بسکتبال ایران گروگان روابط دوستانه

جی پلاس: 9 اسفند 1400 بود که جواد داوری در انتخابات ریاست فدراسیون بسکتبال پیروز شد و جامعه بسکتبال از اینکه مدیری جوان و از خانواده این رشته سکان هدایت را برعهده گرفته خوشحال شدند.

به نظر می‌رسید داوری که مانند محمود مشحون و رامین طباطبایی وارد ساختار نابود شده بسکتبال شده بتواند موجبات بهبود شرایط را فراهم کند اما با گذشت فقط یک سال و سه، ماه انتصاباتی که در این مدت در بدنه فدراسیون و تیم‌های ملی انجام شد تصورات را به هم ریخت.

چند روز پیش خبری مبنی بر انتصاب آرش بهادر زاده که در بسکتبال سبقه‌ای جز رفاقت با حامد حدادی کاپیتان تیم ملی ندارد به عنوان مدیر اجرایی تیم‌ ملی منتشر شد. پست مهمی که نیازمند حضور فردی توانمند است اما به فردی بدون تجربه  سپرده شده؛ آن هم زمانی که تیم ملی بزرگسالان برای حضور در بازی‌های آسیایی و جام جهانی آماده می‌شود.  

دومین تصمیم عجیب رئیس فدراسیون انتصاب محسن معزی فر دبیر فدراسیون بسکتبال با حفظ سمت به سرپرستی سازمان لیگ است. دو نکته در این باره وجود دارد اول اینکه فدراسیون در حالی معزی فر را در اخبار منتشرشده سایت دبیر کل فدراسیون می‌کند که هنوز خبری مبنی بر صدور حکم دبیری او اعلام نشده است. مورد دوم اینکه گفته می‌شود نصرت‌الله جعفریان به دلیل بازنشستگی از سمت خود در سازمان لیگ کنار رفت و این درحالی است که او 20 سال است که بازنشسته شده بنابراین این سوال ایجاد می‌شود که مگر سال گذشته که نصرت‌الله جعفریان به عنوان رئیس سازمان لیگ انتخاب شد بازنشسته نبود چطور اکنون یاد بازنشستگی وی افتاده‌اند؟ اگر بنا اجرای قانون است فریدون سلیمیان رئیس کمیته داوران نیز بازنشسته است.

انتصاب کادرفنی تیم‌های پایه هم یکی از مسائلی است که جای سوال دارد. در این که حامد سهراب نژاد بازیکنی شایسته و با سابقه در بسکتبال است شکی نیست اما درست تر این بود که او کار مربیگری خود را از باشگاه شروع کند و بعد به تیم ملی زیر 16 سال بیاید؛ مهدی دوانی زاده دیگر کمک مربی این تیم نیز نزدیک به 10 تا 15 سال است که فعالیتی در بسکتبال نداشته به عنوان دستیار محمدرضا اسلامی انتخاب شده است.

مدیریت اگر همراه با پاسخگویی نباشد با شکست روبرو خواهد شد. بسکتبال سرزمین نخبگان است اما متاسفانه با وجود ظرفیت بالای نیروی انسانی توانمند ما در این مدت شاهد رجالی هستیم که توانمندی لازم را ندارند. عدم بکارگیری افراد متخصص و دلسوز نقطه قوت به شمار نمی‌آید بلکه پایه‌های پیشرفت رشته دانشگاهی و فرهیخته‌ی بسکتبال را متزلزل می‌کند.