منصور دوانیقی به یکی از غلامانش دستور داده بود تا به محض ورود امام صادق علیه السلام در دربارش گردن ایشان را بزند اما... .
به گزارش خبرنگار جماران، روز بیست و پنجم شوال سال 148 قمری بود که خلیفه عباسی به هدفش رسید و ششمین امام شیعیان را که مکتب جعفری از ایشان پا گرفته بود، به شهادت رساند. در زمانه امام باقر و امام صادق علیهما السلام به دلیل تغییراتی که در حکومت خلفا پدید آمده بود، شرایط گسترش دین و علم فراهم شده بود و این دو امام بزرگوار شاگردان بسیاری را تربیت کردند. فقه شیعه در دوران امامت امام صادق علیه السلام زمینه بروز و ظهور بسیاری پیدا کرد و همه اینها خلفای عباسی را خوشایند نبود و از هر فرصتی برای در هم کوبیدن مواضع آن حضرت استفاده می کردند که تیرشان به سنگ می خورد. مطلب زیر به یکی از این موارد اشاره کرده است:
منصور دوانیقی روزی یکی از غلامان خود را بالای سرش نگه داشت و به او گفت: به محض اینکه جعفر بن محمد (امام صادق علیه السلام) بر من وارد شد، گردنش را بزن.
(طبق ترتیب اجباری قبلی، بنا بود که امام صادق علیه السلام نزد منصور دوانیقی بیاید) امام بر منصور وارد شد و به چهره منصور نگاه کرد و زیر لب دعایی را می خواند سپس آشکار کرد و گفت:
یا من یکفی خلقه کلهم و لا یکفیه احدا اکفنی شر عبدالله بن علی: ای آن کسی که امور همه خلقش را کفایت می کند ولی احدی او را کفایت نمی کند مرا از شر منصور دوانیقی کفایت کن.
منصور (دید امام صادق علیه السلام وارد شد ولی غلامش کاری نکرد) به جایگاه غلام نگریست، او را ندید، غلام نیز منصور را نمی دید در این هنگام (حال منصور بر اثر وحشت دگرگون شد) و از امام معذرت خواست و عرض کرد: «من شما را در این گرما به زحمت و رنج انداختم، به خانه خود برگردید.»
امام صادق علیه السلام رفت، آنگاه منصور غلامش را دید به او گفت: چرا دستورم را اجرا نکردی؟ (یعنی گردن امام را طبق فرمان قبلی نزدی؟) غلام در جواب گفت: به خدا سوگند من جعفر بن محمد (امام صادق) را ندیدم، چیزی آمد و بین من و او حائل شد.
منصور که دریافته بود امداد غیبی در کار بوده و امام را حفظ کرده است به غلامش گفت: این ماجرا را به هیچ کسی نگو. سوگند به خدا اگر برای کسی نقل کنی، قطعا تو را خواهم کشت.(1)
1. اصول کافی؛ ج 2، ص 559.
برشی از کتاب نگاهی بر زندگی امام صادق علیه السلام؛ بخش دوم، ص 71-72
