یک مشت حاشیه بی ارزش!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، روزشمار برای آغاز جام جهانی 2018 روسیه کم و کم تر شده و به ساعت رسیده است. تیم ملی فوتبال ایران به عنوان یکی از 32 نماینده حاضر در این رویداد باید کار سخت خود را  در گروه B رقابت ها از روز جمعه و در دیدار برابر مراکش آغاز کند.

جام جهانی از آن دست رویدادهایی است که نتایج و اتفاقات مربوط به آن تا سالها در ذهن و حافظه هواداران و حتی تاریخ خواهد ماند. با این حال در این فاصله اندک باقی مانده به نظر می رسد تنها چیزی که به آن پرداخته نمی شود مسائل فنی فوتبال است که اتفاقا بیشترین تاثیر را در رقم زدن نتیجه دارد.

این روزها همه گونه اخباری پیرامون تیم ملی منتشر می شود. از این که لباسش قشنگ است یا زشت؛ از این که نایکی کفش داده یا نداده؛ این که چرا فلان بازیکن در عکس تیمی یک دکمه اش را بسته و آن دیگری دو دکمه اش را! این که چرا یکی این شکلی ژست گرفته و دیگری آن شکلی.

از جام های جهانی قبلی چه بر یاد مانده؟ استیلی و مهدوی کیا را با گلی که به آمریکا زده اند یاد می کنند یا با کفشی که پوشیده بودند؟ عملکرد ایران در جام جهانی را با برند لباسش می سنجند یا تعداد دفعات صعود از گروه؟ واقعا چه اهمیتی دارد که لباس ایران چندمین لباس زیبای جام جهانی باشد یا این که سرود سالار عقیلی برای تیم ملی قشنگ تر است یا جناب خان!؟

از این دست اخباری که مربوط به حواشی تیم ملی و قبل از آغاز جام جهانی می شود کم نیست. با این حال تمام اخبار صرفا مربوط به قبل از جام جهانی نیست. برخی با نگاهی به آینده(!) به بعد از جام جهانی پرداخته اند و وارد این مباحث شده اند که بعد از جدایی کی روش چه کسی روی نیمکت تیم ملی باید بنشیند. ظاهرا همه چیز اهمیت دارد جز خود جام جهانی. به قبل و بعدش پرداخته می شود و به خودش و نتایجش که آبروی فوتبال ایران در گرو آن است اهمیتی داده نمی شود.

اسپانیا روند بی نظیرش را در دیدارهای دوستانه ادامه می دهد. مراکش پیروزهای پیاپی خود را به رخ حریفان می کشد. ایران بازی هایش لغو می شود و به جایش تا خرخره غرق در اخباری نظیر کفش و لباس و ژست و ... شده است.

فضای رسانه ای از یک سو با برگزاری نظرسنجی های پیاپی امیدواری را نزد مردم افزایش می دهد. امیدی که هیچ مبنای منطقی ندارد و هیچ حساب و کتابی پشت آن نهفته نیست. فوتبال ایران با وجود حرفه ای شدن تنها این نام را از صنعت فوتبال قرض کرده و خصوصیات حرفه ای بودن در آن دیده نمی شود. این حرفه ای نبودن در تمام بخش های مرتبط به آن از جمله رسانه نیز وجود دارد.

اکثر خبرنگاران اعزامی به روسیه، به شدت درگیر سلفی با کاخ کرملین و کوچه و خیابان های مسکو هستند و غالب آن ها نگاه ماموریتی به سفر خود ندارند و به آن به چشم یک سفر توریستی با پکیج تماشای بازی های تیم ملی در جام جهانی نگاه می کنند. در چنین شرایطی نباید هم انتظار داشت که فضای رسانه ای حاکم بر تیم ملی چیزی جز اخباری که صحبتش رفت باشد.