پایگاه خبری جماران: شهرها پس دیگری سقوط کردند و کابل به دست طالبان افتاد. آنچه از رسانه منتشر می شود و کلامی که از مردم شنیده می شود، گواه این است که آنان در رعب و وحشت روزها را سپری می کنند.
ما برای روایت آنچه امروز در افغانستان می‌گذرد به سراغ زنان و اهالی فرهنگ و هنر این کشور رفته‌ایم. در این‌باره سامره رضایی بازیگر و مستندساز افغان در ایران به خبرنگار جماران می‌گوید: «همه در شوک و سردرگم هستند، راه‌ها بسته و پروازها تعطیل شده است. مردم دوست دارند از کشور خارج شوند چون مشخص نیست وضعیت به کدام سو می‌رود، اما متاسفانه کنترل فرودگاه دست طالبان است و مردم روال زندگی خود را از دست داده‌اند. خواهرم که به تازگی به ایران آمده، وضعیت امروز افغانستان را روایت میکند که بانک‌ها پول ندارند و کسانی که سرمایه بسیار در بانک‌ها داشته‌اند تنها می‌توانند ماهانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار دریافت کنند».
آنچه که طالبان بر سر زنان آورده
سامره رضایی در گفت و گو با خبرنگار جماران، از وضعیت زنان افغانستان پس استقرار طالبان می گوید: زنان از خانه بیرون نمی‌آیند. دانشگاه‌ها تعطیل است و کسی قادر نیست با شرایطی فعلی که طالبان حاکم کرده است به دانشگاه یا سرکار برود. قانونی در دانشگاه وضع کرده‌اند که بین دانشجویان دختر و پسر پرده کشیده شود، این اقدام با اعتراض شدید اساتید و دانشجویان روبرو شد، زیرا بستری برای جدایی زنان و مردان فراهم نیست. به خانم‌ها گفته شده از خانه‌ها خارج نشوید زیرا نمی‌دانیم با شما چه رفتاری داشته باشیم؛ به دلیل اینکه طالبان زبان فارسی متوجه نمی‌شوند و با زندگی شهری نیز غریبه‌اند.
وضعیت هنرمندان پس از ورود طالبان
رضایی درباره شرایط هنرمندان می‌گوید: طالبان به هنرمندان گفته‌اند باید شغل دیگری را انتخاب کنید، موسیقی را حرام اعلام کردند و تمام سازها را شکستند. مغازه‌های ساز فروشی را تعطیل کرده‌اند و چندی پیش یکی از آوازه خوان‌های محلی هزاره نشین را کشتند. مگر می‌شود موسیقی را از زندگی جدا کرد و فرهنگ، زبان و موسیقی اصیل را از مردم گرفت؟! بنابراین مردم چارهای جز رفتن ندارند و نمی‌خواهند زیر بیرق امارت اسلامی طالبان باشند.
بسیاری دوستانم در کابل اطلاعات و اسناد محرمانه‌ای در گوشی خود دارند، نمی‌توانند با گوشی از خانه خارج شوند زیرا در هر محله، خیابان و حتی در ماشین باشند طالبان جلوی آنان را می‌گیرد و گوشی‌های‌شان را چک می‌کنند، در چنین وضعیتی هیچ حریم شخصی وجود ندارد.
یکی از دوستان هنریِ سینماگرم در کابل، توسط طالبان دستگیر شد؛ به دلیل اینکه مدل موی او به شکل امروزی بوده است. ابتدا او را در جوی آب انداختند و شلاق زدند.
رفتار طالبان با خبرنگاران
او از وضعیت بد خبرنگاران نیز چنین گفت: اگر از وضعیت خبرنگاران بگویم که بسیار بد و وحشتناک است! خبرنگارانی که در حوزه بین‌الملل فعال بودند تهدید می‌شوند حتی طالبان جستجوی خانه به خانه برای شناسایی افراد را شروع کرده‌اند. یکی از خبرنگاران زمانی که فرودگاه باز بود به سفارت فرانسه برای درخواست پناهندگی رفت و به محض اینکه طالبان فهمیدند که او خبرنگار است به شدت کتکش زدند و او نتوانست با آن ظاهر به داخل سفارت برود و مجبور شد دور از چشم طالبان پنهان شود. خوشبختانه ما خبرنگاران زیادی داشتیم و نزدیک به ۱۰۰ شبکه خصوصی فعال بودند که امروز همه‌ی آنها در معرض خطرند. حال مجری‌ها، بازیگران و هنرمندانی که در برنامه‌ها حضور داشتند باید چه کنند؟!
مشخص نیست مردم با کدام دشمن باید بجنگند؟
او در ادامه گفت: مردم افغانستان شوکه شدند؛ چون جنگی در کابل صورت نگرفت. البته در بعضی از ولایت‌ها مثل هرات و مزار شریف تا جایی که مردم فرصت داشتند جنگیدند. برخی از دوستانمان در هرات گفتند ما با پول‌های خودمان فشنگ خریدیم و مقاومت کردیم. ما هنوز هم نمی‌دانیم چه سناریویی پشت پرده است؟! قرار بود آمریکایی‌ها یک دولت موقت تشکیل بدهند و شخصی دیگر را جایگزین اشرف غنی کنند، اما به یک‌باره اشرف غنی بدون اینکه جنگ کند با سناریوی از پیش تعیین شده ولایت‌ها را یکی پس از دیگری در مرز سقوط قرار داد. با سقوط هرات کسی فکرش را نمی‌کرد که کابل به راحتی سقوط کند. مسأله این است که دشمن پیش روی ما مشخص نیست؛ مردم با کدام دشمن باید بجنگند؟ از طرفی رییس جمهور کشورت خیانت میکند و از طرفی دیگر پاکستان به طالبان کمک میکند.
وی درباره جنایات طالبان نیز گفت: یکی از بستگانم پلیس سابق افغانستان و از اقلیت هزاره و شیعه بود؛ او به دلیل اینکه اشرف غنی دولت را رها کرد پرچم سفید بر سر در خانه‌اش بلند کرد و چارهای جز این هم نداشت. می‌دانید که در قانون بین‌المللی اگر کسی پرچم سفید استفاده کند نباید کشته شود. اما طالبان این کارمندان را فریب دادند و به آنها گفتند برای دریافت غذا و معاش در این مکان که خودشان مشخص کرده بودند حاضر شوید. تعداد زیادی از افراد هم در آن زمان و مکان مراجعه کردند اما دستگیر و سپس تیرباران شدند. این قبیل اتفاقات در فضای مجازی و رسانه‌ها پخش نشد و کسی هم خبردار نمی‌شود.
مقاومت پنجشیر کورسوی امید ماست
رضایی درباره مقاومت در برابر طالبان می‌گوید: ما از کسانی که در مقابل طالبان مقاومت کنند حمایت می‌کنیم. من به زنان افغان افتخار می‌کنم که بدون برقع و با پوشش خودشان در اجتماع حضور پیدا می‌کنند. تنها روزنه ما مقاومت پنجشیر است. از دولت ایران و جامعه جهانی می‌خواهیم از کورسوی امید ما حمایت کنند، اگر پنجشیر پیروز شود ولایت‌های دیگر هم شجاعت به خرج می‌دهند و جلوی طالبان ایستادگی می‌کنند.
مردم افغانستان امروز بی دفاع هستند. ما می خواهیم رفراندوم برگزار شود تا مردم رأی بدهند و ببینند طالبان را می‌خواهند یا نه؟ اما اگر از مردم بپرسند قطعا می‌گویند نه. باید دولت موقت تشکیل شود تا دموکراسی برقرار شود.
ما هیچ امیدی به فردا نداریم مگر اینکه معجزه‌ای رخ دهد
وی از آینده‌ی افغانستان گفت: ما هیچ امیدی به فردا نداریم مگر اینکه معجزه‌ای رخ دهد، همه از ترس جان‌شان از کشور خارج شدند. کسانی که در دولت کار می‌کردند از خبرنگاران، هنرمندان، قشر آکادمیک و تحصیل کرده و بسیاری دیگر در معرض خطر هستند. زنان و مردان ما در دنیای مدرن و رسانه‌های آزاد در حالیکه آزادی پوشش داشتند و با مدرنیته و دموکراسی آشنا هستند چطور می‌توانند به ۲۰ سال قبل برگردند، برقع سر کنند، پیراهن و تنبوون به تن کنند و موسیقی نداشته باشند؟!
آینده خیلی تاریک و مبهم است مگر اینکه چند سال بگذرد تا نسل جدید قیام کند یا قیام امروز پنجشیر به نتیجه برسد. با اینکه در چند ولایت مردم در مقابل طالبان ایستادگی کردند، اما متأسفانه سلاحی ندارند و ایستادگی آنها رسانه‌ای نمی‌شود. ما از همه می‌خواهیم طالبان را به رسمیت نشناسند زیرا آنها همان گروه تروریستی هستند که دو ماه پیش بسیاری از دانش‌آموزان شیعه را در مدرسه سیدشهداء(ع) کشتند.
کتمان واقعیت
متاسفانه این واقعیت‌ها گفته نمی‌شود و سخنگوی طالبان از رسانه‌ها برای تطهیر چهره‌ی این گروه تروریستی استفاده میکند.
