پنج نشست تا کنون میان طرف های روس و ترک در آنکارا و مسکو برگزار شده است ولی در رسیدن به توافقی که از رویارویی نظامی احتمالی جلوگیری کند شکست خورده است.
به گزارش جماران، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در بخش سخن سردبیر روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: از مهلتی که «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه برای عقب نشینی ارتش عربی سوریه از شهرها، روستاها و شهرک هایی که در استان«ادلب» بازپس گرفته، داده بود فقط سه روز باقی مانده است اما هیچ گونه نشانه ای جدی برای آن وجود ندارد که به این تهدیدات که ارسال 15هزار نظامی در نزدیکی مرزها همراه شده است اهمیتی داده شود و از آن مهمتر این است که ارتش عربی سوریه با موفقیت بزرگ به پیشروی خود ادامه می دهد.
پنج نشست تا کنون میان طرف های روس و ترک در آنکارا و مسکو برگزار شده است ولی در رسیدن به توافقی که از رویارویی نظامی احتمالی جلوگیری کند، شکست خورده است و حتی دیدار چهارجانبه سران که اردوغان رئیس جمهور ترکیه دعوت به برگزاری آن در استانبول کرد و رهبران روسیه،فرانسه، آلمان به علاوه ترکیه را هفته آینده(5مارس) در بر می گیرد پاسخ مثبتی به ویژه از جانب «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه که به گفته «دیمتری پسکوف» سخنگویش بر قطعیت«از بین بردن» همه گروه های تروریستی تا بن دندان مسلح اصرار می کند، پاسخی مثبت دریافت نکرد.
سرتیپ «احمد الرحال» فرماند نظامی جدا شده از ارتش سوریه این واقعیت را مورد تأکید قرار داد زمانی که مذاکراتی که روز دوشنبه در مسکو برگزار شد را «اهانت آمیز برای طرف ترک» توصیف کرد و تأکید کرد که طرف ترک عصبانی شد اما به جزئیات بیشتری اشاره نکرد. آن چه می توان از خوانش این سطرها نتیجه گرفت این است که طرف روس از مانورهای ترکیه و فرار از اجرای بندهای توافقنامه سوچی(سپتامبر سال 2018) که از ترکیه می خواهد مخالفان مسلح را از گروه های ترویستی جدا کند، انتقاد کرد.
«سرگئی لاوروف» وزیر خارجه روسیه در سخنرانی خود در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو «حرف دلش را زد» و از زبان دیپلماتیک محتاط خارج شد زمانی که گفت:« درخواست ها برای توقف حمله سوریه با حمایت مسکو در ادلب را رد می کنیم زیرا این توقف به مثابه تسلیم شدن در برابر تروریست ها و دادن پاداش به آنهاست و نه رعایت حقوق بشر».
آن چه می خواهیم پس از نمایش این زبان گفتمانی هجومی قاطع روسیه که حاضر نیست هر گونه امتیازی به ترکیه بدهد، بگوییم این است که دو گزینه پیش روی اردوغان نیست: اول، به نیروهایش دستور حمله به ادلب و پاکسازی گروه های درج شده در فهرست های تروریسم و در رأس آنها «هیأت تحریر الشام»(همان جبهه النصره) را در راستای اجرای توافقنامه سوچی بدهد و دوم، عملی کردن تهدیداتش برای حمله به نیروهای ارتش عربی سوریه؛ امری که منجر می شود جان بیش از هزار سرباز ترک که در مراکز دیده بانی ترکیه( حداقل 18 مرکز) در منطقه ادلب که به طور کامل در محاصره نیروهای سوری هستند به خطر بیفتد.
ما بر این باور نیستیم که افکار عمومی ترکیه ورود اجساد فرزندان کشته شده خود در جبهه های سوریه و لیبی را در عین حال بپذیرد آن هم در جنگ هایی که با ورد به آنها موافقت نکرد و رهبرانش را مسئول نتایج آن می داند. ما در این جا درباره ارتش ترکیه حرف نمی زنیم که گزارش ها و تحلیل ها درباره احتمال دست زدنش به کودتای نظامی در روزهای آینده در اعتراض و برای تمرد زیاد شده است.
ما بر این باور نیستیم که اردوغان به نصیحت های دوست و شریک اش در تأسیس حزب «عدالت و توسعه» یعنی «عبدالله گل» رئیس جمهور سابق ترکیه گوش دهد که گفت: اسلام سیاسی از هم پاشید و ترکیه باید به طور کامل از پرونده سوریه خارج شود. این مرد یعنی اردوغان به سمت رویارویی پیش می رود زیرا تهدیداتش برای وادار کردن دیگران و روس ها به طور خاص برای کوتاه آمدن نتیجه ای نداده است.
روسیه صدها سرباز و میلیاردها دلار در سوریه از دست داد و ما بر این باور نیستیم که از دستاوردهای خود به این سادگی عقب نشینی کند.
