غاشیه

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ ⁽¹⁾

آيا داستان غاشيه به تو رسيده است؟

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ⁽²⁾

در آن روز وحشت در چهره‌ها پديدار است،

عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ⁽³⁾

تلاش كرده و رنج ديده،

تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ⁽⁴⁾

در آتش سوزان در افتند.

تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ ⁽⁵⁾

از آن چشمه بسيار گرم آبشان دهند،

لَيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ ⁽⁶⁾

طعامى جز خار ندارند،

لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ ⁽⁷⁾

كه نه فربه مى‌كند و نه دفع گرسنگى.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ⁽⁸⁾

و در آن روز چهره‌هايى تازه باشند:

لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ ⁽⁹⁾

از كار خويشتن خشنود،

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ⁽¹⁰⁾

در بهشتى برين،

لَا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً ⁽¹¹⁾

كه در آن سخن لغو نشنوى،

فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ ⁽¹²⁾

و در آن چشمه‌سارها روان باشد،

فِيهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ⁽¹³⁾

و تختهايى بلندزده،

وَأَكْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ⁽¹⁴⁾

و سبوهايى نهاده،

وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ⁽¹⁵⁾

و بالشهايى در كنار هم چيده،

وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ ⁽¹⁶⁾

و فرشهايى گسترده.

أَفَلَا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ ⁽¹⁷⁾

آيا به شتر نمى‌نگرند كه چگونه آفريده شده؟

وَإِلَى السَّمَاءِ كَيْفَ رُفِعَتْ ⁽¹⁸⁾

و به آسمان كه چسانش برافراشته‌اند؟

وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ ⁽¹⁹⁾

و به كوه‌ها كه چگونه بركشيده‌اند؟

وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ ⁽²⁰⁾

و به زمين كه چسان گسترده شده؟

فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ ⁽²¹⁾

پس پند ده، كه تو پند دهنده‌اى هستى.

لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِرٍ ⁽²²⁾

تو بر آنان فرمانروا نيستى.

إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَكَفَرَ ⁽²³⁾

مگر آن كس كه رويگردان شد و كفر ورزيد،

فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ ⁽²⁴⁾

پس خدايش به عذاب بزرگ‌تر عذاب مى‌كند.

إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ ⁽²⁵⁾

هر آينه بازگشتشان به سوى ماست.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ ⁽²⁶⁾

سپس حسابشان با ماست.