حجت الاسلام محمد مهدی حائری پوردر معتقد است: دعای عرفه از یادگارهای ارزشمند امام حسین(ع) و یک گفتگوی کاملا عاشقانه و عارفانه با خداوند متعال است که در آن سراسر اقرار به بندگی و عبودیت به نمایش گذاشته شده است درواقع این دعا شیوه مناجات با خدا وآداب بندگی را منعکس کرده است.
به گزارش جماران، حجت الاسلام محمد مهدی حائری پور در گفت و گو با شفقنا اظهار کرد: دعای عرفه از نظر زمانی و مکانی مطابقت دارد به این معنا که کسانی که برای حج به خانه خدا مشرف می شوند یک بازگشت به سوی خدا دارند و از گناهان گذشته توبه می کنند و عهد و پیمان جدیدی با خداوند می بندند.
حائری پور گفت: دعای عرفه سراسر دعایی است توحیدی، مناجات با خدا و ذکر نعمت های خدا، اقرار به تقصیرها و کوتاهی‌هایی که بنده در برابر خدا و فرامین او داشته و یک نوع بازگشت به خویشتن و همچنین بازگشت به خدا و توبه به درگاه اوست.
استاد حوزه علمیه قم با بیان این مطلب که دعای عرفه از یادواره های ارزشمند امام حسین(ع) است، گفت: این دعا در حقیقت شیوه مناجات با خدا و آداب بندگی را منعکس کرده است.
او روح بندگی و عبودیت در وجود امام حسین(ع) را سبب قرائت این دعا توسط آن حضرت دانست و افزود: کسانی که با زندگی ائمه (ع) و به ویژه زندگی پر از بندگی و عبودیت سید الشهدا آشنا باشند می دانند از یک روح متعالی مانند سید الشهدا جز اینانتظار نمی رود که در فضایی مانند عرفات که در واقع صحرایی است که خداوند متعال بندگانش را دعوت کرده که در آنجا با او خلوت و به بندگی خود اقرار کنند، با خدای خود گفتگو کند.
حائری پور تصریح کرد: دعای عرفه یک گفتگوی کاملا عاشقانه و عارفانه با خداوند متعال است که در آن سراسر اقرار به بندگی و عبودیت به نمایش گذاشته شده است.
او در مورد زمان قرائت دعای شریف عرفه اظهار کرد: این که دقیقا در چه سالی حضرت این دعا را قرائت کرده باشند اطلاعی در دست نیست ولی پیش از سالی بوده که حادثه عاشورا اتفاق افتاده است چون در همان سال حضرت حج را ناتمام گذاشتند و قبل از عرفه به عراق هجرت کردند یعنی وظیفه خودشان دانستند که برای آن کار بزرگی که بر دوششان هست آن کار را دنبال کنند لذا ظاهرا مربوط به سال های قبل از واقعه عاشورا می شود.
این پژوهشگر حوزه مهدویت ارتباط این دعا با روز عاشورا را بعید ندانست و افزود: سوز و گدازی که امام حسین(ع) در این دعا دارند کاملا با آن سوز و گداز و مناجات های حضرت در عاشورا مرتبط است یعنی همان طور که حضرت اینجا در مقام مربوط به عرفه و عرفات هستند و بندگی خود را اعلام می کنند در عاشورا نیز همین بندگی را در عالی ترین درجه با همه وجودشان به نمایش می گذارند و اثبات می کنند آنچه را که در عرفه با خدای خود عهد و پیمان بستند تا پای جان پای آن عهد وپیمان بودند و به عالی ترین شکل به پیمان های خودشان با خداوند متعال وفادار بودند.
او خودشناسی را مقدمه ای بر خداشناسی دانست و تصریح کرد: یکی از راه های اصلی رسیدن به خداشناسی این است که انسان به خودش برگردد و خود را ببیند و نعمت هایی که خداوند در او تجلی داده و به او ارزانی داشته را کاملا مد نظر قرار دهد وروی آن مطالعه کند.
حائری پور ادامه داد: انسان وقتی آن نعمت ها را دید ایمانش به خدا قوی تر و محبتش نسبت به او بیشتر می شود و سعی می کند در میدان بندگی استوارتر باشد و به مسیر شیطان انحراف پیدا نکند یعنی در واقع کسی که می خواهد بنده واقعی خداوند باشداگر به خودش و آن قابلیت ها واستعدادهایی که خدا به او داده نگاه کند آن وقت خدا را بهتر خواهد شناخت بنابراین به او و به سوی اهدافی که خداوند برای او در نظر گرفته رهنمون خواهد شد.
او مطالعه نفس و آنچه که در وجود انسان است را یکی از راههای خداشناسی دانست و گفت: انسان در همه مراحل به خدا و ارتباط با او نیازمند است؛ اینکه می گوییم انسان از خودشناسی به خداشناسی برسد به این معنی نیست که انسان یک مدتی را باید فارغ از خدا و در مطالعه نفس خودش باشد بلکه به این معناست که انسان هرگامی که در مسیر معرفت نفس خودش بردارد یک قدم در خودشناسی می تواند پیش برود ولی این دو همیشه همگام با هم هستند یعنی هر انسانی به همان اندازه ای که خودش رامی شناسد و روی خودش مطالعه می کند می تواند در مسیر خداشناسی گامی را رو به جلو بردارد بنابرین هماهنگ با هم باید پیش رفت.
استاد مرکز تخصصی مهدویت حوزه بیان کرد: یک راه خداشناسی مطالعه در آثاری و نعمتهایی است که در اطراف انسان وجود دارد و در دعای عرفه هم امام حسین(ع) هم به نفس خودش توجه دارد و هم به آثاری که در پیرامونش است و آنها هم نشانه هایی است که ما را به خدا نزدیک می کند و ارتباط ما را با او تقویت می کند.
او ارتباط با خداوند متعال را یک ارتباط دائمی دانست که انسان باید برقرار کند تا همواره محفوظ بماند و تاکید کرد: عرفه در واقع شروعی برای یک ارتباط پیوسته با خداست .انسانی که می خواهد محفوظ باشد نباید اکتفا کند به دعای عرفه و مناجات عرفه و بعد در ترافیک دنیا خدا را فراموش کند بلکه همه روزه باید این ارتباط برقرار باشد به همین دلیل به نماز اول وقت توصیه می شود چون نماز بهترین ارتباط با خداست .
حائری پور یادآور شد: ما در واقع می توانیم آنچه را که در دعای عرفه به دست آوریم در پرتو یاد خدا حفظ کنیم و همه روزه در بخشی از روز و بخشی از ساعات شب بتوانیم با خدای خودمان ارتباط برقرار کنیم؛ دعاهایی که در ساعات و ایام مختلف وارد شده را بخوانیم و از این فرصت ها به هر بهانه ای استفاده کرده و آنچه را که در عرفه خدا به ما داده بتوانیم دائما در وجود خودمان تجدید و حفظ کنیم.
او در پایان تاکید کرد: عرفه یکی از روزهایی است که خداوند متعال آن را برگزیده و به یک پدیده ارزشمندی در اختیار بندگان خودش قرار داده تا به او نزدیک شوند مثل ماه رمضان و یا شب قدر؛ در واقع اینها اوقات شریفی هستند همان طور که خداوندمکان هایی را هم مثل خانه خدا و یا حرم امام حسین که به آن ها قداست بخشیده و خواسته بندگانش در این مکان ها بیشتر به او نزدیک شوند اینها انتخاب های خداست که روی حکمت هایی که نزد او هست انتخاب شده اند.
