در انتخابات پارلمانی انگلیس در روز پنج شنبه، حزب محافظه کار به رهبری «ترزا می» اکثریت مطلق خود در پارلمان را از دست داد و به یک پیروزی شکننده دست یافت.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، کانال تلویزیونی اروپایی «وکس» مستقر در آلمان در گزارشی نوشت: بسیاری در انگلیس به نظر می رسد هنوز در شوک باشند. ترزا می نخست وزیر این کشور با از دست دادن 12 کرسی در پارلمان این کشور، دیگر اکثریت را در اختیار ندارد. حزب کارگر به رهبری «جرمی کوربین» حدود 30 کرسی را به دست آورد.
و یکی از پیچیده ترین نتایج این انتخابات این است که ترزا می با وجودی که اکثریت پارلمان را از دست داد، نخست وزیر باقی می ماند.
برای درک اهمیت این رویداد نیاز است که چگونگی تاثیر این انتخابات بر بخش های کلیدی جهان خود را بدانیم.
در این گزارش تلاش می شود نتیجه این انتخابات بر رهبرانی مانند ترزا می و «دونالد ترامپ» از یک سو، و مردم عادی از سوی دیگر مورد بررسی قرار گیرد.
سه برنده و چهار بازنده انتخابات انگلیس عبارتند از:
بازنده: ترزا می
گرچه از لحاظ فنی ترزا می برنده انتخابات شده و حزب محافظه کار او بیشترین آرا و بیشترین کرسی های پارلمان را به دست آورده است، اکثریت پارلمان از دست این حزب خارج شده و باید ائتلاف تشکیل شود.
با این حال، این انتخابات فاجعه ای برای حزب محافظه کار و ترزا می شخصا محسوب می شود.
«تونی تراورس» مدیر موسسه امور عمومی در مدرسه اقتصاد شهر «لندن» می گوید: «هیچ چیزی غیر از کسب اکثریت کرسی های پارلمان موفقیت محسوب نمی شود.»
قبل از رای گیری، می و محافظه کاران اکثریت پارلمانی را در اختیار داشتند. این بدان معناست که آنها برای پیشبرد مسائل گوناگون از کاهش حقوق بازنشستگی گرفته تا برگزیت از کرسی های کافی برای قانون گذاری برخوردار بودند و به ائتلاف با دیگر احزاب نیازی نداشتند.
اما این برای ترزا می کافی نبود. او می خواست جلوتر برود و اکثریت بیشتری را به دست آورد تا بتواند الگوی ترجیحی خود را برای برگزیت اجرایی کند؛ اقدامی که در آن انگلیس به شدت مهاجرت و تجارت با اتحادیه اروپا را محدود می کند.
در حال حاضر او هیچ اکثریتی را در اختیار ندارد و شکاف در پارلمان این کشور حتی بیشتر هم شده است. از این بعد تصویب هر گونه اولویت های اصلی محافظه کار در موضوعات اقتصادی، خارجی، و یا سیاست های اجتماعی بسیار سخت تر خواهد بود. دستور کار محافظه کاران تا حد زیادی متوقف خواهد شد، و برگزیت آن گونه که ترزا می می خواهد پیش نخواهد رفت.
و به نظر می رسد خودش مقصر باشد: در وهله اول به دلیل درخواست برای برگزاری انتخابات زودهنگام و سپس برای داشتن کارزار انتخاباتی که اساسا هر ناظر سیاسی انگلیسی آن را بسیار ناراحت کننده می دانست.
وی چه از لحاظ سخنرانی و حضور در تلویزیون و چه از لحاظ طرح های سیاسی ضعیف ظاهر شد.
اکنون شمشیرها برای ترزا می از رو بسته شده است. در حالی که تراورس معتقد است که او به احتمال زیاد نخست وزیر خواهد شد، این مسئله تنها به دلیل این واقعیت است که محافظه کاران نمی خواهند در میان مذاکرات برگزیت که قرار است طی 10 روز آغاز شود، درگیر اختلافات داخلی شوند. روند برگزیت تقریبا دو سال به طول می انجامد و پس از آن ممکن است بهتر باشد که دوره نخست وزیر وی به پایان برسد.
تراورس می گوید: آنها می خواهند که ترزا می روند برگزیت را پیش ببرد. اما او هشدار داد: «حزب محافظه کار معروف به بی رحمی است.»
برنده: جرمی کوربین
دستاورد رهبر حزب کارگر چیزی کمتر از یک دستاورد فوق العاده نیست.
پس از انتخابات 2015 که در آن حزب کارگر شکست تعجب آوری خورد، جرمی کوربین اعلام کرد که رهبری این حزب را برعهده خواهد گرفت. بازارهای شرط بندی شانس پیروزی وی را 1 تا 100 پیش بینی کردند.
همه کسانی که پیروزی وی را پیش بینی کرده بودند، برندگان بزرگی بودند و امسال نیز آنها باز هم برنده شدند.
هنگامی که ترزا می در ماه آوریل خواستار برگزاری انتخابات شد، در میانگین نظرسنجی های ملی کوربین 16 امتیاز از ترزا می پایین تر بود. حزب کارگر که از ابتدا با رهبری کوربین موافق نبود، خود را برای شکست و طرح این استدلال که وی صلاحیت رهبری را ندارد، آماده کرده بود.
سپس این اتفاق افتاد: جرمی کوربین سهم حزب کارگر را بیش از هر رهبر دیگری در این حزب از انتخابات سال 1945 تاکنون افزایش داد.
کوربین با ارائه طرح های خود موجی از حمایت جوانان و برخی از مخالفان میانسال حزب محافظه کار را به خود جلب کرد. و این چنین بود که حمایت رای دهندگان 18 تا 24 سال از حزب کارگر، از 43 درصد در سال 2015 به 72 درصد در سال 2017 افزایش یافت.
برنده: اتحادیه اروپا
به طور معمول انتخابات های انگلیس مخاطرات عمده ای برای بقیه جهان ندارد. اما برگزیت اولین دلیل بزرگ واضحی است که نتیجه انتخابات امسال را برای دیگر کشورهای جهان مهم می نمایاند.
محافظه کاران در طول مبارزات انتخاباتی خود مواضع سختی را ضد مهاجرت اتخاذ کردند و خواستار آن شدند که بیش از 100 هزار نفر در سال در این کشور پذیرش نشوند. برای این کار آنها نیاز به پایان دادن به جریان آزاد کنونی مردم بین اتحادیه اروپا و انگلیس تحت قوانین اتحادیه اروپا داشتند. سه میلیون شهروند اتحادیه اروپا در حال حاضر در انگلیس زندگی می کنند و 250 هزار شهروند اتحادیه اروپا تنها در سال گذشته به انگلیس نقل مکان کرده اند.
مشکل این است که اتحادیه اروپا بعید است با این کار موافقت کند؛ در حالی که همچنان به انگلیس اجازه دسترسی به بازار مشترک اتحادیه اروپا را بدهد. انگلستان به تجارت با اتحادیه اروپا وابسته است و حدود 44 درصد از صادرات آن به بقیه کشورهای اروپایی ارسال می شود. و به احتمال خروج از بازار مشترک آسیب زیادی هم به اتحادیه اروپا و و هم به اقتصاد انگلیس می زند.
این سناریو که «برگزیت سخت» نامیده می شود، به طور خودکار اتفاق خواهد افتاد مگر اینکه اتحادیه اروپا و انگلیس موضع خود را نرم تر کنند. اتحادیه اروپا خواهان وقوع برگزیت سخت نیست اما ادامه نخست وزیری ترزا می می تواند آن را محتمل کند.
با فرض اینکه ترزا می نخست وزیر باقی می ماند، او باید خط مشی خود را نرم تر کند.
اکنون که انتخابات برگزار شده، نتایج آن نشان می دهد دیگر اکثریت رای دهندگان با موضع گیری تند ترزا می موافق نیستند.
دولت آلمان به عنوان یک بازیکن کلیدی در اتحادیه اروپا بدون هیچ مکثی نشان دادند که این تغییر را احساس کرده اند.
«زیگمار گابریل» وزیر خارجه آلمان صبح روز جمعه در بیانیه ای گفت: «ترزا می گفت که می خواهد یک اکثریت قوی را برای خروج انگلیس از اتحادیه اروپا در اختیار داشته باشد. اما چنین نشد. پیام انتخابات این است: مذاکرات عادلانه با اتحادیه اروپا داشته باشیم و در مورد اینکه آیا اصلا خروج انگلیس از اتحادیه اروپا به نفع انگلیس است یا خبر بیشتر فکر کنیم.»
در نتیجه شرط بندی ترزا می نتیجه عکس داد و او باید موضع او را ملایم تر کند.
بازنده: دونالد ترامپ
به نظر می رسد ترزا می تنها رهبر غربی باشد که هم مسیر با «دونالد ترامپ» باشد. هر دوی آنها پس از اوج گرفتن موج ملی گرایی در کشورهای متبوع خود به قدرت رسیدند، هر دو محافظه کار هستند، و هر دو به زبان انگلیسی صحبت می کنند. آنها حتی در تصویری دست در دست هم در کاخ سفید قدم می زنند.
در حال حاضر می برای نجات زندگی سیاسی خود مبارزه می کند و ممکن است در آینده ای نه چندان دور سرنگون شود. و موردی هم وجود دارد که ترامپ به وقوع آن کمک کرده است.
پس از حمله تروریستی پل لندن در شنبه گذشته، ترامپ «صادق خان» شهردار محبوب لندن از حزب کارگر را هدف قرار داد و گفت: «در این حمله تروریستی 7 نفر کشته و 48 نفر زخمی شدند آن وقت شهردار لندن می گوید هیچ دلیلی برای احساس خطر کردن وجود ندارد!»
انگلیسی ها از این انتقاد ترامپ به خشم آمدند. با این حال ترزا می بارها و بارها فرصت برای انتقاد از اظهارات توهین آمیز ترامپ را نادیده گرفت و در نهایت در بیانیه ملایمی اظهارات ترامپ را تنها اشتباه خواند.
نتیجه ای که می توان از این قضیه و دخالت های پیشین ترامپ در امور کشورهای خارجی گرفت، این است که ترامپ دستکم در غرب به موجودی سمی تبدیل شده است. هر فردی که با او متحد شود در داخل کشورش با آسیبی مواجه خواهد شد.
بازنده: ناسیونالیسم
2016 سال افزایش ناسیونالیسم بود: پرسی برگزیت، پیروزی دونالد ترامپ، و افزایش حمایت از احزاب ضد مهاجر در سراسر قاره اروپا همگی نشان می دهد که واکنش شدید ناسیونالیستی علیه نهادهای مهاجرتی و جهانی مانند اتحادیه اروپا ممکن است ادامه یابد.
اما انتخابات 2017 انگلیس این مسیر را دنبال نکرد. حزب استقلال (یوکیپ) به عنوان حزب ملی راست افراطی در انگلیس که نیروی محرک همه پرسی برگزیت بود، فرو ریخت. سهم این حزب از آرای ملی از 12.6 در سال 2015 به 2 درصد در سال 2017 کاهش یافت و آنها تنها کرسی خود را در پارلمان از دست دادند.
این قضیه تا حدودی انتظار می رفت: هدف اصلی یوکیپ، خروج انگلیس از اتحادیه اروپا بود در حال حاضر این اتفاق افتاده و این حزب دیگر بی ربط به نظر می رسد. این اتفاق در سایه شکست دیگر احزاب ملی راست افراطی در اروپا رخ داد: کاندیدای راست افراطی انتخابات ریاست جمهوری اتریش در دسامبر، عملکرد ضعیف «گیرت ویلدرز» کاندیدای ضد اسلامی تندروی هلند در انتخابات پارلمانی ماه مارس، و «مارین لوپن» رهبر جبهه ملی راست افراطی فرانسه در ماه مه.
این نشان می دهد که ناسیونالیسم دیگر به آن قدرتمندی که سال گذشته در سیاست جهانی بود، نیست.
برنده: پوپولیسم جناح چپ
هنگامی که خبر موفقیت خیره کننده حزب کارگر به واشنگتن رسید، حداقل یک نفر خوشحال بود: سناتور «برنی سندرز».
سندرز در یک ایمیل به واشنگتن پست نوشت: «من خوشحالم که حزب کارگر به این خوبی عمل کرد. در سراسر جهان مردم در حال به پا خواستن در برابر ریاضت اقتصادی و سطح گسترده ای از نابرابری درآمد و ثروت هستند. مردم در انگلیس، آمریکا و جاهای دیگر دولت هایی را می خواهند که نماینده همه مردم باشند، نه فقط قشر یک درصدی.»
سندرز در مورد کوربین درست می گفت. گرچه کوربین چپ گراتر از سندرز است، هر دو دیدگاه تندی نسبت به سیاست دارند.
انتخاب کوربین یک منبع اطلاعات قوی است که از این ایده پشتیبانی می کند که رویکرد آنها در قبال سیاست بیش از آنچه شواهد قبلا نشان داده، از حمایت برخوردار است.
اگر شواهد اولیه درست باشد، جناح چپ پوپولیست باید بسیار خوشحال باشد.
بازنده: ناتو
هر چه جرمی کوربین به ساختمان شماره 10 خیابان داونینگ نزدیک تر می شود ، خطری که برای انسجام اتحاد غرب را تهدید می کند، بیشتر می شود.
انگلیس به طور سنتی نزدیک ترین متحد مدرن آمریکا بوده است و یک نقش فعال در عملیات نظامی غرب ایفا کرده است. این کشور یکی از 9 قدرت هسته ای در جهان و یکی از شرکت کنندگان فعال در پیمان ناتو است. ترزا می حداقل تا زمانی که در ساختمان نخست وزیر است، این سیاست ها را حفظ خواهد کرد.
کوربین رویکرد بسیار متفاوتی دارد. او زمانی ناتو را «خطری برای صلح جهانی» خواند و پیشنهاد کرد که انگلیس سلاح های هسته ای خود را کنار گذارد.
خطر این اقدام قریب الوقوع نبود. اما اظهارات کوربین زنگ خطری برای برنامه ریزان ناتو محسوب می شود که دیگر نمی دانند می تواند بر روی ارتش انگلیس حساب باز کنند یا خیر.
