نبأ

عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ ⁽¹⁾

از چه چيز مى‌پرسند؟

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ⁽²⁾

از آن خبر بزرگ،

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ⁽³⁾

كه در آن اختلاف مى كنند.

كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ⁽⁴⁾

آرى، به زودى خواهند دانست.

ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ⁽⁵⁾

باز هم آرى، به زودى خواهند دانست.

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ⁽⁶⁾

آيا ما زمين را بسترى نساختيم؟

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ⁽⁷⁾

و كوهها را ميخهايى؟

وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ⁽⁸⁾

و شما را جفت جفت آفريديم.

وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ⁽⁹⁾

و خوابتان را آسايشتان گردانيديم.

وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ⁽¹⁰⁾

و شب را پوششتان قرار داديم.

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ⁽¹¹⁾

و روز را گاه طلب معيشت.

وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ⁽¹²⁾

و بر فراز سرتان هفت آسمان استوار بنا كرديم.

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ⁽¹³⁾

و چراغى روشن آفريديم.

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ⁽¹⁴⁾

از ابرهاى باران‌زاى آبى فراوان نازل كرديم،

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ⁽¹⁵⁾

تا بدان دانه و نبات برويانيم،

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ⁽¹⁶⁾

و بستانهاى انبوه.

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ⁽¹⁷⁾

هر آينه روز داورى روزى است معين.

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ⁽¹⁸⁾

روزى كه در صور دميده شود و شما فوج‌فوج بياييد.

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا ⁽¹⁹⁾

آسمان شكافته شود و هر شكاف درى باشد.

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ⁽²⁰⁾

و كوه‌ها روان شوند، و سراب گردند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ⁽²¹⁾

جهنم در انتظار باشد.

لِلطَّاغِينَ مَآبًا ⁽²²⁾

طاغيان را بازگشتنگاهى است.

لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ⁽²³⁾

زمانى دراز در آنجا درنگ كنند.

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ⁽²⁴⁾

نه خُنكى چشند و نه آب؛

إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ⁽²⁵⁾

جز آب جوشان و خون و چرك.

جَزَاءً وِفَاقًا ⁽²⁶⁾

اين كيفرى است برابر كردار.

إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ⁽²⁷⁾

زيرا آنان به روز حساب اميد نداشتند.

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ⁽²⁸⁾

و آيات ما را به سختى تكذيب مى‌كردند.

وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ⁽²⁹⁾

و ما همه چيز را در كتابى شماره كرده‌ايم.

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ⁽³⁰⁾

پس بچشيد كه جز به شكنجه شما نخواهيم افزود.

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ⁽³¹⁾

پرهيزگاران را جايى است در امان از هر آسيب؛

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ⁽³²⁾

بستانها و تاكستانها،

وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ⁽³³⁾

و دخترانى همسال، با پستانهاى برآمده،

وَكَأْسًا دِهَاقًا ⁽³⁴⁾

و جامهاى پر.

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ⁽³⁵⁾

نه سخن بيهوده شنوند و نه دروغ.

جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ⁽³⁶⁾

و اين پاداشى است كافى، از جانب پروردگارت.

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ⁽³⁷⁾

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنهاست. آن خداى رحمان، كه كس را به او ياراى خطاب نباشد.

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ⁽³⁸⁾

روزى كه روح و فرشتگان به صف مى‌ايستند، و كس سخن نمى‌گويد مگر آنكه خداى رحمان به او رخصت دهد و او سخن به صواب گويد.

ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ⁽³⁹⁾

آن روز روزى است آمدنى. پس هر كه خواهد به سوى پروردگارش بازگردد.

إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا ⁽⁴⁰⁾

ما شما را از عذابى نزديك مى‌ترسانيم: روزى كه آدمى هر چه را پيشاپيش فرستاده است مى‌نگرد و كافر مى‌گويد: اى كاش من خاك مى‌بودم.