یک مطالعه اخیر نشان داده است که چربی شکمی نسبت به کل چربی بدن، به ویژه در زنان، ارتباط قوی‌تری با افزایش خطر ابتلا به پسوریازیس همان صدف پوستی یا صدفک دارد.
به گزارش جماران به نقل ازمجله پوست‌شناسی تحقیقاتی (JID) : این مطالعه نشان داد که "چاقی مرکزی" یا چربی اضافی شکم، صرف نظر از استعداد ژنتیکی، در افزایش خطر ابتلا به پسوریازیس نقش دارد.
پسوریازیس یک بیماری پوستی است که باعث ایجاد بثورات و لکه‌های پوسته پوسته و خارش‌دار می‌شود که اغلب روی زانوها، آرنج‌ها، تنه و پوست سر ظاهر می‌شوند.
اگرچه رابطه بین چربی اضافی عمومی و خطر ابتلا به پسوریازیس به خوبی شناخته شده است، اما تأثیر توزیع چربی بدن و استعداد ژنتیکی هنوز مشخص نیست.
محققان از داده‌های بیش از ۳۳۰،۰۰۰ نفر از افراد سفیدپوست بریتانیایی تبار در پایگاه داده بیوبانک بریتانیا، از جمله بیش از ۹۰۰۰ فرد مبتلا به پسوریازیس، استفاده کردند.
محققان از ۲۵ شاخص مختلف توزیع چربی بدن، با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری معمولی و پیشرفته، برای اندازه‌گیری ارتباط هر یک با پسوریازیس استفاده کردند.
چربی دور کمر
راوی رامسوار، نویسنده اصلی، گفت: «نتایج مطالعه ما نشان می‌دهد که محل ذخیره چربی بدن در مورد خطر ابتلا به پسوریازیس بسیار مهم است.»
رامسوار افزود: «به‌طور خاص، چربی دور کمر نقش محوری ایفا می‌کند. این امر پیامدهای مهمی برای شناسایی افراد در معرض خطر بالاتر ابتلا به پسوریازیس یا افرادی که ممکن است به بیماری شدیدتری مبتلا شوند، و همچنین برای نحوه پیشگیری و درمان دارد.»
کاترین اسمیت، نویسنده همکار مطالعه، گفت: «با افزایش نرخ چاقی در سطح جهان، درک تأثیر الگوهای توزیع چربی بدن بر بیماری‌های التهابی مزمن مانند پسوریازیس به‌طور فزاینده‌ای مهم است.»
یافته‌های ما نشان می‌دهد که چربی شکمی صرف نظر از استعداد ژنتیکی، در افزایش خطر ابتلا به پسوریازیس نقش دارد، که اهمیت اندازه‌گیری دور کمر و اجرای استراتژی‌های پیشگیرانه برای حفظ وزن سالم در مراقبت از پسوریازیس را تقویت می‌کند.
با توجه به اینکه این مطالعه فقط شامل افراد با اصالت سفیدپوست بریتانیایی بود، تعمیم‌پذیری این یافته‌ها به جمعیت‌های متنوع‌تر ممکن است محدود باشد. مطالعات آینده بر اساس تشخیص‌های تأیید شده توسط متخصص پوست و شامل تنوع قومی گسترده‌تر برای اعتبارسنجی بیشتر این یافته‌ها و توسعه ابزارهای دقیق‌تر طبقه‌بندی خطر توصیه می‌شود.
رامیسور افزود: ما از ارتباط قوی بین شاخص‌های مختلف چربی شکمی و خطر ابتلا به پسوریازیس، به ویژه در زنان، شگفت‌زده شدیم. این رابطه نشان می‌دهد که ممکن است مکانیسم‌های بیولوژیکی زمینه‌ای در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند که هنوز به طور کامل درک نشده‌اند و تحقیقات بیشتر را می‌طلبند.
یافته‌های این مطالعه ممکن است به بهبود پیش‌بینی زودهنگام خطر ابتلا به پسوریازیس و هدایت استراتژی‌های پیشگیری شخصی‌سازی‌شده کمک کند.
