قطع نخاع شدن اسماعیل، دسته عزاداری امام حسین (ع) و شفا گرفتن او

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: تیر ماه 61، عملیات کربلای یک،[1] گردان عمار از لشکر حضرت رسول (ص) و فرمانده ای که مانند شیری غران نیروهایش را برای یورش به دشمن هدایت می کرد، فرمانده ای که همیشه او را با صلابت و استوار می دیدند که گام هایی محکم بر می داشت و سرش را از آتش دشمن خم نمی کرد. اما این بار این تیرها مأموریت یافته بودند تا او را نه راهی دیار شهادت که راهی دیاری کنند که بماند و سال ها در فراق همرزمانش بسوزد.

دشمن را خسته کرده بود از بس که جان های فاسدشان را راهی اسفل السافلین کرده بود و خود استوار و شجاع هدایت نیروهایش را بر عهده می گرفت. اسماعیل اما خسته بود و دل گرفته از اینکه دوستانش راهی عرش اعلا می شوند و او از قافله عشاق جا مانده است شهادت آرزویش بود اما انگار تیرها ماموریت دیگری داشتند آمده بودند تا سر و صورت اسماعیل[2] را مورد اصابت خود قرار دهند آن طور که همه گمان کردند دیگر شهید شده است اما او نرفته بود و شده بود جسمی که دیگر هیچ حرکتی نداشت، قطع نخاع و بی تکلم.

... سه سال گذشت، دسته عزاداری سید الشهدا (س)، جسمی بی تحرک بر روی تخت و شور و نوایی که نه دل اسماعیل که دل های مرده را نیز جان می بخشید و حالا مقابل منزل او صدای عزاداران بالا و بالاتر می رفت و اشکی که از گوشه چشمانش سرازیر می شد نویدی بود بر شفایی که انگار قرار است بگیرد.

او دوباره از جا برخاست و وعده گاه هر هفته اش شد مزار دوستان و همرزمان شهیدش اما حیف که تکلمش به سختی صورت می گیرد و توانی برای گفتن از رشادت هایشان ندارد.