به گزارش جماران؛ محمد مطهری در کانال تلگرامی خود نوشت:
بدون شک امدادرسانی در ایران در انواع حوادث طبیعی، از نظر امکانات و مدیریت با سطح مطلوب فاصله زیادی دارد. مثلا در حادثه اخیرِ قفل شدن جاده‌ها در برف، با حضور به موقع و اطلاع‌رسانی مأموران قبل از ورود به جاده‌ها از میزان سرگردانی مردم به مراتب کاسته می‌شد.
گویی کمتر کسی به نقش برخی از رانندگان کم‌توجه در انسداد جاده‌ها در برف اخیر به عنوان یکی از «عوامل اصلی» توجه می‌کند. برای این افراد غافل و حتی خودخواه، تونل و جاده و خیابان فرقی ندارد؛ هر جا و به هر دلیلی که ترافیک سنگین ایجاد می‌شود، بلافاصله فرمان را به راست چرخانده و شانۀ سمت راست جاده، یعنی «تنها مسیر خودروهای امدادی» و در واقع تنها «راه امید و نجات» را می‌بندند.
آیا این عده نمی‌دانند هنوز در جهان «برف‌روب پروازی» اختراع نشده است و اگر هم شده باشد در کولاک و مه شدید نمی‌تواند پرواز کند و اگر هم پرواز کند به محل فرود نیاز دارد؟ حتی اگر در باند مقابل، ترافیک نباشد و نرده‌های اتوبان را هم ببُرند با این رانندگیهایی که در آن نه فاصله طولی و نه فاصله عرضی رعایت می‌شود ماشین برف‌روب و یا پلیس و آمبولانس چگونه خود را به طرف دیگر اتوبان برساند؟
گر چه برخی اگر در کنار دهها انتقاد از غرب، کوچکترین تعریفی از آنها شود ابرو در هم می‌کشند، اما باید دانست اینکه رانندگان در اکثر کشورهای جهان در شرق و غرب شدیدا به «رانندگی بین خطوط» حتی در هر شرایط بحرانی مانند طوفان و زلزله و کولاک و سیل پای‌بندند به این دلیل است که می‌دانند که رانندگی یک امر جمعی است نه فردی، و در ترافیک شدید یا همه به مقصد می‌رسند یا هیچ‌کس. لذا هیچ نادانی به خیال خود با زرنگ‌بازی راه خودروهای امدادی را که از فضای بین خطوط و فضای کنار سمت راست جاده استفاده می‌کنند نمی‌بندد.
اگر در حادثه اخیر، برف مقداری بیشتر ادامه می‌یافت، تا جان‌دادن دهها و شاید صدها نفر فاصله‌ای نبود. این راننده‌های کم‌توجه هر آن ممکن است حتی در روزهای عادی با بستن راه خودروهای امدادی پس از یک تصادف شدید، باعث خفگی و مرگ دهها انسان در تونلهای بزرگ شهری و جاده‌ای شوند. لازم است پس از آموزشهای وسیع عمومی، برای این متجاوزان به حقوق عمومی مجازاتهای شدیدی مانند فک پلاک و محرومیتهای چند ساله از رانندگی وضع شود.
یک مشکل اصلی زلزله شهرهای بزرگ حتی اگر نیمه‌شدید باشد بسته شدن راهها توسط همین رانندگان است که ممکن است تلفات را چند برابر کند. انضباط اجتماعی در رانندگی و غیر رانندگی هرگز در جامعه ما چنانکه باید جدی گرفته نشده است. ما که بعد از حدود چهل سال، رانندگی‌مان بین خطوط نیست چه انتظاری داریم که اعتراضاتمان بین حدود باشد؟
