جماران ورزشی؛ الهام کهزادی: بانوی نامآشنای فوتبال ایران که سالها به عنوان کاپیتان و یکی از ارکان اصلی تیم ملوان بندر انزلی به شمارمیرفت.
سپیده نزهتی که سابقه چهارسال پوشیدن پیراهن تیم ملی را نیز دارد و وفاداریاش به تیم ملوان او را محبوب کرده بود بعد از 19 سال از این تیم جدا شد. این جدایی آنقدرغیرمتظره بود که موجب شد گفتوگویی در همین رابطه با فوتبالیست خوش نام کشورمان داشته باشیم.
جماران: علاقه شما به فوتبال از کجا آغاز شد؟
نزهتی: من از کودکی به شدت فوتبالی بودم، این رشته را دوست داشتم و خیلی دلم میخواست فوتبالیست شوم اما زمان ما که 7-8 سالم بود فوتبال زنان وجود نداشت و از سال 84 تیمهای زنان تشکیل شد و من از همان سال وارد این رشته شدم. من بچه روستا بودم و تمام تفریحم در کوچه فوتبال بازی کردن با دوستانم بود.
جماران: بعد از 19 سال از تیم ملوان جدا شدید؛ چه احساسی دارید؟
نزهتی: اگر بخواهم از حسم بگویم الان باید بغضم بگیرد. من دو ماه درگیر این اتفاق بودم و حالم به هم ریخته است به خاطر اینکه خودم را فرزند این باشگاه میدانستم و عاشقانه بازی میکردم. مهمترین بخش زندگی من فوتبال است و این اتفاق ضربه بزرگی به من زد زیرا سالهای آخر فوتبالم است. من الان 37 سال دارم و میخواستم امسال هم بازی کنم و بعد در یک مسابقه خداحافظی کنم اما آنقدر این اتفاق غیرمنتظره بود که هنوزم باورم نمیشود.
جماران: در برخی رسانهها گفته شده علت این جدایی مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی است؛ آیا این موضوع صحت دارد یا مسائل دیگری باعث این اتفاق شد؟
نزهتی: من اصلا مصدوم نبودم و نیستم؛ اتفاقا بدنم خیلی هم آماده است. به هر حال سن که کمی بالا میرود اگر به شرایط بدنی، استراحت و ... رسیدگی نکنم قطعا نمیتوانم فوتبال بازی کنم. من زندگی خیلی حرفهای دارم و بدنم مشکلی ندارد؛ حتی فصل گذشته درتمام بازیها فیکس بودم. دلیل این جدایی چیز دیگری است که من تا این زمان اصلا با هیچ رسانهای درمورد آن صحبت نکردم. این خداحافظی به نوعی اجباری بود و من را از باشگاه خودم بیرون کردند؛ آن هم به دست کسی که 20 سال با او دوست بودم و الان سرمربی تیم است. با صراحت میگویم و ترسی ندارم؛ سرمربی تیم گفت چون سلیقه من نیستی در ترکیب تیم قرار نخواهی داشت. به من گفت چند ماه است روی این موضوع فکر میکنم؛ با چند بزرگتر صحبت کردم و قرار بر این شد که دیگر فوتبال بازی نکنی و به عنوان کادر در کنار ما باشی؛ یعنی من حتی بدون بازی خداحافظی فوتبال را کنار بگذارم چون مدنظرش نیستم. موضوع دیگر این است که من مدرک مربیگری c دارم اما سرمربی گفت من کمک مربی بدنسازتیم شوم در حالی که مدرک بنسازی ندارم. در این حوزه اطلاعات دارم اما تخصصی نیست چون مدرک این رشته را ندارم.
جماران: یعنی سرمربی قصد جدایی کامل شما از تیم را داشت اما این پیشنهاد را داد که حرف و حدیثی به وجود نیاید؟
نزهتی: سرمربی میدانست من زیر بار حرف زور نمیروم بنابراین این پیشنهاد را داد که اگر زمانی بگویند چرا بازیکن با این همه سابقه از تیم جدا شد بگوید من پیشنهاد دادم که به عنوان کادر در کنارمان باشد اما قبول نکرد که دقیقا همین را هم دارد میگوید در حالی من نمیتوانستم به عنوان مربی بدنساز روی نیمکت بنشینم چون مدرک ندارم. به هر حال این پیشنهاد را داد و من خیلی قاطع گفتم شما سرمربی فعلی تیم هستید و کاملا سلیقهای است که من را بخواهید یا نه اما نمیتوانید برایم تصمیم بگیرید که چه زمانی فوتبال را کنار بگذارم و یا اینکه چه زمانی در کادر تیم قرار بگیرم. به هیچ عنوان پیشنهاد شما را قبول نمیکنم.
جماران: با توجه به اینکه میگویید از لحاظ بدنی آماده هستید آیا از تیمهای دیگر پیشنهادی هم داشتید؟
نزهتی: صحبتهایی با یکی دو تیم شد و حتی یک تیم بود که فاصله دوری از من داشت و یکی از دوستانم گفت صحبت میکند در این تیم بازی کنم و باشگاه باید خوشحال هم باشد که در ترکیب تیمش قرا بگیرم؛ اما من گفتم دختر 10 ساله دارم و شرایط برای راه دور سخت است؛ تا اینکه مریم آزمون سرمربی پرسپولیس به من پیشهاد داد و از باشگاه تماس گرفتند و صحبت کردیم اما در مورد مسائل مالی به توافق نرسیدیم؛ اما اگر بخواهند من قطعا برای این تیم بازی میکنم.
جماران: کمی از شرایط کلی فوتبال بانوان بگویید:
نزهتی: قطعا شرایط 10 سا پیش با الان زمین تا آسمان فرق کرده؛ خیلی اتفاقات خوبی دارد رخ میدهد و آینده روشنی در انتظار دختران ما خواهد بود. به نظر من که فوتبال بانوان رو به جلو حرکت میکند؛ درست است که یک سری ناملایمات و ناحقیها وجود دارد اما شرایط خیلی بهتر شده و من دارم میبینم برعکس زمان ما باشگاهها در حال بازیکن سازی و آینده نگری هستند. تاکید میکنم حق دختران ما خیلی بیشتر از این است ولی خوشحالم که رو به جلو حرکت میکنیم.
جماران: یکی از عمده مشکلات دختران فوتبالیست مبالغ بسیار کم قراردادها است که جوابگوی تامین مخارج زندگی نمیشود:
نزهتی: دقیقا همین طور است. قراردادهای ما زمین تا آسمان با آقایان تفاوت دارد؛ یعنی قرارداد یک بازیکن مرد با کل هزینههای یک تیم بانوان برابری میکند. قطعا سطح فوتبال آقایان وبانوان یکی نیست اما یک زن هم در قالب زن بودنش تمام تلاش خود را میکند. ما هم در همان زمین و با همان توپ بازی میکنیم و حتی یک نکته مهم که سختی ما را از آقایان بیشتر میکند پوششمان است که عملکرد بازیکن را محدود میکند. با تمام این محدودیتها تلاش میکنیم بهترین باشیم اما آنقدری که باید بها نمیدهند؛ حتی 70 درصد باشگاهها همین اندک قرارداد هم کامل پرداخت نمیکنند. هزینهای که یک فوتبالیست مرد برای بدن و زندگی خود دارد یک فوبالیست زن هم دارد پس چرا باید تا این حد فرق بگذارند؟
جماران: پتانسیلهای خوبی وجود دارد اما وقتی این شرایط را میبینند دلسرد میشوند:
نزهتی: زن همیشه سرسخت تر از یک مرد است و طی این سالها داریم میبینیم زنان آن هم با چه سختیهایی به کجا رسیدند. حرف من به افرد بزرگ، فدراسیون و کسانی که در رأس کار هستند این است که به این جوانان آنقدر بها بدهند تا دلسرد نشوند و برای هدفشان تلاش کنند. ورزش جدا از اینکه درآمد دارد میتواند جامعه را به سوی سالم بودن و هدفمند بودند سوق بدهد. واقعا من هم اطراف خودم خیلیها را میبینم که از فوتبال دلسرد شدهاند و امیدوارم مسئولان نگاه ویژهای داشته باشند.
جماران: اگربا تیمی به توافق نرسید از این به بعد شما را در قالب یک مربی در فوتبال زنان خواهیم دید؟
نزهتی: من همیشه نگاهم به این موضوع بود؛ به همین خاطر زمانی که فوتبال بازی میکردم مدرک خود را گرفتم. حتما پیگیر هستم که در این زمینه سطح خود را ارتقاء بدهم و روزی با مربیگری یا هر سمت دیگری به فوتبال برمیگردم که به آن واقف باشم و علمش را داشته باشم.
جماران: حرف آخر:
نزهتی: باز هم میگویم فقط امیدوارم آنقدر که فوتبال زنان لایقش است به آن بها بدهند.
