برای ساخت فیلم کوتاه باید آزادی وجود داشته باشد

او ادامه داد: ارزیابی‌ام از این دوره جشنواره ترکیبی از مسئولیتم در شورای سیاست‌گذاری جشنواره، حضورم در صنف فیلم کوتاه و هم چنین نگاهم به عنوان شرکت کننده در این جشنواره است. از این نظر می‌شود گفت که جشنواره فیلم کوتاه تهران، جشنواره‌ای بی‌نظیر است. با اینکه قبل از برگزاری آن کمی از جابه‌جایی مکان جشنواره برخی ناراضی بودند و می‌گفتند که ممکن است استقبال پایین باشد.

امینی در عین حال با بیان اینکه "احتمالا این میزان از علاقه به فیلم کوتاه چیزی نیست که پایدار بماند" گفت: استقبال از فیلم کوتاه به حدی رسیده است که باید برای آن فکری کرد و تمهیدی اندیشید که این پتانسیل به گونه‌ای قابل استفاده‌تر شود. این هم می‌تواند در بخش تولید و هم در بخش‌های دیگری مثل شکل اکران یا عرضه سرمایه‌گذاری شود.

 او با اشاره به اینکه "علاقه‌مندان به حوزه فیلم کوتاه بسیار زیاد هستند و خیلی جدی به دیدن این فیلم‌ها می‌آیند"، بیان کرد: این استقبال علی‌رغم همه آن نمایش‌هایی است که قبل از این جشنواره هم از فیلم کوتاه داشته‌ایم. خیلی از فیلم‌ها در جشنواره‌های دیگر هم نمایش داده شده‌اند ولی با این حال مخاطب خود را دارند. نکته دوم خود فیلم‌ها هستند که فکر می‌کنم در یک دوره استثنایی در تولید فیلم‌ها قرار گرفته‌ایم. سطح جدی و با کیفیتی که فیلم‌های کوتاه دارند مانند یک دهه پیش است که فیلم‌های مستند داشتند و یک دوره طلایی را پشت سر گذاشتند. اکنون نیز به نظر می‌آید فیلم کوتاه در همان دوران طلایی خودش است و باید برای آن‌ها برنامه‌ریزی کرد.

این فیلم‌ساز با اشاره به انتقادهایی که به نحوه برگزاری جشنواره‌ی فیلم کوتاه تهران شده است، گفت: انتقادهایی که می‌شنوم بیشتر متوجه مسئولین است. آن‌ها راجع به این موضوع باید فکر کنند و کمی فارغ از آنچه در این محیط می‌گذرد برنامه‌ریزی کنند. نگاه بلند مدت به این مساله نیاز هست ولی نه از آن جنسی که در اتاق‌های عجیب و غریب تصمیم‌گیری راجع به سینمای بلند هم صورت می‌گیرد. تصمیماتی که گرفته می‌شود کمی با آنچه که در واقعیت است، فاصله دارد. یعنی چیزهایی که راجع به اکران فیلم‌ها گفته می‌شود به نظر می‌رسد نکات درستی برای این نوع سینما نیست و اینجا مخاطبش از جنس دیگری است.

این کارگردان افزود: درباره شکل کلی تولید فیلم‌ها به گونه‌ی خاصی تصمیم گیری می‌شود، درحالی که ما می‌بینیم در فیلم کوتاه خود فیلمسازان به گونه‌ای دیگر برخورد می‌کنند. مثلا خیلی واضح است که دیگر نمی‌توان قبول کرد که جریان تولید فیلم، یک جریان کنترل شده از طرف یک بالادستی دولتی باشد چون اساسا قابل کنترل نیست که چه کسی چه چیزی را بسازد.

این فیلمساز درباره ویژگی‌هایی خاص فیلم کوتاه گفت: یکی از مهمترین ویژگی‌های فیلم کوتاه این است که در آزادی شکل بگیرد و این در تضاد با هر نوع توصیه بالادستی است بنابراین اگر بخواهیم بگوییم چه کسی چه چیزی را بسازد و با چه فرمولی و حتی برای چه کسی آن را بسازد همان دستورالعمل‌هایی است که معمولا پاسخ‌اش را در فیلم بلند دیده‌ایم که در آنجا هم عملا هیچ کدام از دستور العمل‌ها جواب نمی‌دهد و آن نوع سازوکار اقتصادی هم که می‌خواهیم اتفاق نمی‌افتد.

امینی با بیان اینکه "برنامه‌ریزی‌هایی که انجام می‌شود از آنچه که در واقعیت وجود دارد، دور است" اظهار کرد: مسئولین با نیت خیر تصمیماتی را اتخاذ می‌کند و نمی‌خواهند که فیلم‌ها فرمایشی باشند اما با آنچه که واقعیت است فاصله دارد. در فیلم کوتاه به نسبت فیلم بلند، این واقعیت دست نیافتنی‌تر است و نمی‌شود با فرمول مشخصی گفت که این‌ها چه کار کنند و چطور می‌شود که سازوکار اقتصادی این تعداد فراوان فیلم که در حال تولید است طراحی شود.

او ادامه داد: مگر دولت یا سازمان سینمایی و حتی سینمای جوان توانسته است که این حجم تولیدات را که به 600 تا 700 فیلم جدی کوتاه می‌رسد کنترل کند یا بگوید چگونه ساخته شود، در واقع سازوکار اقتصادی این سبک فیلم توسط همین افراد فیلم ساز طراحی، ساخته و تولید می‌شود. پس عملا وارد شدن به این روند اشتباه است چون این‌ها خودشان در حال انجام کارهایشان هستند.

این مستندساز با اشاره به اینکه "فیلم‌ کوتاه باید برای سازندگانش صرفه اقتصادی هم داشته باشد"، بیان کرد: اگر شرایط بیرون و حرفه‌ای کشور چیز دیگری به غیر از ساخت فیلم کوتاه به فیلمساز پیشنهاد می‌کند مشکل‌اش فیلمساز نیست و در جای دیگری باید علت را جست‌وجو کرد. وقتی فیلمسازی نمی‌تواند از شرایط اقتصادی اکران فیلم کوتاهش سودی داشته باشد بنابراین به سمت بخش‌های دیگری می‌رود. گاهی مزیت‌های نسبی خود فیلمساز یا هر نوع ارضا علایق درونی‌اش است که او را به سمت ساخت فیلم کوتاه می‌برد. حالا او را بیاوریم و بگوییم تو می‌خواهی فیلم بسازی پس برو پیش فلان شرکت ببین چگونه می‌خواهد فیلم را بسازد و تو براساس آن عمل کن، درست نیست.

او با انتقاد از شرایط موجود فیلم کوتاه و سوق پیدا کردن سازندگان فیلم کوتاه به سمت ساخت فیلم بلند، گفت: چرا هر اشکالی که در فیلم کوتاه است را به کارگردان نسبت می‌دهیم. اگر قرار است که جامعه شرایطی را ایجاد کند که فیلمساز، فیلم کوتاه را سکوی پرتاب خود قلمداد کند، فیلمساز باید در خصوص آن تصمیم بگیرد. این یک انتخاب شخصی است که فیلمسازی بنابر زندگی خودش و درون و شرایطی که دارد آن را عاقلانه انتخاب کند، ما نمی‌توانیم از بیرون به او بگوییم که چه کاری انجام دهد.

مسعودی تیرانی در پایان صحبت‌هایش گفت: چرا خود فیلمساز باید دنبال پخش‌کننده، سالن نمایش، سرمایه‌گذار و... باشد؟! دولت در بخش‌های مختلف باید نیروی متخصص تربیت کند مثلا چرا تهیه‌کننده حرفه‌ای در بخش‌های فیلم کوتاه تربیت نکرده است؟! باید سوال شود که چرا بستر اکران در شرایط متنوع فراهم نکردیم و چرا این اجازه را به بخش خصوصی نمی‌دهیم تا این امکان را فراهم کند.