نویسنده می گوید که با استناد به سابقه سال 2022 که هیچ کس باور نمی کرد روسیه به اوکراین حمله کند، اما این اتفاق رخ داد، نمی توان این سناریو را به طور کامل رد کرد.
به گزارش جماران، ماتیو بوک-کوته، در مقاله خود با عنوان «جنگ با روسیه در طی هزار روز؟» هشدارهای صادر شده از سوی سازمان های اطلاعاتی اروپا را مورد بحث قرار می دهد که احتمال وقوع درگیری آشکار بین اروپا و روسیه را در طی 3 سال آینده پیش بینی می کنند.
نویسنده در مقاله ای در روزنامه لوفیگارو می نویسد که با استناد به سابقه سال 2022 که هیچ کس باور نمی کرد روسیه به اوکراین حمله کند، اما این اتفاق رخ داد، نمی توان این سناریو را به طور کامل رد کرد.
بوک-کوته تأکید می کند که روسیه همچنان یک قدرت امپراتوری متجاوز است که استقلال همسایگان خود را تحمل نمی کند و پیوستن کشورهای اروپای شرقی به ناتو در اصل تلاشی برای محافظت از خود در برابر نفوذ روسیه بود و تأکید می کند که آنها در این مورد حق دارند.
وی در این زمینه هشدار می دهد که این درگیری که هنوز به یک منطقه خاص محدود است، ممکن است فردا به کشورهای بالتیک گسترش یابد، به این معنی که گسترش می یابد و به «برخورد بدون منطقه حائل بین امپراتوری روسیه و امپراتوری غربی» تبدیل می شود.
اما بوک-کوته در عین حال از نخبگان اروپایی که از خطر روسیه برای تقویت پروژه فدرالی خود در داخل اتحادیه اروپا استفاده می کنند، انتقاد می کند و معتقد است که ترس از پوتین (با اشاره به رئیس جمهور روسیه) می تواند اروپا را از نظر سیاسی متحد کند.
نویسنده معتقد است که سخنرانی جنگ قریب الوقوع در طی «هزار روز» قبل از هر چیز در خدمت منافع سیاسی داخلی است، زیرا «نومنکلاتورا» (طبقه حاکم در محافل سیاسی اروپا) از آن برای مشروعیت بخشیدن مجدد به قدرت خود و احیای زبان هویت و مرزها استفاده می کند، اما فقط زمانی که صحبت از مرزهای اوکراین باشد.
نویسنده از آنچه که تناقض می داند انتقاد می کند که تساهل این نخبگان با مهاجرت غیرقانونی در داخل اروپا و آشفتگی های اجتماعی ناشی از آن و اشتیاق شدید آنها برای دفاع از حاکمیت اوکراین دوردست را منعکس می کند.
بوک-کوته همچنین می پرسد که آیا تهدیدهایی که دموکراسی اروپا با آن روبرو است به همان اندازه که خارجی هستند، داخلی نیز هستند، و هشدار می دهد
که بزرگنمایی خطر روسیه ممکن است برای توجیه سرکوب مخالفان داخلی و انگ زدن به مخالفان سیاسی به عنوان عوامل مسکو مورد استفاده قرار گیرد. وی به این خطر اشاره می کند که نتایج انتخابات آینده در برخی از کشورهای اروپایی اگر مغایر با خواسته های نخبگان حاکم باشد ممکن است به بهانه«دخالت روسیه» لغو یا مورد تردید قرار گیرد.
نویسنده در پایان تأکید می کند که باید تهدید واقعی روسیه را جدی گرفت، اما در عین حال مراقب بود که این تهدید توسط کسانی که به دنبال ماندن در قدرت «به هر قیمتی» هستند، مورد سوء استفاده قرار نگیرد. تعادل بین آگاهی از خطر خارجی و مخالفت با دستکاری سیاسی آن، موضع عقلانی است که طیف«میانه روی افراطی» اروپا امروز فاقد آن است.
