پایگاه خبری جماران: یک تحلیلگر مسائل بین المللی با تأکید بر اینکه مواضع اخیر رئیس جمهور و وزیر امور خارجه آمریکا پیام جدیدی در بر نداشت، گفت: اگر هم گاهی اظهار نظرهای نا امیدکننده ای دارند باز ما باید دنبال حفظ رابطه با اروپا باشیم؛ چون راه دیگری نداریم.
مشروح گفت و گوی خبرنگار جماران با علی بیگدلی را در ادامه می خوانید:
تحلیل شما از اظهارات ضد ایرانی ترامپ و وزیر امور خارجه آمریکا چیست؟
سیاست عمومی دولت آمریکا در برابر ایران تابع دو استراتژی همگون است. از یک طرف آمریکا تلاش کرده که مسأله ایران را به یک پدیده بین المللی تبدیل کند و مسأله دوم این است که آمریکایی ها تلاش می کنند از هر ابزاری برای آزار و اذیت ایران استفاده کنند؛ از جمله تجمع اخیری که سازمان منافقین در پاریس داشتند. این هم از سیاست هایی بود که آنها سعی داشتند از آن استفاده کنند. آنها سعی می کنند موضوع ایران همیشه در موضوعات خبری آنها باشد.
وزیر امور خارجه آمریکا ادعای دلسوزی برای مردم ایران را داشت...
این هم صحبت جدیدی نبود. صحبت های ایشان پیام جدیدی در بر نداشت؛ همان تحریم ها بود و همین که می خواهد بین مردم جایگاه پیدا کند. به نظر من پیامش این بود که می خواهد باب جدیدی در مذاکره با ایران باز کند. این یک سیاست است که سیاستمدار همیشه بر طبل خصومت نمی زند.
دولتمردان آمریکا همواره ضد سیاست های منطقه ای ایران اظهارات تندی داشته اند. این اظهارات چطور می تواند بیانگر تمایل آنها به مذاکره باشد؟
آهنگی در دیپلماسی هست که همه پنجره ها را نبندند و برای اینکه به نقطه انتهایی برسند این کار را می کنند. در صحبت های ترامپ هم نشانه ای از طرحی در سیاست بود که تلاش می کنند در خصومت با رقیب همه درها و پنجره ها را نبندند.
بسته پیشنهادی اروپا برای ایران در بر دارنده سه پیشنهاد است. موضوع موشکی، عقب نشینی ایران از کشورهای منطقه و موضوع حقوق بشر در این پیشنهادات درج شده بود. این هماهنگی اروپا با آمریکا به نظر من باید مورد توجه قرار بگیرد.
به نظر شما آنها چقدر می توانند در سیاست های خصمانه علیه ایران موفق باشند و چقدر می توانند افکار عمومی دنیا را به سمت خودشان جلب کنند؟
اصطلاحی در علم سیاست هست که می گوید «سیاست تابع قدرت است». بنابر این قدرت، ساخته ی عملکرد سیاستمداران است. به دلیل امکانات و نفوذ اقتصادی و نظامی آمریکا و همکاری و همدلی اسرائیل و عربستان با آمریکا تلاش می کنند که ایران را به عنوان یک تهدید مطرح کنند.
نظر شما در مورد تناقض در رفتار اروپایی ها در قبال برجام و سیاست های ایران چیست؟
تلاش اتحادیه اروپا برای حفظ برجام چند دلیل دارد؛ از جمله اینکه اتحادیه اروپا می خواهد در برابر آمریکا نمایش قدرت بدهد. به همین دلیل تلاش می کند برجام را نگه دارد تا بتواند به عنوان یک ابزار سیاسی از آن استفاده کند. پمپئو هم به این مسأله اشاره کرد که کشورهای هم پیمان در این قضیه با آنها همکاری نمی کنند؛ که منظور او اتحادیه اروپا بود.
در مرحله بعدی اروپا برای سرمایه گذاری در بازار ایران تلاش می کند که برجام را نگه دارد. به هر دلیلی که تلاش کند برجام را نگه دارد باز به نفع ما است که اتحادیه اروپا را برای خودمان نگه داریم؛ حتی اگر قرار باشد باج دهیم باز هم باید اروپا را برای خودمان نگه داریم. اگر هم گاهی اظهار نظرهای نا امیدکننده ای دارند باز ما باید دنبال حفظ رابطه با اروپا باشیم. چون راه دیگری نداریم.
در برابر ترامپ، پمپئو و سایر دولتمردان آمریکا باید چه سیاستی را دنبال کنیم؟
شرایط به سمتی پیش می رود که یا باید خودمان را برای جنگ با آمریکا آماده کنیم، که من اصلا موافق نیستم و ان شاء الله چنین اتفاقی رخ نمی دهد.
راه دوم مذاکره است؛ اما چون راه مذاکره مسدود شده ناچار هستیم که از راه خصومت نقطه نظرات خود را بیان کنیم. رفتار آمریکا با ما هر روز دارد ما را به یک نکته تاریک تر می برد. من به عنوان یک کارشناس خیلی موافق نیستم که ما شیوه های انتقام جویانه را به کار ببریم.
آمریکا علاوه بر برجام چندین معاهده بین المللی دیگر را هم زیر پا گذاشته که نشان می دهد به مذاکره پایبند نیست. چطور می توانیم به این دولت اعتماد کنیم؟
در دیپلماسی هیچ کس قابل اعتماد نیست و هرکس تلاش می کند طناب را بیشتر بکشد تا سهم بیشتری به دست بیاورد. روسیه دوست استراتژیک ما است و در کنفرانس اوپک دیدیم که وزیر انرژی روسیه و وزیر نفت عربستان دوش به دوش هم حرکت می کردند. نزدیکی عمیق پوتین با نتانیاهو هم قابلیت اعتماد به روسیه را کاهش می دهد. ما این همه به عراق خدمت کردیم و الآن می بینیم که علیه کشور ما شعار می دهند. البته در دیپلماسی نمی توانیم بگوییم چون هیچ کس قابل اعتماد نیست پس با هیچ کس مذاکره نکنیم. در دیپلماسی هرکس به دنبال منافع خود است و هیچ کس تضمین نمی دهد که رفتارش تغییر نکند. روسیه مصداق روشنی برای این امر است که در دیپلماسی هیچ چیزی قابل اعتماد نیست.
با علم به اینکه در دیپلماسی هیچ کس و هیچ چیز قابل اعتماد نیست، چطور می توانیم سیاست بین المللی خود را پیش ببریم؟
ما می توانیم بر اساس منافع ملی پیش برویم؛ همان چیزی که به عنوان برد – برد مطرح شد. اخلاق با سیاست هیچ مناسبتی ندارد.
