ضمن همدردی و ابراز تسلیت به خانواده مقتول، امید داریم که این حادثه دردآور باعث عبرت تریبون‌داران شده و افراد جامعه را بیش از پیش به محبت نسبت به هم و تحمل همدیگر و امر و نهی با لینت و مهربانی سوق دهند.
کاش در جمهوری اسلامی افکار عمومی، مطبوعات، احزاب و دادگاه‌ها می‌توانستند مسئولان را در قبال مسئولیت‌هایی که داشتند و وظایفی که باید انجام می‌دادند و ندادند و به قول مدعیان محاکمه روحانی مرتکب «ترک فعل» شدند، به پای میز محاکمه در دادگاه افکار عمومی، فضای مطبوعاتی و مجازی و در دادگاه بکشاند که اگر چنین امکانی وجود داشت، قطعا وضع کشور بسیار بهتر بود از آنچه هست!
عاشورا و همه مسائل ریز و درشت اطرافش بر مبنای عقل و شرع بوده و ما نباید در توجیه آن، به معجزه غیر ضروری مانند کندن اعجاز آمیز چاه در نقطه‌ای خاص و رسیدن به آب بسیار گوارا، یا وجوه نامعقول[مثل پر کردن بدون دلیل چاه] متوسل شویم.
احمد حیدری نوشت: امام بر اصول شرعی، عقلایی و حقوقی اشراف کامل داشت لذا به صراحت و قاطعیت اقدامات مسلحانه را محکوم می‌کرد و بارها و بارها اعلام کرد انقلاب ما انقلابی مردمی، عاری از خشونت و مسالمت‌آمیز است و نهایتا حکومت پهلوی را به فتوای جهاد در مقابله با «سرکوب خشن حکومت»، تهدید کرد؛ حالا سؤال این است که چگونه آن زمان اقدامات براندازانه غیر مسلحانه و مسالمت‌آمیز از طریق سیاست، تبلیغ و جذب اقبال عمومی جایز بود ولی الان با براندازی مسلحانه یکسان شمرده می‌شود؟
گر چه اقتدارگرایان در دوران 8 ساله ریاست جمهوری‌اش با به راه انداختن هر 9 روز یک بحران مانند قتل‌های زنجیره‌ای، حمله به کوی دانشگاه، قتل عام مطبوعات و ...، که هر کدام به تنهایی دولتی را به سقوط می‌کشاند و با «تدارکاتچی» خواستن او و ...؛ در راه موفقیتش سنگ‌ها انداختند ولی چون خواهان کرامت، آزادی و اختیار مردم بود و مردم این را از او باور داشتند، در کوران بحران‌ها توانست درخشان‌ترین عملکرد را از خود به جا گذارد و امروز با گذشت ربع قرن از انتخاب حماسی دوم خرداد و با ممنوع التصویر و ممنوع الحضور بودن او در اجتماعات مردمی و ...، هنوز هم در اوج محبوبیت است.
در پی قتل تأسف‌بار اهواز که ناشی از «غیرت‌ورزی جاهلی» بود، کانون‌هایی با منسوب کردن آن به دین، در صدد تبلیغ علیه دین و دینداران برآمدند.
مگر نه این که شعار انقلاب اسلامی سال ۵۷ «آزادی، استقلال، جمهوری اسلامی» بود و مگر امروز قاطبه مردم جز این می‌خواهند که در فکر، بیان، بعد از بیان، روش زندگی و ...، آزاد و مختار باشند.
تاریخ با همه دستکاری‌هایی که در آن صورت گرفته، خشم دخت پیامبر بر اصحاب سقیفه را تا وفات ثبت کرده و بعد هم وصیت کرد که او را شبانه و بی‌خبر دفن کنند تا آنان بر وی نماز نخوانند و در تدفینش نباشند.