فجر

وَالْفَجْرِ ⁽¹⁾

سوگند به سپيده صبح،

وَلَيَالٍ عَشْرٍ ⁽²⁾

و سوگند به شبهاى دهگانه،

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ⁽³⁾

و سوگند به جفت و طاق،

وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ⁽⁴⁾

و سوگند به شب چون روى به رفتن نهد.

هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ⁽⁵⁾

آيا خردمند را اين سوگندها كافى است؟

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ⁽⁶⁾

آيا نديده‌اى كه پروردگار تو با قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ⁽⁷⁾

با اِرَم كه ستونها داشت؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ⁽⁸⁾

و همانند آن در هيچ شهرى آفريده نشده بود.

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ⁽⁹⁾

و قوم ثمود كه در آن وادى سنگ را مى‌بريدند،

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ⁽¹⁰⁾

و قوم فرعون آن دارنده ميخها،

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ⁽¹¹⁾

آنها در بلاد طغيان كردند،

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ⁽¹²⁾

و در آنها به فساد در افزودند.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ⁽¹³⁾

و پروردگار تو تازيانه عذاب را بر سرشان فرود آورد.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ⁽¹⁴⁾

زيرا پروردگارت به كمينگاه است.

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ⁽¹⁵⁾

اما آدمى، چون پروردگارش بيازمايد و گرامى‌اش دارد و نعمتش دهد، مى‌گويد: پروردگار من مرا گرامى داشت.

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ⁽¹⁶⁾

و چون بيازمايدش و رزق بر او تنگ گيرد، مى‌گويد: پروردگار من مرا خوار ساخت.

كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ⁽¹⁷⁾

نه چنان است. شما يتيم را گرامى نمى‌داريد،

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ⁽¹⁸⁾

و يكديگر را به اطعام مسكين ترغيب نمى‌كنيد،

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ⁽¹⁹⁾

و ميراث را حريصانه مى‌خوريد،

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ⁽²⁰⁾

و مال را فراوان دوست داريد.

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ⁽²¹⁾

آرى، چون زمين شكسته شود و شكسته شود،

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ⁽²²⁾

و امر پروردگار تو فرا رسد و فرشتگان صف در صف،

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ⁽²³⁾

و در آن روز جهنم را حاضر آرند، آدمى پند گيرد. و چه جاى پند گرفتن باشد؟

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ⁽²⁴⁾

مى‌گويد: اى كاش زنده‌گشتن خويش را پيشاپيش چيزى مى‌فرستادم.

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ⁽²⁵⁾

در آن روز كسى چون عذاب او عذاب نكند،

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ⁽²⁶⁾

و همانند زنجير او به زنجير نكشد.

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ⁽²⁷⁾

اى روح آرامش يافته،

ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ⁽²⁸⁾

خشنود و پسنديده به سوى پروردگارت باز گرد،

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ⁽²⁹⁾

و در زمره بندگان من داخل شو،

وَادْخُلِي جَنَّتِي ⁽³⁰⁾

و به بهشت من درآى.