره کرد. بازیکنی که به شکل ناگهانی از پرسپولیس جدا شد اما صادقانه مقابل هواداران نشست و چشم در برابر چشم آنها عنوان کرد که برای پول بیشتر پرسپولیس را ترک می کند. او خطاب به هواداران گفت: فوتبال برای من بسیار مهم است. تمام زندگی ام و جوانی ام را پایش گذاشته ام، اما چیزهای مهمتری وجود دارد، مانند آبرو و رفاه خانواده ام و الان در موقعیتی هستم که باید تمام تلاشم را بکنم تا به آنها برسم و حتی از نظر مالی نیاز دارم که از پرسپولیس جدا شوم.

این گفته های صادقانه رفیعی باعث شد تا هواداران با درک شرایط کینه ای از سروش به دل نگیرند و حتی پس از این که به ایران برگشت و راهی سپاهان شد باز هم با او مشکلی نداشته باشند. نمونه دیگر کنعانی زادگان است که خبر خروجش از پرسپولیس را از مدتها قبل عنوان کرده بود تا هم باشگاه به فکر پیدا کردن جایگزین برای او باشد و هم هواداران احساس بدی نسبت به رفتنش نداشته باشند. علیپور و بیرانوند نیز عملکرد مشابهی داشتند.

با این حال برخی دیگر از بازیکنان پرسپولیس رویه متفاوتی را برگزیده اند. از طارمی و ماجرای پر حرف و حدیث خیریت در انتقال به لیگ ترکیه و محرومیت تا بازیکنی مثل شجاع خلیل زاده که یک شبه از فرش به عرش آمد و محبوبیت خود را به طور کامل از دست داد. این بازیکنان هنگام جدایی وانمود کردند که عاشق پرسپولیس هستند و شرایط برای ماندن شان فراهم نشده است. آنها نخواستند که بگویند به خاطر پول جدا می شوند. غافل از این که هوادار فریب نمی خورد. 

در شرایطی که تجربه انتقال های قبلی راه را برای خروجی های جدید کاملا مشخص کرده بود، احمد نوراللهی تصمیم گرفت در دسته دوم باشد. او وانمود کرد علاقه به ماندن در پرسپولیس داشته است. ابتدا درخواست قرارداد چندبرابری کرد تا باشگاه مخالفت کند، اما موافقت شد! سپس کمی وقت کشت و در انتها با وجود این که باشگاه آماده تمدید قرارداد بود پست خداحافظی گذاشت. پستی که البته ناشیانه نوشته شده بود و باور پذیر نبود. 

پرسپولیس به عنوان قهرمان 5 دوره اخیر لیگ و دو بار فینالیست آسیا، طبیعتا بیشتر از سایر تیم ها مورد توجه قرار می گیرد و شانس ترانسفر بازیکنانش هم بیشتر است. با این حال این بازیکنان هستند که در دوراهی سناریو چیدن و شفافیت باید مسیر خود را انتخاب کنند. البته که همیشه بخشی از هواداران تیم‌ها را افراد به شدت متعصب و احساسی تشکیل می دهند اما اکثریت قریب به اتفاق هواداران این روزها با منطق سروکار دارند. آنها می دانند که یک بازیکن قرار نیست تمام عمرش در یک تیم بازی کند. آنها با علم به شرایط اقتصادی بد جامعه، به خوبی حال بازیکنی که به خاطر قراردادهای ارزی از فوتبال ایران خارج می شود را درک می کنند، اگر و فقط اگر تلاش های کودکانه ای صورت نگیرد تا واقعیت به شکل دیگری به خورد آنها داده شود!