در این مطلب آمده است : قیام مردمی 15خرداد 1342 به رهبری حضرت امام ( ره ) سبب شد رژیم محدودیت های بیشتری برای امام خمینی ( قدس سره ) و گروه های مذهبی اعمال کند . رژیم پس از اعتراض امام( ره ) و قیام علیه تصویب لایحه کاپیتولاسیون در 13 آبان 1343 ، ایشان را ابتدا به ترکیه و سپس به عراق تبعید کرد . در مدتی که امام از وطن دور بودند و در تبعید به سر می بردند ، با وجود محدودیت های مختلف ، فریادهای حق طلبانه و ظلم ستیز خود را علیه رژیم ستمشاهی از طریق سخنرانی ، ارسال پیام های کتبی و شفاهی به گوش ملت ایران می رساندند و بدین وسیله ماهیت مخوف و منحرف رژیم را افشا می کردند.
ثمره فعالیت های مجاهدانه امام ( ره ) ، بصیرت ، آگاهی و رشد سیاسی روز افزون همه قشر ها اعم از تحصیل‌کرده ها ، روحانیون ، بازاری ها ، شهری ها ، روستایی ها و ... بود و ملت ایران رهبری ایشان را پذیرفتند و شعله های انقلاب فروزان شد.
رژیم که از کوتاه آمدن امام( ره ) و سکوت ایشان با جود فشار های سیاسی ، تهدید و... نا امید شده بود ، وارد عمل شد و با هماهنگی با رژیم بعثی عراق تصمیم گرفت امام ( ره ) را از عراق بیرون کنند ؛ بنابراین در این زمان ضمن محاصره محل سکونت امام به ایشان پیغام دادند برای مدتی سکوت کنند ؛ اما هنگامی که این خواسته به عرض امام ( قدس سره ) رسید ، ایشان که به هیچ عنوان حاضر نبودند حتی برای یک لحظه هم فعالیتشان تحت فشار یا توصیه های شخص یا اشخاص یا گروهی به نفع رژیم پهلوی محدود شود ، تصمیم به ترک عراق گرفتند و قصد عزیمت به سوریه را کردند ؛ اما به علت تیرگی روابط عراق و سوریه ، تصمیم گرفتند از طریق کویت عازم سوریه شوند .
صبح روز 13 مهر 1357 امام خمینی( ره ) با چند تن از نزدیکان و مرحوم حاج سید احمد آقا به طرف کویت حرکت کردند . پس از رسیدن به مرز ، با وجود داشتن ویزا مانع ورود ایشان شدند ؛ از این رو ساعاتی را در مرز سرگردان ماندند . حدود ساعت 11 شب مأموران مرزی عراق به امام اطلاع دادند بازگشت شان به نجف بلا مانع است . اما امام ( قدس سره ) از بازگشت به نجف خودداری کردند و شب را در بصره گذراندند و تصمیم گرفتند به پاریس بروند . امام( ره ) طی پیامی هنگام عزیمت به پاریس درباره دلایل هجرتشان به پاریس چنین فرمودند : « ... اکنون که من به ناچار باید ترک جوار مولا امیرالمؤمنین( ع ) را کنم و در کشور های اسلامی دست خود را برای خدمت به شما ملت محروم که مورد هجوم همه جانبه اجانب و وابستگان به آنان هستید ، باز نمی بینم و از ورود به کویت با داشتن اجازه ممانعت نموده اند ، به سوی فرانسه پرواز می کنم . پیش من مکان معینی مطرح نیست . عمل به تکلیف الهی مطرح است . مصالح عالیه اسلام و مسلمین مطرح است. ما و شما، امروز که نهضت اسلامی به مرتبه بسیار حساسی رسیده است، مسئول هستیم. اسلام از ما انتظار دارد. چشم جهانیان امروز به سوی شما ملت غیور دوخته شده . دولت های استفاده طلب به مطالعه روحیه و مقدار پشتکار ملت ما پرداخته اند . شما مردان و زنان تاریخ باید پایداری در راه کوبیدن ستمکاران و دفاع از حق را به جهانیان و نسل های آینده ثابت کنید... سربلند باد ملتی که با فداکاری خود قدم در راه پیروزی حق برداشت و سد ها و موانع را یکی پس از دیگری شکست . پیروز باد راد مردانی که با خون خود عزت بر باد رفته را باز گرفت و عظمت پایمال شده به دست سلاطین ستمگر را باز یافت.»
عصر روز 14 مهر 1357 امام و همراهان به بغداد منتقل شدند و شب را در هتل دارالسلام به سر بردند و روز بعد این مهاجر بزرگ زمان با کاروان کوچک همراهش برای خدا ، به سوی خدا و در راه خدا هجرتی تاریخی و سرنوشت ساز را آغاز کرد و در پاریس مورد استقبال چند تن از مشتاقان قرار گرفتند.
برخلاف تصور رژیم که می اندیشید فاصله بین تهران و پاریس باعث بروز محدودیت های زیادی در ارتباط بین امام ( قدس سره ) و طرفدارانشان می شود ، باعث تسریع در رشد انقلاب شد ؛ زیرا پاریس مکانی مناسب برای فعالیت های سیاسی بود و بدین سان شهرک نوفل لوشاتو به خبر ساز ترین نقطه جهان تبدیل و صدای انقلاب از نوفل لوشاتو در جهان طنین انداز و رهبری مردم از این نقطه آغاز شد . با ترک نوفل لوشاتو و حضور امام(ره) در ایران ، انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و معجزه قرن به وقوع پیوست و این هجرت مقدمه پیروزی شد.
7141/6026
انتهای پیام ثمره فعالیت های مجاهدانه امام ( ره ) ، بصیرت ، آگاهی و رشد سیاسی روز افزون همه قشر ها اعم از تحصیل‌کرده ها ، روحانیون ، بازاری ها ، شهری ها ، روستایی ها و ... بود و ملت ایران رهبری ایشان را پذیرفتند و شعله های انقلاب فروزان شد.
رژیم که از کوتاه آمدن امام( ره ) و سکوت ایشان با جود فشار های سیاسی ، تهدید و... نا امید شده بود ، وارد عمل شد و با هماهنگی با رژیم بعثی عراق تصمیم گرفت امام ( ره ) را از عراق بیرون کنند ؛ بنابراین در این زمان ضمن محاصره محل سکونت امام به ایشان پیغام دادند برای مدتی سکوت کنند ؛ اما هنگامی که این خواسته به عرض امام ( قدس سره ) رسید ، ایشان که به هیچ عنوان حاضر نبودند حتی برای یک لحظه هم فعالیتشان تحت فشار یا توصیه های شخص یا اشخاص یا گروهی به نفع رژیم پهلوی محدود شود ، تصمیم به ترک عراق گرفتند و قصد عزیمت به سوریه را کردند ؛ اما به علت تیرگی روابط عراق و سوریه ، تصمیم گرفتند از طریق کویت عازم سوریه شوند .
صبح روز 13 مهر 1357 امام خمینی( ره ) با چند تن از نزدیکان و مرحوم حاج سید احمد آقا به طرف کویت حرکت کردند . پس از رسیدن به مرز ، با وجود داشتن ویزا مانع ورود ایشان شدند ؛ از این رو ساعاتی را در مرز سرگردان ماندند . حدود ساعت 11 شب مأموران مرزی عراق به امام اطلاع دادند بازگشت شان به نجف بلا مانع است . اما امام ( قدس سره ) از بازگشت به نجف خودداری کردند و شب را در بصره گذراندند و تصمیم گرفتند به پاریس بروند . امام( ره ) طی پیامی هنگام عزیمت به پاریس درباره دلایل هجرتشان به پاریس چنین فرمودند : « ... اکنون که من به ناچار باید ترک جوار مولا امیرالمؤمنین( ع ) را کنم و در کشور های اسلامی دست خود را برای خدمت به شما ملت محروم که مورد هجوم همه جانبه اجانب و وابستگان به آنان هستید ، باز نمی بینم و از ورود به کویت با داشتن اجازه ممانعت نموده اند ، به سوی فرانسه پرواز می کنم . پیش من مکان معینی مطرح نیست . عمل به تکلیف الهی مطرح است . مصالح عالیه اسلام و مسلمین مطرح است. ما و شما، امروز که نهضت اسلامی به مرتبه بسیار حساسی رسیده است، مسئول هستیم. اسلام از ما انتظار دارد. چشم جهانیان امروز به سوی شما ملت غیور دوخته شده . دولت های استفاده طلب به مطالعه روحیه و مقدار پشتکار ملت ما پرداخته اند . شما مردان و زنان تاریخ باید پایداری در راه کوبیدن ستمکاران و دفاع از حق را به جهانیان و نسل های آینده ثابت کنید... سربلند باد ملتی که با فداکاری خود قدم در راه پیروزی حق برداشت و سد ها و موانع را یکی پس از دیگری شکست . پیروز باد راد مردانی که با خون خود عزت بر باد رفته را باز گرفت و عظمت پایمال شده به دست سلاطین ستمگر را باز یافت.»
عصر روز 14 مهر 1357 امام و همراهان به بغداد منتقل شدند و شب را در هتل دارالسلام به سر بردند و روز بعد این مهاجر بزرگ زمان با کاروان کوچک همراهش برای خدا ، به سوی خدا و در راه خدا هجرتی تاریخی و سرنوشت ساز را آغاز کرد و در پاریس مورد استقبال چند تن از مشتاقان قرار گرفتند.
برخلاف تصور رژیم که می اندیشید فاصله بین تهران و پاریس باعث بروز محدودیت های زیادی در ارتباط بین امام ( قدس سره ) و طرفدارانشان می شود ، باعث تسریع در رشد انقلاب شد ؛ زیرا پاریس مکانی مناسب برای فعالیت های سیاسی بود و بدین سان شهرک نوفل لوشاتو به خبر ساز ترین نقطه جهان تبدیل و صدای انقلاب از نوفل لوشاتو در جهان طنین انداز و رهبری مردم از این نقطه آغاز شد . با ترک نوفل لوشاتو و حضور امام(ره) در ایران ، انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و معجزه قرن به وقوع پیوست و این هجرت مقدمه پیروزی شد.
7141/6026
کپی شد
