این اولین باره...

جی پلاس- شبنم روحی؛ پنج شنبه 18 مهر 98 را کدام بانوی فوتبال دوست می تواند از یاد ببرد؟ زنان حافظه قوی در به خاطر سپردن تاریخ دارند اما شاید مردان هم این روز را فراموش نکنند؛ روزی که بانوان ایرانی برای اولین بار توانستند به صورت رسمی در ورزشگاه آزادی حاضر شوند و بازی تیم ملی فوتبال ایران را از نزدیک نگاه کنند.

حسرت دیدن ورزشگاه شاید به دل خیلی ها ماند اما همین که 3500 زن توانستند در استادیوم حاضر شوند و 90 دقیقه بدون وقفه تیم ملی را تشویق کند همه را خوشحال کرد. حضوری که بدون ایجاد مشکل و دردسر همراه بود و شاید همه اذعان کنند که این داستان همان گونه پیش رفت که موافقان حضور زنان در ورزشگاه پیش از این گفته بودند.

زنان تماشاگر در این بازی گل کاشتند و شور و نشاط خاصی را به ورزشگاه دادند؛ الحق که ملی پوشان هم جواب این حمایت را دادند و با گل های پرشمار خود که حتی طارمی هم نمی دانست چندتاست، باعث شادی هواداران شدند. کاپیتان تیم ملی مسعود شجاعی هم که نیمه دوم به میدان آمد در پایان بازی تمامی بازیکنان را به سمت جایگاه بانوان فراخواند تا ملی پوشان تشکر ویژه ای از آن ها داشته باشند.

روزهای قبل از برگزاری مسابقه و زمانی که قرار شد این بازی با حضور تماشاگران زن برگزار شود جوک ها و شوخی های پرشماری با این موضوع صورت گرفت و حتی برخی از آن ها نیز رنگ وبوی تمسخر زنان را داشت.

شاید موج مکزیکی های زنان در بازی ایران و کامبوج به کیفیت تماشاگران مرد نبود؛ شاید زنان نتوانستند تشویق ایسلندی را درست انجام بدهند؛ شاید برخی از آن ها همه بازیکنان تیم ملی را نمی شناختند اما چه کسی می تواند عشق و علاقه مثال زدنی آن ها را در حمایت از تیمی که به نام ایران در زمین حاضر بود کتمان کند؟ چه کسی می تواند بیش از 90 دقیقه تشویق کردن زنان را نادیده بگیرد؟ آیا می توان به خاطر بلد نبودن درست شعارهای به اصطلاح "استادیومی" آن ها را مسخره کرد؟

اگر کمی منصف باشیم جوابمان منفی است. شرایط تماشاگران زن در بازی ایران و کامبوج به همه ثابت کرد که بانوان هم می توانند بدون ایجاد مشکل و فارغ از هر مسئله حاشیه ای به استادیوم بیایند و تیم ملی را تشویق کنند.

زیرساخت هایی که قرار بود مهیا شود هنوز آماده نیست؛ مشکلات برای بانوان وجود داشت اما با وجود تمام این مسائل بازهم 18 مهر یک روز مهم برای ورزش و زنان بود. در این بازی ثابت شد که بانوان می توانند به ورزشگاه بیایند و به مرور زیرساخت ها تکمیل شود و شرایط به آن چه که ایده آل است نزدیک و نزدیک تر شود.

بازی ایران و کامبوج به پایان رسید و اولین حضور بانوان در ورزشگاه باشکوه بود. شاید شیطنت هایی از سوی رسانه های خارجی صورت گرفت تا بعد از بازی حواشی ایجاد کند اما خوشبختانه هیچ یک از آن ها به نتیجه نرسید.

تمام زنانی که بعد از بازی از ورزشگاه خارج شدند در پس خنده ها و شادی های وصف ناشدنی شان یک دغدغه بزرگ داشتند و آن این بود: نکند که دیگر نشود!

این اولین بار بود که زنان ایرانی توانستند طعم تماشاگر فوتبال بودن را در ورزشگاه بچشند اما تک تک بانوان می خواهند که همدلی و همراهی که روز پنج شنبه با آن ها صورت گرفت ادامه دار باشد. رفتارهای دوستانه عوامل نیروی انتظامی و ماموران برقراری نظم که با همکاری خوب بانوان همراه شد نشان داد با تجربه های بیشتر می توان به شرایط مناسب تر هم رسید. قرار نبود که همه چیز بی عیب و نقص باشد اما شاید شرایط بهتر از آن چه که تصور می شد پیش رفت و مطمئنا توجه کافی در کنار مهیا کردن امکانات می تواند روزهای خاطره انگیزتری را برای بانوان رقم بزند و نگرانی منتقدان این موضوع را هم برطرف کرد.