24 ساعت با شبکه فوق تخصصی ورزش در المپیک!

گروه ورزشی جی پلاس؛  بازی های المپیک توکیو این روزها در جریان و شبکه ورزش نیز به عنوان اصلی ترین رسانه مشغول پوشش بزرگ ترین رویداد ورزشی جهان است. اما متاسفانه برخی افراد شاغل در این رسانه اطلاعات ورزشی بسیار پایینی دارند که کاملا توی ذوق می زند و نشان می دهد نظارت کیفی درستی بر برنامه سازی در تلویزیون وجود ندارد.

وجود خطا و اشتباه و یا به اصطلاح گاف رسانه ای یک پدیده طبیعی در تمام دنیاست و هیچ رسانه ای نیست که مرتکب اشتباه نشده باشد و به اصطلاح سوتی نداده باشد. افزایش حجم کاری نیز در افزایش ضریب خطا موثر است اما داستان شبکه ورزش کاملا از این ماجرا جداست و چنانچه در ادامه خواهیم دید کاملا ناشی از آگاهی پایین و کمبود اطلاعات ورزشی است.

سکانس اول: مجری برنامه در خلال پخش رقابت های فوتبال المپیک با تاسف از این که تیم امید ایران در این رقابت ها حضور ندارد، با تاسف از شخص دیگر می پرسد چرا تیمی که زمانی با مهاجرانی قهرمان المپیک شده حالا نمی تواند در این رقابت ها حاضر باشد. شخص دیگر این مساله را انکار و تذکر می دهد که این مساله صحت ندارد، اما مجری مذکور با قطعیت بر حرف خود پافشاری می کند و می گوید ایران در گذشته در فوتبال المپیک قهرمان شده و مدال طلا دارد! در حالی که نه کارشناسان بلکه حتی مردم عادی و کوچه و بازار هم سطح فوتبال ایران را می شناسند و می دانند که چنین اتفاقی هرگز در خواب هم رخ نداده است!

سکانس دوم: مجری بخش بانوان با خوشحالی و شادی از موفقیت ثریا آقایی در المپیک می گوید. از این که آقایی نه تنها سهمیه کسب کرده بلکه یک مرحله هم پیروز شده و صعود کرده است و در مرحله بعد به مصاف حریف چینی می رود، اما واقعیت این است که صعودی در کار نبوده و در مرحله نخست بازی ها در گروه های سه نفره برگزار می شود و هر ورزشکار مستقل از سطح و رنکینگ، باید دو بازی در گروه انجام دهد تا صدرنشین ها صعود کنند. حریف چینی هم یکی از سه بازیکن حاضر در گروه آقایی است و بازی با او در همان مرحله گروهی انجام می شود و به معنای صعود نیست. البته که کسب اولین سهمیه المپیک در بدمینتون بانوان اتفاق خجسته ای است اما آقایی خودش هم می داند شانسی برای صعود ندارد و با قبول شکست احتمالی مقابل حریف بسیار قدرتمند خود در بازی دوم از دور رقابت ها کنار خواهد رفت.

سکانس سوم: مجری در مرور عملکرد نمایندگان ایران به صعود تیم تکواندو به فینال رقابت های آزمایشی اشاره می کند و می گوید "فرق تیمی با انفرادی چیست که اینجا ژاپن یکی از قدرت های تکواندو(!) را می بریم و به فینال می رویم اما در انفرادی مدال نمی آوریم. من فکر می کنم دلیلش این است که چون آزمایشی است بچه ها بدون استرس مبارزه کرده اند." این مجری نه می داند که در رقابت آزمایشی فقط 5 تیم حضور دارند و نه این که ژاپن برخلاف دو رشته دیگر رزمی یعنی کاراته و جودو در تکواندو به هیچ عنوان مدعی نیست! در نهایت این مجری می گوید شاید مشکل از رسانه هاست که فشار زیادی به تکواندو وارد کرده اند و اگر این فشار نباشد در انفرادی هم مانند تیمی موفق می شویم!

سکانس چهارم: پس از کسب مدال طلای ارزشمند جواد فروغی در تپانچه ده متر، بارها و بارها از کمبود امکانات ورزشکاران گفته می شود. مجریان و گزارشگرانی که در سراسر زندگانی شان حتی یک مسابقه تیراندازی را از نزدیک ندیده اند با تاسف از کمبود فشنگ می گویند و این که فروغی به دلیل کمبود فشنگ مدت ها خشک تمرین کرده و شلیک نداشته است. البته فرد مطلعی هم وجود ندارد که به آنها گوشزد کند فشنگ برای تفنگ است، تپانچه با ساچمه شلیک می شود و ایران هم مشکل ساچمه ندارد. تمرین خشک  (بدون شلیک تیر که به آن حالت گیری هم می گویند) هم یکی از تمرین های رایج در رشته تیراندازی است و الزاما ارتباطی به کمبود امکانات ندارد!

سکانس پنجم: مجری دیگری به بازی بسکتبال ایران و آمریکا در المپیک پرداخته و می گوید تیم ما شانس شکست دادن آنها را دارد. با دعای مردم و انرژی مثبت این مساله امکان پذیر است و سپس در ادامه برای موجه جلوه دادن نظریه اش می گوید مگر در فوتبال نتوانستیم آنها را با گل حمید استیلی شکست دهیم!؟ قیاس عجیب و غریب این مجری در یکسان ارزیابی کردن قدرت امریکا در فوتبال و بسکتبال جای هیچ صحبتی جز تاسف نمی گذارد.

سکانس ششم: گزیده ای از رقابت بدمینتون ثریا آقایی پخش می شود. گزارشگری انتخاب شده که هیچ اطلاعاتی از بدمینتون ندارد. با جملات تکراری و کلیشه ای مانند یک ضربه خوب، یک ضربه محکم، ضربه به توپ بازی را گزارش می کند. حتی هیچ اطلاعاتی از قوانین بدمینتون ندارد و نمی داند ابعاد زمین تک نفره با دو نفره متفاوت است و زمانی که ضربه در حاشیه زمین فرود می آید اوت است و با تعجب از رد و بدل شدن امتیازها سکوت می کند و نمی داند چه بگوید. حریف مالدیوی آقایی را بازیکنی خوب و با انرژی توصیف می کند در حالی که او جزو 200 بازیکن برتر جهان هم نیست و با سهمیه دعوتی کمیسیون سه جانبه به المپیک آمده است!

سکانس هفتم: صحنه هایی از حرکات جوانمردانه در ادوار مختلف المپیک انتخاب شده است. مجری در توصیف یکی از این صحنه ها می گوید این صحنه مربوط به المپیک 1998 سئول است که قایقران با حرکتی جوانمردانه قایق تیم حریف را از غرق شدن نجات می دهد. پس به این ترتیب یک المپیک هم بین المپیک 1996 آتلانتا و 2000 سیدنی به نام المپیک 98 سئول داشته ایم و نمی دانستیم!

هفت سکانسی که به آن اشاره کردیم در کمتر از 24 ساعت از شبکه ای که عنوان تخصصی ورزش را یدک می کشد پخش شده و به خورد مخاطب داده شده است! این در حالی است که کارشناسان، مجریان و گزارشگران تخصصی زیادی در رسانه های مختلف نوشتاری، دیداری و شنیداری وجود دارند که اطلاعات کامل تخصصی از حوزه خود دارند، اما انحصار و دایره بسته ای که در این شبکه وجود دارد باعث ساخت چنین برنامه های بی کیفیتی می شود.