روز خبرنگار، روز تجلیل از مبارزان، مجاهدان و ایثارگرانی است که قلم آن ها، همان که خداوند به آن قسم یاد کرده است، سلاح آنها است و از دارایی دنیا تنها این روز را به نام آنها ثبت کرده اند و به خود قبولانده اند که هیچ چیز برای خود نخواهند و بنویسند اما از دردهای مردم، و نه دردهای خود، و اگر همه سال را می دوند، برای خود نیست که رنج های بی شماری دارند، و این ادعا نیست بلکه واقعیتی است که همه به آن اذعان دارند.
و چه تلخ است که برخی با استخدام واژگانی که درخور خود آنان است کام ما را در روزی که به نام ما سند زده اند، تلخ کنند و آن هایی که نه دغدغه دارند و نه حقوق خبرنگاران را رعایت می کنند و نه دردهای آن ها را می شناسند. تنها فراز و نشیب روزگار به آن ها این شانس را داده که جایی و جایگاهی در رسانه ای داشته باشند کام دیگرانی را که نانشان را به خونشان زده و منت هرکس و ناکسی را نمی کشند، حتی در روزسان تلخ کنند.
خبرنگاری عشق است همان عشقی که پای ما را در میدان های خطر مستحکم می کند به ما در تاریکخانه های خبری شهامت افشاگری می دهد و آن وقت در این میدان چه زیباست آنهایی که قدر زحمات ما را می دانند و در اوج مشغله های خود برای تقدیر خبرنگاران قدم رنجه می کنند و با شاخه گلی یا با کلامی مهرآمیز و پیامی درخور این روز را تبریک می گویند.
و چه تلخ است که ما خبرنگاران را افرادی بنامند که تنها در جلسات تقدیر و تشکر حضور پیدا می کنیم تا از این نمد کلاهی بدوزیم و از این قِبَل جیب خود را پر کنیم.
نگاه رسانه ای مدیران مهم است و همه می دانیم که مشکلات خبرنگاران یکی دوتا نیست که با این برنامه ها و کارت های هدیه حل شود و با این تقدیرها هم نمایندگان افکار عمومی نمک گیر نمی شوند و نشده اند و گواه آنها انعکاس شبانه روزی مشکلات ریز و درشت جامعه است و آن هایی که از این جلسات تقدیر و رفت و آمدهای رسانه ای دلشان پر است نه اینکه به فکر خبرنگاران باشند، تنها به فکر کشتی شکسته خودشان هستند و مگر نه این است که همیشه مناسبتی و بهانه ای برای بسیاری از امور لازم است و روز 17 مرداد هم مناسبتی است تا نام خبرنگار برده شود و این روز گرامی داشته شود و صد البته که اگر نگاه رسانه ای دستگاه ها که مهم ترین مشوق رسانه هاست نباشد شاید هیچ دستگاهی به خود زحمت بازدید از رسانه ها و تقدیر از خبرنگاران را ندهد.
خبرنگاری عشق است نه کیسه دوختن و نان و آب اندوختن و خبرنگاران واقعی آن هایی هستند که با وجود غم نان و آب داشتن و بی سرپناه بودن از دردهای بی سرپناهان می نویسند و دغدغه درد مردم را دارند و چه زیباست این که روزی را به نام آنان نهاده اند که یادآور تلاش های آنانی است که قلمشان، سلاحشان و قلب آنها است.
* خبرنگار ایرنا
