اعلی

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى ⁽¹⁾

نام پروردگار بزرگ خويش را به پاكى ياد كن:

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى ⁽²⁾

آن كه آفريد و درست‌اندام آفريد.

وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى ⁽³⁾

و آن كه اندازه معين كرد. سپس راه نمود.

وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى ⁽⁴⁾

و آن كه چراگاه‌ها را رويانيد،

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ⁽⁵⁾

سپس خشك و سياه گردانيد.

سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى ⁽⁶⁾

زودا كه براى تو بخوانيم، مباد كه فراموش كنى.

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى ⁽⁷⁾

مگر آنچه خدا بخواهد. اوست كه آشكارا و نهان را مى‌داند.

وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى ⁽⁸⁾

و تو را به كيش آسان توفيق دهيم.

فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى ⁽⁹⁾

اگر پند دادنت سود كند، پند ده.

سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى ⁽¹⁰⁾

آن كه مى‌ترسد، پند مى‌پذيرد.

وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ⁽¹¹⁾

و بدبخت از آن دورى مى‌گزيند:

الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى ⁽¹²⁾

آن كه به آتش بزرگ جهنم درافتد،

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى ⁽¹³⁾

و در آنجا نه بميرد و نه زنده باشد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى ⁽¹⁴⁾

هر آينه پاكان رستگار شدند؛

وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ⁽¹⁵⁾

آنان كه نام پروردگار خود را بر زبان آوردند و نماز گزاردند.

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ⁽¹⁶⁾

آرى، شما زندگى اين جهان را بر مى‌گزينيد،

وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ⁽¹⁷⁾

حال آنكه آخرت بهتر و پاينده‌تر است.

إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ⁽¹⁸⁾

اين سخن در صحيفه‌هاى نخستين است:

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ⁽¹⁹⁾

صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى.