۱. آقای میرسلیم سوالات خوبی مطرح کردند که نشانگر با برنامه بودنش در این عرصه بود. اما متاسفانه اکثرا با پاسخ همراه نشدند.
۲. آقایان رییسی و هاشمی طبا نشان دادند که بجای داشتن برنامه و ارایه آن، آمال و آرزوهای خود را به همراه آورده بودند و دریغ از برنامه و ارایه راهکار.
۳. آقای قالیباف در این مناظره بجای ارایه برنامه "دولت مردم" چند برنامه را دنبال می کرد：
الف) تلاش ناشیانه برای جذب آراء حامیان آقای احمدی نژاد از طریق اتخاذ شیوه مناظراتی او؛ شیوه ای که غرق در ماکیاویلیسم افراطی است و تاریخ نشان داده که این روش دیگر به ثمر نخواهد نشست و تاثیر عکس دارد.
ب) تلاش برای پیشی گرفتن از آقای رییسی با حملات تند و توام با برآشفتگی به آقای روحانی؛ که در دستیابی به آن تقریبا موفق بود.
ج) تلاش برای دوقطبی سازی مناظره و در نتیجه عرصه انتخابات، میان خود و آقای روحانی که با ورود آقای جهانگیری به طرز شگفت انگیزی غافلگیر و ناکام ماند.
د) اتخاذ روش های غیر متناسب با موازین شرعی و اخلاقی در حمله به دکتر جهانگیری (از طریق تلاش برای تحقیر او) و دکتر روحانی (با انتساب مطالب کذب و خلاف واقع و توهین به ایشان)
۴. بی گمان آقای جهانگیری را باید پدیده این مناظره دانست. او با صراحت کلام و پرهیز از ملاحظات غیر ضرور، ابتدا در مقام پاسخگویی علمی و دقیق به هجمه های پوپولیستی و عوام فریبانه آقای قالیباف برآمد و در موضع دوم به نقد عملکرد او پرداخت که پاسخی به همراه نداشت.
۵. نحوه تعامل و مراوده دوستانه آقایان روحانی و جهانگیری و خضوع و ازخودگذشتگی آقای جهانگیری نسبت به دکتر روحانی بسیار دیدنی بود. و این امر علاوه بر اینکه نشانه عظمت شخصیت و بزرگی روح آقای جهانگیری بود ، نشان دهنده شخصیت و منزلت دکتر روحانی است که همکارانش حتی معاون اول قدرتمند او ، پس از چهار سال همکاری، اینگونه محترم و بزرگش می دارند.
و این درس بزرگی است برای هر دو جناح کشور که چگونه باید کار تشکیلاتی و مصالح عامه را بر منافع و مصالح شخصی ترجیح داد آنهم به اخلاقی ترین شکل.
۶. این مناظره نیز همانند مناظرات دوره های گذشته نشان داد که مجری تنها نقش تایمر را دارد. و اینجاست که به ضرورت آنچه چندی پیش آقای حسام الدین آشنا در مورد مجری مناظرات که با تعبیر خاصش بیان کرد، پی می بریم.
