پایگاه خبری جماران: در بخش قبل به مسئولیت اخروی عموم مردم و در مرتبه ای بالاتر مسئولیت اخروی حاکمان جامعه اسلامی در قبال محرومین اشاره کردیم. امروز فراز دوم از فرمایش امام را که ناظر به «خیر دنیوی در رعایت حال محرومین» است، می پردازیم.
حضرت امام می فرمایند:«خیر دنیا و آخرت شماها رسیدگی به حال محرومان جامعه است که در طول تاریخ ستمشاهی و خان خانی در رنج و زحمت بوده اند.» (صحیفه امام- جلد21- ص 445)
حضرت امام در مورد دیگری به صراحت همه ی قشرها را مورد خطاب قرار می دهند و اشاره می کنند که توجه نکردن به محرومین، به «از بین رفتن همه ی تلاش ها و نابودی دسترنج ها» منتهی می شود. ایشان می فرمایند:«ای قشرهای روشنفکر و ای قشرهای نویسنده! قلمها و گفتار خودتان را در راه این مستضعفین صرف کنید. ای دانشمندان ما، ای دانشجویان ما، ای فرهنگیان ما، ای دانشگاهیان ما! اجتماعات خودتان را برای راه این مستضعفین تقویت کنید. شما بودید که این همه خدمت کردید و این همه خون دادید و این همه حبس رفتید و این همه زجر کشیدید برای خلاصی از یوغ دشمنان، خلاصی از چپاولگری چپاولگران. نگذارید زحمات خودتان هدر برود»(صحیفه امام-جلد 9- ص 231)
اشاره امام به «هدر رفتن زحمات» می تواند نکته مورد اشاره را معلوم کند.
اینکه خیر دنیای ما در خدمت به محرومین است از چند زاویه قابل واکاوی است.
نکته اول اینکه چون محرومین بزرگترین پشتیبان جمهوری اسلامی هستند و همین گروه بوده اند که علیرغم همه ی سختی ها از این نظام دفاع کرده اند، اگر خدای نکرده این گروه در پشتیبانی از حکومت "سست دل" شوند، نظام توان مردمی خویش را از دست می دهد و بدون این امر ، ادامه ی کار سخت و دشوار می شود.
شاید بتوان این مطلب را از این سخنان امام به خوبی استفاده کرد: «تنها آنهایى تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند. فقرا و متدینین بى‌بضاعت گردانندگان و برپادارندگان واقعى انقلابها هستند. ما باید تمام تلاشمان را بنماییم تا به هر صورتى که ممکن است خط اصولى دفاع از مستضعفین را حفظ کنیم...»
«بار سنگین انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی بر دوش قشر مستضعف است و همین گروه هستند که در جبهه و پشت جبهه فداکاری می کنند و نه طبقات بالا. شما باید توجهتان به این توده‌هاى مستضعفى که با زحمت خودشان و رنج خودشان الآن در جبهه‌ها مشغول فداکارى هستند که خداوند تأییدشان کند و در پشت جبهه هم مشغول فداکارى هستند و مستضعف‌اند، آن بالاها اینها را ضعیف مى‌شمارند و مى‌شمردند... برای اینها کار کنید.»(صحیفه امام- جلد 21- صفحه 74-100)
دومین نکته، پس از توجه به دل سردی محرومان ، توجه به موجی است که ممکن است این طبقات در مقابل نظام سیاسی ایجاد کنند. این موج می تواند ریشه در واقعیت «نابه سامانی اقتصادی» داشته باشد و می تواند معلول تبلیغات دشمنان و یا «دوست نمایان» در پر رنگ کردن مشکلات باشد. امام به بخش دوم چنین اشاره می کنند:«همه مدیران وکارگزاران و رهبران و روحانیون نظام و حکومت عدل موظفند که با فقرا و مستمندان و پابرهنه ها بیشتر حشر و نشر و جلسه و مراوده و معارفه و رفاقت داشته باشند تا متمکنین و مرفهین، و در کنار مستمندان و پابرهنه ها بودن و خود را در عرض آنان دانستن و قرار دادن، افتخار بزرگی است که نصیب اولیا شده و عملًا به شبهات و القائات خاتمه می دهد، که بحمدالله در جمهوری اسلامی ایران، اساس این تفکر و بینش در حال پیاده شدن است.»(صحیفه امام-جلد20-صفحه 341)
ناگفته پیداست که شورش گرسنگان می تواند مشکلاتی به مراتب بزرگ تر از حمله های دشمنان خارجی ایجاد کند.
نکته سوم در این حوزه نیز همان است که می توانیم آن را از آخرین جمله ای که از امام خواندیم ، استفاده کنیم.
مسئولین اگر نمی توانند مشکلات را به سرعت حل کنند، می توانند و باید در کنار مردم و شریک درد و رنج آنها باشند. مردم نشان داده اند اگر احساس کنند مدیران کشور هم درد آنها هستند و اگر دردی وجود دارد، درد مشترک بین مردم و مسئولین است، در تحمل سختی ها پایدارند.
ایجاد شدن طبقه ای جدا ، که رنج و سختی را لمس نمی کند و یا حد اقل آن را به اندازه ی درد متوسط جامعه ، احساس نمی کند، تاب و توان تحمل مشکلات را برای طبقات محروم ناممکن می سازد و همین دروازه ی ورود پوپولیسم و هرج و مرج گرایی و خدای نکرده ستیز با جمهوری اسلامی به فضای سیاسی کشور است.
در روز سختی، مسئولین اگر نمی توانند همه ی مشکلات را حل کنند ، باید با مردم «هم درد» باشند و این «همسانی» برای فقرای جامعه معلوم باشد.
و نکته آخر در این فراز از سخن امام، اشاره به فقر و استضعاف در دوران ستم شاهی و «خان خانی» است. نکته ای که متأسفانه در لابه لای دعواهای سیاسی جناح ها گم شده است. به نظر می رسد لازم است دستگاه تبلیغاتی نظام با برنامه های روشن، میزان استضعاف در شهرها و روستاها را در قبل از انقلاب به مردم و نسل جوان نشان دهد. وظیفه ای که بی تردید در انجام آن کوتاهی شده است.
