پر واضح است که پانزدهم خرداد سال 42 نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران و برگی زرینی از همبستگی معنوی توده های عظیم مردم برای رسیدن به یک سرانجام باشکوه است.
در واقع این حادثه واکنشی از احساس عمیق دینی ملت ایران و نمایشی از به پا خاستن مردمی است که تصمیم گرفتند ظلم و ستم را از ریشه بر کنند.
بامداد 15 خرداد سال 1342، دژخیم طاغوت به منزل امام خمینی (ره) در قم یورش برد و ایشان را به بهانه اینکه سه روز پیش از آن، به مناسبت عاشورای حسینی در مدرسه فیضیه سخنان کوبنده‌ای داشتند و از جنایات شاه و اربابان آمریکایی و اسراییلی اش پرده برداشته بود، دستگیر و دور از چشم مردم به زندانی در تهران منتقل کردند.
هنوز چند ساعتی از این اتفاق نگذشته بود که خیابان‌های شهر قم مملو از جمعیتی شد که در اعتراض به این اقدام رژیم و حمایت از رهبرشان فریاد برآورده و تظاهرات کرده و با شعارهای یا مرگ یا خمینی و مرگ بر شاه، رژیم سلطنتی را به چالش کشیدند.
این تظاهرات همان روز در تهران و چند شهر دیگر مانند شیراز، تبریز و مشهد تکرار شد و بدین ترتیب، مردم ایران با این قیام گسترده نشان دادند که خواستار برقراری عدالت و حکومتی مبتنی بر آزادی و ارزش های اسلامی هستند.
این اعتراضات با ورود نیروهای نظامی و شهربانی به صحنه در شهرهای مختلف از جمله قم به خشونت کشیده شد و تعدادی از مردم بدست نظامیان رژیم منفور پهلوی به خاک و خون کشیده شدند بطوریکه حتی فرصت برای انتقال زخمی شدگان به مراکز درمانی وجود نداشت.
کشتار مردم توسط عمال رژیم طاغوت در 15 خرداد 42 هیچگاه از ذهن پاک نخواهد شد و جنایات این روز برای همیشه لکه ننگی بر تاریخ نظام مستبد شاهنشاهی نشاند لکه ای که هیچگاه از اذهان ملت ایران زدوده نشد.
بی گمان قیام پانزدهم خرداد، جوششی از طرف ملت ایران برای درهم کوبیدن رژیم بود اگر چه این خیز به سرعت نتیجه نداد اما آثار بسیاری باقی گذاشت و زمینه برای اعتراض در سال های بعد از آن و پیروزی نهایی در بهمن 57 را فراهم کرد.
اگر چه بعد از این واقعه سانسورهای شدید خبری و اختناق سیاسی بر کشور حکمفرما شد اما امام امت ضربه خود را به رژیم وارد کرد و در واقع راه رستگاری و آزادگی را به مردم نشان داد و اینکه باید برای دستیابی به آزادی قطعی، همت بلند و تصمیم مهم خود را بگیرند.
سرمداران رژیم پهلوی به خیال خام خود تصور کردند با برخورد قهرآمیز و کشتار و رعب و وحشت مردم می توانند مانع حق خواهی شوند در حالیکه نسل های بعد با الهام از راه و روش حماسه آفرینان پانزده خرداد 42، درس جانبازی، مقاومت و فداکاری آموخته و نهضت اسلامی را در 22 بهمن 57 به بار نشاندند.
نسلی که قیام سال 42 را در حمایت از رهبرشان شکل داد به مثابه چراغ راهی برای نسل جوان سال های نزدیک به پیروزی انقلاب شد و همین تظاهرات و خون های ریخته شده تیشه بر ریشه طاغوت زد.
آری، نظام شاهنشاهی با زبان زور و بی توجهی به خواست مردم، راه پیروزی ملتی را هموار کرد که آتش بر پیکره اش زد؛ آتشی که خاکسترش همان قیام کنندگان 15 خرداد سال 42 بودند.
خبرنگار ایرنا سنندج
انتهای پیام در واقع این حادثه واکنشی از احساس عمیق دینی ملت ایران و نمایشی از به پا خاستن مردمی است که تصمیم گرفتند ظلم و ستم را از ریشه بر کنند.
بامداد 15 خرداد سال 1342، دژخیم طاغوت به منزل امام خمینی (ره) در قم یورش برد و ایشان را به بهانه اینکه سه روز پیش از آن، به مناسبت عاشورای حسینی در مدرسه فیضیه سخنان کوبنده‌ای داشتند و از جنایات شاه و اربابان آمریکایی و اسراییلی اش پرده برداشته بود، دستگیر و دور از چشم مردم به زندانی در تهران منتقل کردند.
هنوز چند ساعتی از این اتفاق نگذشته بود که خیابان‌های شهر قم مملو از جمعیتی شد که در اعتراض به این اقدام رژیم و حمایت از رهبرشان فریاد برآورده و تظاهرات کرده و با شعارهای یا مرگ یا خمینی و مرگ بر شاه، رژیم سلطنتی را به چالش کشیدند.
این تظاهرات همان روز در تهران و چند شهر دیگر مانند شیراز، تبریز و مشهد تکرار شد و بدین ترتیب، مردم ایران با این قیام گسترده نشان دادند که خواستار برقراری عدالت و حکومتی مبتنی بر آزادی و ارزش های اسلامی هستند.
این اعتراضات با ورود نیروهای نظامی و شهربانی به صحنه در شهرهای مختلف از جمله قم به خشونت کشیده شد و تعدادی از مردم بدست نظامیان رژیم منفور پهلوی به خاک و خون کشیده شدند بطوریکه حتی فرصت برای انتقال زخمی شدگان به مراکز درمانی وجود نداشت.
کشتار مردم توسط عمال رژیم طاغوت در 15 خرداد 42 هیچگاه از ذهن پاک نخواهد شد و جنایات این روز برای همیشه لکه ننگی بر تاریخ نظام مستبد شاهنشاهی نشاند لکه ای که هیچگاه از اذهان ملت ایران زدوده نشد.
بی گمان قیام پانزدهم خرداد، جوششی از طرف ملت ایران برای درهم کوبیدن رژیم بود اگر چه این خیز به سرعت نتیجه نداد اما آثار بسیاری باقی گذاشت و زمینه برای اعتراض در سال های بعد از آن و پیروزی نهایی در بهمن 57 را فراهم کرد.
اگر چه بعد از این واقعه سانسورهای شدید خبری و اختناق سیاسی بر کشور حکمفرما شد اما امام امت ضربه خود را به رژیم وارد کرد و در واقع راه رستگاری و آزادگی را به مردم نشان داد و اینکه باید برای دستیابی به آزادی قطعی، همت بلند و تصمیم مهم خود را بگیرند.
سرمداران رژیم پهلوی به خیال خام خود تصور کردند با برخورد قهرآمیز و کشتار و رعب و وحشت مردم می توانند مانع حق خواهی شوند در حالیکه نسل های بعد با الهام از راه و روش حماسه آفرینان پانزده خرداد 42، درس جانبازی، مقاومت و فداکاری آموخته و نهضت اسلامی را در 22 بهمن 57 به بار نشاندند.
نسلی که قیام سال 42 را در حمایت از رهبرشان شکل داد به مثابه چراغ راهی برای نسل جوان سال های نزدیک به پیروزی انقلاب شد و همین تظاهرات و خون های ریخته شده تیشه بر ریشه طاغوت زد.
آری، نظام شاهنشاهی با زبان زور و بی توجهی به خواست مردم، راه پیروزی ملتی را هموار کرد که آتش بر پیکره اش زد؛ آتشی که خاکسترش همان قیام کنندگان 15 خرداد سال 42 بودند.
خبرنگار ایرنا سنندج
کپی شد
