در فراق سید مصطفی!

دکتر بتول کریمی همسر داغدیده استاد تازه پرکشیده دانشگاه دکتر سید مصطفی فاطمی در دلنوشته ای آورده است:

* فَصَبر جَمیل وَ للهُ المُستَعانُ عَلی ما تَصِفون*

میر من خوش میروی کاندر سر و پا میرمت

خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت

گفته بودی کی بمیری پیش من تعجیل چیست

خوش تقاضا میکنی پیش تقاضا میرمت

سلام بر *مصطفیِ* خوبِ و برگزیده ام

به یاد میآوری هنگام رفتن، گفتم برایت ناهار آماده کرده ام تا با خود ببری و تو در پاسخ گفتی: نه بازمیگردم تا ناهار باهم باشیم و در کنار هم....

و من در دل پنداشتم که نهایت تا ۵ بعدازظهر بازمیگردی و منتظرت خواهم ماند...

نمیدانستم که روزگار نامهربان و دست بی مهر تقدیر، این انتظار را به بلندای آسمانها وسعت میدهد و آرزوی دوباره دیدنت را به همنشینی ام با خاک سرد قرین میسازد که اگر نبود عُلقه مادری و امانت دویادگار عزیز و دُردانه ات، از خداوند میخواستم هم اکنون به این انتظاری که * اشَدُ مِنَ الموت* است پایان بخشد و دوباره در کنارت بودن را به چشیدن طعم مرگ پذیرا شوم...

اما چه توان کرد جز صبوری و چه میتوان گفت جز:

* ما رَایتُ الّا جَمیلا*

این آزمون بزرگ زندگی من است تا بر ثبات ادعای ایمانم انگشت صحت زنم و بر اعتقادم به آن عهد الست گواه باشم

که قول الله تعالی: 

* احَسِبَ الناس ان یُترکوا اَن یَقولوا آمَّنا و هُم لا یُفتَنون*

و ازین روست که : 

مقام عیش میسر نمی شود بی رنج

بلی به حکم بلا بسته اند روز الست

به حقیقت چه آزمون سختی و چه ابتلاء حزن آوری

و مرا درین راه و سربلندی این مسیر مگر لطف حق رهنمون باشد و دلخوشی به پاداش وعید و روز موعود و دعای تو تا مرا یاری نمایی که فرزندانمان را آنگونه که دوست داشتی به ثمر بنشانم،

همچون خودِ خوبت؛ 

برگزیده و بلند نظر، مهربان و مهرآفرین، مصمم و معتقد

و آنچه خوبان همه دارند و تو یکجا داشتی...

به راستی چقدر کلمه انتظار ثقیل و دردآور است

آن زمان که برای شنیدن خبر سلامتی ات با شمارش لحظه ها بی قرار و ناآرام قدم میزدم، تماس میگرفتم و به جستجوی پیام و نشانی از تو بودم به دختر نازدانه ات میگفتم: ببین چگونه منتظر بازگشت پدرت هستیم، باید همینگونه هم منتظر ظهور امام زمان (عج) باشیم.اما افسوس که چنین نیستیم...

آن لحظات به واقع دریافتم که مضطر واقعی اوست و مصداق حقیقی آیه * امَّن یُجیب* هم اوست.... 

تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر

کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

راستی * مصطفی* جان

برای دوستانت هم دعا کن

رسم رفاقت و آئین جوانمردی و معرفت را به اتم و اکمل پاس داشتند و مرا شرمنده بزرگواری خود نمودند.برای یافتن پیکر آسمانی ات و بعد از آن خاکسپاری و سپس تجلیل و گرامیداشت محاسن و مفاخری که داشتی سنگ تمام گذاشتند. به پاس قدردانی ازین همه محبت، درین لحظات تلخ و سخت با دلی شکسته و زبانی الکن به دعاگویی شان نشسته ام. امید که روزگار به طَمَع هیچ گُلی از باغ وجود خود و عزیزانشان نباشد که حقیقتا جانکاه و طاقت فرساست...

لیک با این شعر حافظ دلخوشم که گفت: 

حافظ حکایت شب هجران چه میکنی

در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور