انتقام اوباما از اسرائیل و هم پیمانان عربش

اگر «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری که در راه کاخ سفید است در قانع کردن سلفش یعنی اوباما برای جلوگیری از صدور قطعنامه به منظور خدمت به اسرائیل و برای پاسخ مثبت دادن به خواسته های «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر این رژیم ناکام شد اما در وادار کردن «عبدالفتاح السیسی»رئیس جمهوری مصر برای عقب نشینی از پیش نویسی که کشورش تدوین کرد و در پیش گرفت برای رای گیری در موعد آن در روز جمعه و به تعویق انداختن اش به زمانی دیگر چه بسا پس از به قدرت رسیدن ترامپ به شکل رسمی که چه بسا قادرش سازد از «وتو» برای خنثی کردن آن استفاده کند، موفق شد.

ما بر این باور نیستیم که چهار کشور ونزوئلا، مالزی، سنگال و نیوزیلند تصمیم به ورود به میدان چالش و مطرح کردن پیش نویس در شورای امنیت به منظور رای گیری در موعد مقررش بدون تشویق کاخ سفید و با دستور شخص اوباما و استقبال هیأت حاکمه آمریکا و به منظور دادن پیام قوی به اسرائیل و رهبران این رژیم مبنی بر اینکه در تکبر و سلطه گری و نژادپرستی اش از همه خطوط قرمز عبور کرده و سیاست هایش در زمینه شهرک سازی نه فقط برای این رژیم خطرناک شده بلکه خطری برای همه اردوگاه غرب در سایه بازگشت جنگ سرد و بازگشت روسیه غول پیکر به قدرت و نفوذش، گرفته باشند.

نتانیاهو سفرای این رژیم را از نیوزیلند و سنگال بلافاصله پس از رای دادن این کشورها و پس از عقب نشینی مصر از آن به قطعنامه فراخواند و اگر سفرایی در مالزی و ونزوئلا داشت نیز همین کار را می کرد اما کشور نخست(مالزی) با دولت اشغالگر از اساس روابط دیپلماتیک ندارد و حاضر به پذیرفتن برگزاری یک کنفرانس ورزشی در این کشور نشد تا از دادن روادید به هیأت اسرائیلی اجتناب کند(بعدا اردن آن را میزبانی کرد) اما دومی یعنی ونزوئلا سفیر خود را در اعتراض به تجاوز اسرائیل به نوار غزه روابط دیپلماتیک خود با تل آویو را قطع کرد.

ترامپ در حالی که تلخی شکست را قورت می دهددست به تهدید کردن زد زیرا سازمان ملل در روز 20 ژانویه یعنی همان روزی که وی رسما به قدرت می رسد به مانند قبل از آن نخواهد بود اما چه کار می تواند بکند،وعده خود برای انتقال سفارتخانه آمریکا به قدس اشغالی را عملی می کند؟یا آن که سلاح های بیشتری به دولت اشغالگر می دهد؟

آن چه ترامپ درک نمی کند این است که قدرت بزرگ آمریکا در همه منطقه خاورمیانه تضعیف شده است و اگر حماقت آمریکا که در لشکرکشی به عراق نمود پیدا کرد و بیش از پنج تریلیون دلار برای واشنگتن هزینه در بر داشته است و همچنان برایش هزینه دارد، بنابر این، هر گونه حماقت دیگری دو برابر این رقم برایش هزینه خواهد داشت و ناگزیز این مرد تاجر کهنه کار با ترازوی سود و زیان سبک سنگین می کند تا حدود زیادی به این مساله آکاهی دارد.

سلطه اسرائیلی که ضعف عرب ها آن را تشویق کرد و فرایند عادی سازی روابط که زیر میز و روی میز توسط برخی از حکومت های عربی به ویژه عربستان سعودی و کشورهای حاشیه خلیج فارس  بر یاوه سرایی و گستاخی اش افزود، شمارش معکوس برای پایان این سلطه گری آغاز شد.خاورمیانه اکنون در آستانه مرحله جدیدی از تغییر ریشه ای برعکس است که نشانه های آن با افزایش صلابت و ایستادگی ائتلافی که در اردوگاه مقابل آمریکا قرار دارد،در بستر تحولات شهر«حلب» متبلور شد.

چهار کشوری که پیش نویس شورای امنیت را در پیش گرفتند و همه شان غیرعرب هستند اگر چه دوتای آنها مسلمان هستند،«ضربه خنجر کرامت» قوی ای نه فقط به اسرائیل بلکه به حکومت های عربی و نیز خود حکومت مصر وارد کردند و تهدیدهای اسرائیلی آنها را نترساند با علم به اینکه همه آنها کشورهای کوچک غیرنفتی هستند و به لحاظ نظامی نیز قوی نیستند.

این کشورها که ملت های عربی شریف برای احترام و تقدیر از آنها پس از خداوند عز و جل سر تعظیم فرود می آورند باقی مانده نقاب های روی چهره های حکام عرب که تبدیل به ستوران و ابزارهای آمریکا،اسرائیل و به طور کلی غرب شدند را پاره کردند و ما بار دیگر  و برای پاسخ به لطف شان در این جا از آنها تشکر می کنیم.