یک مسئله حتمی است: پوتین در انتخابات فردا برای دور چهارم به عنوان رئیس جمهور انتخاب خواهد شد. اما نکته مهم اینجاست که او پیروز انتخابات های اروپایی هم بوده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: در سیاست قطعیت های زیادی وجود ندارد. اما در اینجا یک مسئله حتمی است: «ولادیمیر پوتین» در انتخابات روز یکشنبه (فردا) برای دور چهارم به عنوان رئیس جمهور انتخاب خواهد شد. سوال مهم تر این است که پوتین در سال های آینده در کدام انتخابات های دیگر برنده می شود.
همه چیز به نفع اوست. برندگان بزرگ در انتخابات ماه جاری در ایتالیا - حزب ضد مهاجر لیگ شمالی و حزب پوپولیستی جنبش 5 ستاره - بسیار به پوتین علاقه دارند. «سباستین کورتس» صدراعظم جدید اتریش، ائتلافی را با حزب آزادی اداره می کند که در سال 2016 با حزب سیاسی دست نشانده پوتین (متحد روسیه) قرارداد «تبادل تجربیات» و «فرستادن نمایندگی به یکدیگر» را امضا کرد. انتخابات آلمان در ماه سپتامبر، دستاوردهایی برای حزب چپ گرا و حزب راست گرای «جایگزین برای آلمان» داشت که رای دهندگان هر دو حزب، طرفدار پوتین هستند.
این فهرست همچنان ادامه دارد: دولت چپ گرای «الکسیس تیسپراس» در یونان که طرفدار روسیه است، از سال 2015 میلادی قدرت را در اختیار گرفته است. دولت «ویکتور اوربان» در مجارستان که از سال 2010 در قدرت بوده است، نیز دوست روسیه است.
سپس انگلیس قرار دارد. پوتین در سال 2015 پیروزی ای را به دست آورد، زمانی که «جرمی کوربین» - مردی که در سال 2011 ناتو را خطری برای صلح جهانی دانست - رهبر حزب کارگر شد. پوتین در سال بعد هم با برگزیت پیروزی دیگری به دست آورد. این اقدام انگلیس را منزوی کرد، در حالی که فرآیند فروپاشی اروپایی ها را تسریع کرد.
این چنین است که باید قصد قتل «سرگئی اسکریپال» جاسوس سابق روسیه و دخترش «یولیا» را درک کرد.
راه های زیادی برای از بین بردن دشمن وجود دارد. استفاده از یک ماده شیمیایی عجیب تولید شده توسط یک آزمایشگاه در اتحاد جماهیر شوروی، تنها یکی از آنها نیست.
در حقیقت این اقدامات تنها انتقام جویی نیست. بلکه نشان دادن قدرت و سلطه خود است. تقابل اخیر انگلیس و روسیه از این دست اقدامات است.
اقدام اخیر دولت «ترزا می» نخست وزیر انگلیس برای اخراج دیپلمات های روسی قابل پیش بینی بود. گزارش شده که دولت او اقدامات سختگیرانه تری را در نظر دارد؛ از جمله ضبط دارایی های الیگارشی های وابسته به کرملین.
این اقدامات را این گونه می توان تعبیر کرد: روسیه در تابستان سال جاری و در زمان میزبان جام جهانی از حضور خانواده سلطنتی برخوردار نخواهد شد. بیانیه مشترکی توسط انگلیس، فرانسه، آلمان و آمریکا صادر شده که از روسیه خواسته است «به مسئولیت های خود عمل کند» تا «صلح و امنیت بین المللی را حفظ کند». اما هیچ عواقب جدی وجود ندارد. هیچ تحریم جدی علیه روسیه وجود ندارد. افزایش قابل توجهی در هزینه های دفاعی اروپا دیده نمی شود. هیچ تلاشی برای از بین بردن وابستگی به انرژی روسیه در اروپا دیده نمی شود. جام جهانی هم هیچ تحریمی نمی شود.
انگلیس و اروپا هم همچون «دونالد ترامپ» کاری برای کنترل روسیه نکرده اند. ترامپ هم اخیرا به دلیل دخالت روسیه در انتخابات آمریکا، تنها سلسله تحریم های بی نتیجه را علیه این کشور اعمال کرده است.
اما مشکل بزرگ تر اروپا در برابر اقدامات سریالی پوتین، همراستایی با ترامپ نیست. این روش هایی نیست که کرملین برای تخریب دموکراسی های غربی استفاده می کند: کانال های تبلیغاتی، هک کردن ایمیل ها، راه اندازی تظاهرات ها و یا وام دادن به احزاب افراطی. و در اینجا حتی مسئله ایدئولوژی هم مطرح نیست. کرملین خوشحال است که خود را با فاشیست ها، کمونیست ها، تکنو آنارشیست ها یا طرفداران رادیکالی محیط زیست هماهنگ کند.
دلیل اصلی تحریکات پوتین این است که او به اصل قدرت برمی گردد. او عمل می کند. استفاده از قدرت او عمدتا شرورانه است.
او را با رهبران اروپایی دهه پیش مقایسه کنید: دیوید کامرون، ماتئو رنتسی، نیکلاس سارکوزی، ژان کلود یونکر، و حتی آنگلا مرکل. آنها چه اهدافی داشتند؟ کدام یک از آنها برای حفظ کشور و حتی خودشان دست به چنین تحریکاتی زدند؟
ولادیمیر پوتین همچنان به دنبال پیروزی های جدید در انتخابات های آینده خواهد بود.
ترجمه: زهرا طحانیان
