نازعات

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ⁽¹⁾

سوگند به فرشتگانى كه جانها را به قوت مى‌گيرند،

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ⁽²⁾

و سوگند به فرشتگانى كه جانها را به آسانى مى‌گيرند،

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ⁽³⁾

و سوگند به فرشتگانى كه شناورند،

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ⁽⁴⁾

و سوگند به فرشتگانى كه بر ديوان پيشى مى‌گيرند،

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ⁽⁵⁾

و سوگند به آنها كه تدبير كارها مى‌كنند،

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ⁽⁶⁾

كه آن روز كه نخستين نفخه قيامت زمين را بلرزاند،

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ⁽⁷⁾

و نفخه دوم از پس آن بيايد،

قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ⁽⁸⁾

در آن روز دلهايى در هراس باشند،

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ⁽⁹⁾

و نشان خشوع در ديدگان نمايان.

يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ⁽¹⁰⁾

مى‌گويند: آيا ما به حالت نخستين بازمى‌گرديم،

أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ⁽¹¹⁾

آنگاه كه استخوانهايى پوسيده بوديم؟

قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ⁽¹²⁾

گويند: اين بازگشت ما بازگشتى است زيان‌آور.

فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ⁽¹³⁾

جز اين نيست كه تنها يك بانگ برمى‌آيد،

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ⁽¹⁴⁾

و آنها خود را در آن صحرا خواهند يافت.

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى ⁽¹⁵⁾

آيا داستان موسى به تو رسيده است؟

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ⁽¹⁶⁾

آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا داد:

اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ⁽¹⁷⁾

به سوى فرعون برو كه طغيان كرده است.

فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى ⁽¹⁸⁾

بگو: آيا تو را رغبتى هست كه پاكيزه شوى،

وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى ⁽¹⁹⁾

و من تو را به پروردگارت راه بنمايم و تو پروا كنى؟

فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى ⁽²⁰⁾

پس آن آيت بزرگ را به او نشان داد.

فَكَذَّبَ وَعَصَى ⁽²¹⁾

و او تكذيب كرد و عصيان ورزيد.

ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى ⁽²²⁾

سپس پشت كرد و مى‌شتافت.

فَحَشَرَ فَنَادَى ⁽²³⁾

پس همه را گرد كرد و ندا داد،

فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى ⁽²⁴⁾

و گفت: من پروردگار برتر شما هستم.

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ⁽²⁵⁾

خدايش به عذاب آخرت و دنيا گرفتار كرد.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَى ⁽²⁶⁾

در اين عبرتى است براى كسى كه مى‌ترسد.

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ⁽²⁷⁾

آيا شما به خلقت سخت‌تريد يا اين آسمانى كه او بنا نهاده؟

رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ⁽²⁸⁾

سقفش را برافراشت و بپرداختش،

وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ⁽²⁹⁾

شبش را تاريك كرد و روشنايى‌اش را آشكار ساخت،

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا ⁽³⁰⁾

و پس از آن زمين را بگسترد،

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ⁽³¹⁾

و از آن آب بيرون آورد و چراگاه‌ها پديد كرد،

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ⁽³²⁾

و كوه‌ها را استوار گردانيد،

مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ⁽³³⁾

براى بهره‌گيرى شما و چارپايانتان.

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى ⁽³⁴⁾

چون آن حادثه بزرگ دررسد،

يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ⁽³⁵⁾

روزى كه آدمى همه اعمال خود را به ياد آورد،

وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَى ⁽³⁶⁾

و جهنم را به هر كه مى‌بيند نشان دهند؛

فَأَمَّا مَنْ طَغَى ⁽³⁷⁾

پس هر كه طغيان كرده،

وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ⁽³⁸⁾

و زندگى اينجهانى را برگزيده،

فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى ⁽³⁹⁾

جهنم جايگاه اوست.

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ⁽⁴⁰⁾

اما هر كس كه از ايستادن در برابر پروردگارش ترسيده و نفس را از هوى بازداشته،

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى ⁽⁴¹⁾

بهشت جايگاه اوست.

يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ⁽⁴²⁾

تو را از قيامت مى‌پرسند كه چه وقت واقع شود.

فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ⁽⁴³⁾

از يادكردن آن تو را چه كار است؟

إِلَى رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ⁽⁴⁴⁾

منتهاى آن نزد پروردگار توست.

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ⁽⁴⁵⁾

جز اين نيست كه تو كسانى را كه از آن روز بترسند بيم مى‌دهى.

كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ⁽⁴⁶⁾

چون آن را ببينند، پندارند در اين جهان جز يك شامگاه يا چاشت درنگ نكرده‌اند.