قیامه

لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ⁽¹⁾

قسم مى‌خورم به روز قيامت.

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ⁽²⁾

و قسم مى‌خورم به نفس ملامتگر.

أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ⁽³⁾

آيا آدمى مى‌پندارد كه ما استخوانهايش را گرد نخواهيم آورد؟

بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ ⁽⁴⁾

آرى، ما قادر هستيم كه سر انگشتهايش را برابر كنيم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ⁽⁵⁾

بلكه آدمى مى‌خواهد كه در آينده نيز به كارهاى ناشايست پردازد.

يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ⁽⁶⁾

مى‌پرسد: روز قيامت چه وقت خواهد بود؟

فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ⁽⁷⁾

روزى كه چشمها خيره شود،

وَخَسَفَ الْقَمَرُ ⁽⁸⁾

و ماه تيره شود،

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ⁽⁹⁾

و آفتاب و ماه در يك جاى گرد آيند.

يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ ⁽¹⁰⁾

انسان در آن روز مى‌گويد: راه گريز كجاست؟

كَلَّا لَا وَزَرَ ⁽¹¹⁾

هرگز، پناهگاهى نيست.

إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ⁽¹²⁾

قرارگاه همه در اين روز نزد پروردگار توست.

يُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ⁽¹³⁾

در اين روز آدمى را از هر چه پيشاپيش فرستاده و بعد از خويش گذاشته است خبر مى‌دهند.

بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ ⁽¹⁴⁾

بلكه آدمى خويشتن خويش را نيك مى‌شناسد،

وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ ⁽¹⁵⁾

هر چند به زبان عذرها آورد.

لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ ⁽¹⁶⁾

به تعجيل زبان به خواندن قرآن مجنبان،

إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ⁽¹⁷⁾

كه گردآوردن و خواندنش بر عهده ماست.

فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ⁽¹⁸⁾

چون خوانديمش، تو آن خواندن را پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ ⁽¹⁹⁾

سپس بيان آن بر عهده ماست.

كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ⁽²⁰⁾

آرى، شما اين جهان زودگذر را دوست مى‌داريد،

وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ⁽²¹⁾

و آخرت را فرو مى‌گذاريد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ ⁽²²⁾

در آن روز چهره‌هايى هست زيبا و درخشان،

إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ⁽²³⁾

كه سوى پروردگارشان نظر مى‌كنند؛

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ⁽²⁴⁾

و چهره‌هايى هست عبوس و ترش،

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ⁽²⁵⁾

كه مى‌داند آن عذاب كمرشكن بر او فرود آيد.

كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ ⁽²⁶⁾

آرى، چون جان به گلوگاه رسد،

وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ ⁽²⁷⁾

و گفته شود كه چه كسى است كه افسون بخواند؟

وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ⁽²⁸⁾

و يقين كند كه زمان جدايى فرا رسيده،

وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ⁽²⁹⁾

و ساقهاى پا در هم پيچيده شوند،

إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ⁽³⁰⁾

آن روز روز راندنش به سوى پروردگار توست.

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى ⁽³¹⁾

نه تصديق كرده است و نه نماز گزارده است.

وَلَكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى ⁽³²⁾

اما تكذيب كرده و اعراض كرده است.

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى ⁽³³⁾

آنگاه خرامان نزد كسانش رفته است.

أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ⁽³⁴⁾

واى بر تو، پس واى بر تو.

ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ⁽³⁵⁾

باز هم واى بر تو، پس واى بر تو.

أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى ⁽³⁶⁾

آيا انسان مى‌پندارد كه او را به حال خود واگذاشته‌اند؟

أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَى ⁽³⁷⁾

آيا او نطفه‌اى از منى كه در رحمى ريخته شده، نبوده است؟

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ⁽³⁸⁾

سپس لخته‌اى خون؟ آنگاه به اندام درستش بيافريد.

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَى ⁽³⁹⁾

و آنها را دو صنف كرد: نر و ماده.

أَلَيْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَى ⁽⁴⁰⁾

آيا خداوند قادر نيست كه مردگان را زنده سازد؟