روحانی دردسرهای بسیاری کشیده تا این کابینه را با یک وزیر غایب به مجلس معرفی کند.
به گزارش جماران، احمد غلامی در روزنامه شرق نوشت:
این هم کابینه روحانی، کابینه‌ای که دنبال دردسر نمی‌گردد. روحانی دردسرهای بسیاری کشیده تا این کابینه را با یک وزیر غایب به مجلس معرفی کند.
با اینکه حسن روحانی فرصت زیادی برای ارائه فهرست داشت، اما در شتابی ضروری از وزرای پیشنهادی رونمایی کرد تا کابینه را از سوءظن و حاشیه رسانه‌های موافق و مخالف و دخل و تصرف‌های ناخواسته در امان نگه دارد.
کابینه دوازدهم، بیش از پیش، همدلیِ اصولگرایان معتدل و محافظه‌کاران سنتی را با روحانی برانگیخت و انتظارات اعتدالیون (حواریونِ) رئیس‌جمهور را منطقی کرد. در این میان، اصلاح‌طلبان سرد و گرم چشیده روزگار به حمایت بدون چشمداشت از روحانی پایبندند. آنان درصددِ حفظ اتحاد و انسجام بین دولت و مجلس و اصلاح‌طلبانِ بیرون از قدرت‌اند. این رویکرد، رویکردی استراتژیک است که بزرگان اصلاح‌طلب به آن باور دارند. آنان با پذیرش واقعیت سیاست ایران با حداقل انتظارات پیش می‌روند، تا در شرایط مساعدتر بتوانند گام‌هایی بزرگ بردارند.
قطعا این طرزِ سیاست‌ورزی در محدوده قدرت معنا می‌یابد. دور از صحنه قدرت، هر جناح سیاسی می‌تواند به حداکثرها بیندیشد. این بیرون یا درونِ «تکنولوژی قدرت»بودن، خصیصه‌های منحصربه‌خود را دارد. آنان که از دور دستی بر آتشِ سیاست دارند، معتقدند اگر قرار بود این کابینه در شرایطی عادی انتخاب شود، باز هم اصلاح‌طلبان سهمی بیشتر نداشتند. مبنای این استدلال، سبک و سیاق و سابقه روحانی است که او را به نهادهای رسمی و اصولگرایان معتدل و اعتدالیون حلقه وفادارانش نزدیک می‌کند. درستی یا نادرستی این باور در موضع‌گیری اصلاح‌طلبان نسبت به روحانی تغییری نمی‌دهد. در نظر آنان، حتی کابینه‌ای تماما اصولگرا که بتواند دیدگاه‌های اصلاح‌طلبانه روحانی را عملیاتی کند و موجب کاهش تنش‌های سیاسی شود، در این شرایط مطلوب است.
مهم نیست چه طیفی در رأس کار باشد، مهم گسترشِ آزادی و توسعه جامعه مدنی است که این روزها تندروترین گروه‌های سیاسی نیز دست‌کم از آن دَم می‌زنند و به‌رغمِ میل‌شان به آن تن داده‌اند. این مفاهیم‌اند که سیاست را شکل می‌دهند، نه افراد و جایگاه‌شان. آنچه امروز طیف‌های سیاسی اصولگرا و اصلاح‌طلب را در پی خود می‌کشاند، پیشروی جامعه به‌سوی آزادی و پاگرفتن جامعه مدنی است. چندان مهم نیست که چه گروه‌هایی بیشتر به آزادی باور دارند و یا به آن وفادارند.
مطالبات مردم سیاست را شکل می‌دهد. دست رَد زدن به سینه کسانی که تا دیروز اعتقادی راسخ به آزادی نداشتند و امروز دَم از آزادی می‌زنند، به توسعه آزادی و جامعه مدنی کمکی نمی‌کند. وگرنه با سوءظن می‌توان گفت، روحانی با استفاده مساعد از شرایط نامساعد، کابینه‌ای را چیده که کابینه خودش است، کابینه‌ای به کام خود و به نام دیگران. این نگاه کسانی است که بیرون از مدار قدرت، مردم را به انفعال ترغیب می‌کنند.
ناگفته پیداست که انفعالِ خلاق بیرون از مدار قدرت در سیاست اثرگذار است، اما تئوریزه‌کردنِ انفعال به‌مثابه انفعال به انسداد سیاست می‌انجامد. روحانی در مجلس راه دشواری پیش‌‌رو ندارد. تنها نگرانی این است که موضع‌گیری برخی نمایندگان را منافع‌شان تعیین کند و اینکه، نمایندگان تازه‌کارند که تحت‌تأثیر نمایندگانی قرار بگیرند که بیش از آینده دولت و اصلاح‌طلبان، دربند مصالح و منافع خویش‌‌اند. بی‌تردید نقش اصلاح‌طلبان اصیل برای عبوردادن کابینه از مجلس تعیین‌کننده است.
این کابینه، کابینه‌ای است که هر نماینده کهنه‌کاری را به وسوسه می‌اندازد تا برای قهرمان‌شدن به جدال با آن برخیزد.جدال با این کابینه کار دشواری نیست اما راه به سرمنزل مقصود نخواهد برد. شاید عاقلانه‌ترین کار، عبور سالم کاروان وزرا از راهروهای مجلس است. رأی اعتماد دادن به یک یا چند وزیر چیزی از اعتبار مجلس نمی‌کاهد. اولویت با استراتژی کلانی است که اصلاح‌طلبان و نمایندگان آنان در مجلس بعد از رأی در پیش می‌گیرند، و آن نظارت و ارزشیابی عملکرد وزرا است. مجلس هرچه زودتر از این تنگه بگذرد به نفع همه است.
آنچه اصلاح‌طلبان را از پا درمی‌آورد، حاشیه‌هاست و آنچه به آنان اعتبار و اصالت می‌بخشد، تداوم سیاست‌ورزی آگاهانه است. تحریکِ سوءظن اصلاح‌طلبان با کوک‌کردن این ساز که روحانی در چهار سال گذشته به آنان نزدیک شده تا رأی بیاورد و اینک برای پیشگیری از خطرات احتمالی به‌دنبال فاصله‌گیری از آنان است، ترفندی ساده‌اندیشانه است.
اصلاح‌طلبان پذیرفته‌اند چه در مدار قدرت باشند و چه بیرونِ آن، برای نزدیک‌شدن به مردم باید صدای آنان باشند. این سیاست، هویت مستقل به آنان بخشیده است و هرچه این هویت قوام یابد، اصلاح‌طلبان ناگزیر به فاصله‌گذاری بیشتر با دیگران خواهند شد؛ خط افتراقی که اصول بنیادین هر جناح سیاسی است. اصلاح‌طلبان توان آن را دارند تا با کشیدن این خط افتراق، صاحب اتوریته‌ای شوند که فراتر از هر دولتی است. دولت روحانی دولتی برآمده از جَنم آنان است. جنمی که تعین‌یافته از میل مردم است و تا آخر بر دولت و کابینه روحانی سایه خواهد انداخت.
