«عرق سرد» درامی پرتحرک
کیوان کثیریان منتقد فیلم در یادداشتی کوتاه نگاهی به فیلم «عرق سرد» ساخته سهیل بیدقی انداخته است.
به گزارش جی پلاس، دومین فیلم سهیل بیرقی پس از فیلم غافلگیر کننده «من»، به یک داستان واقعی و معاصر اختصاص یافته است. در سینمای ایران، همواره حساسیتهای مرسوم و البته غالبا غیرضروری مانعی جدی بر سر ساخته شدن فیلمهایی بر اساس داستانهای واقعی بوده است.
نمونه نزدیکتر این گونه فیلمها «خشم و هیاهو»ی هومن سیدی است که به ماجرای مشهور ناصر محمدخانی و شهلا جاهد پرداخت ولی برای پیشگیری از دردسرهای احتمالی، ناچار شد تغییراتی موثر در داستان بدهد تا شباهت فیلم به ماجرای اصلی به حداقل برسد و همین به یکی از نقاط ضعف فیلم و فیلمنامه تبدیل شد.
بیرقی در دومین فیلمش تلاش کرده براساس یک داستان واقعی با پسزمینه ورزشی، درامی پرتحرک بسازد و در عین حال یک محدودیت مدنی برای زنان را به نقد بکشد. این وجه مضمونی و تم مبارزه برای احقاق حق موجب شده است، «عرق سرد» در حالی که خوشساخت و روان است، به لحاظ مضمومی نیز فیلم جسور و مهمی باشد.
بیرقی همچون فیلم اولش توانسته بر روابط و شخصیتهای اصلی قصهاش تمرکز کند و از حشو و زوائد بپرهیزد. جدی گرفتن جزییات و خوب درآوردن روابط از جمله ویژگیهای «عرق سرد» است.
رابطه افروز و دوستش مصی -دو فوتسالیست زن- و همچنین رابطه افروز و همسرش باورکردنی از آب درآمده و فراز و فرودهای پذیرفتنی دارد.
بازیهای خوب از جمله نقاط روشن فیلم است؛ باران کوثری که دیگر به یک بازیگر باثبات، جسور و تنوع طلب بدل شده است، امیر جدیدی که امسال سال درخشش او در نقشهایی متفاوت خواهد بود و هدی زین العابدین که به اندازه و درست بازی میکند و نشان میدهد بازیگر مکمل توانایی است و موفقیتش در «اسرافیل» اتفاقی نبوده.
اگر سکانسهای میدان فوتبال متقاعد کنندهتر از آب میآمد و سکانس فینال منطق هماهنگتری با کلیت قصه مییافت و یکی دو حفره فیلمنامه با دقت بیشتری پر میشد، با فیلم کاملتری مواجه بودیم.
دیدگاه تان را بنویسید