پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران: امروز بعد از نماز ظهر و عصر، تعدادی از اعضای بیمارستان امام خمینی(س) برای گرامی داشت یکی از شهدای انقلاب بر سر مزار او واقع در بیمارستان امام خمینی (س) حاضر شدند.
تعدادی از اعضای بیمارستان امام خمینی(س) برای بزرگداشت یاد و خاطره شهیده عزت الملوک کاووسی، با خواندن فاتحه و نامگذاری ساختمان تصویربرداری این بیمارستان به نام این شهید انقلاب اسلامی ایران، یاد و خاطره او و دیگر شهدای انقلاب را گرامی داشتند.
به گزارش جی پلاس، این شهید در روز ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران در بیمارستان امام خمینی(س) بوده است. مشروح نحوه شهادت این دانشجوی جوان مبارز را در گفت و گوی خبرنگار جی پلاس با محمدرضا خاتمی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در ادامه بخوانید.
چه آشنایی با شهیده عزت الملوت کاووسی داشتید؟
ما هر دو ورودی دانشگاه در سال ۱۳۵۶ بودیم و چون علایق و باورهای یکسانی هم داشتیم، در آن زمان، بعد از ورود به دانشگاه در قالب فعالیت های دانشجویی و انجمن اسلامی طبیعتاً با شهیده کاووسی همکار بودم.
ایشان چگونه به شهادت رسید؟
در ایام انقلاب در روز ۲۲ بهمن چون بیمارستان امام خمینی یکی از مراکز اصلی امدادرسانی به مجروحین حوادث انقلاب بود و چون حرفه ایشان هم پزشکی بود، به طور داوطلبانه در یکی از آمبولانس ها مستقر بودند که مرتب به سطح شهر می رفتند و مجروحین و زخمی ها را جمع آوری می کردند و برای مداوا به این بیمارستان می آوردند. در یکی از این ماموریت ها که در همین حوالی میدان انقلاب نیز بود، آمبولانس ایشان مورد هدف قرار گرفت و شهیده هم که در داخل آمبولانس در حال امدادرسانی به مجروحین بودند به شهادت رسیدند.
چه خاطره ای از شهیده کاووسی دارید؟
خاطرات زیاد است. به هرحال در آن ایام که ایام راحتی هم نبود، نیروهای مذهبی و نیروهای اسلامی تحت فشار و در اقلیت بودند، چه در دانشگاه ها و چه در مراکز و جاهای دیگر اما فعالیت کردن در دانشگاه ها به نوعی مجاهدت بود، اما ویژگی مهمی که خانم کاووسی داشتند، این بود که من هیچ زمانی در ایشان تزلزل ندیدم. یعنی آنقدر مصمم بود و در راهی که انتخاب کرده بود بی هیچ شک و تردیدی پیش می رفت که حتی دیگرانی که در کنار ایشان فعالیت می کردند و گاهی در اراده شان خللی ایجاد می شد و گاهی دچار ناامیدی می شدند، روحیه شان سبب می شد که آنها هم دوباره انرژی بگیرند و به راهشان ادامه دهند. در حقیقت، این را می خواهم بگویم که خانم دکتر کاووسی به نوعی آن توانایی رهبری و هدایتگری را داشتند که می توانست جمعی را به راه بیندازد و به پیش ببرد و به دلیل داشتن همین روحیه گاهی که احساس می کرد ممکن است که جمع نتواند همپای او راه برود، جدای از آنها اقدامات و فعالیت های خودش را انجام می داد و در زمان هایی هم که هنوز انقلاب شروع نشده بود، یکی از کارهایی که ایشان در کنار فعالیت سیاسی انجام می داد، رفتن به جمع مردم محروم و نیازمندان بود. با آنها همراه و دمخور می شد تا هم روحیه خودش را تقویت کند و هم از نزدیک با مشکلات واقعی مردم روبه رو شود.
طبیعتاً شهیده در آن زمان در سن جوانی بودند!
بله! ۲۰ سال سن داشتند.
چطور می شود پیام انقلاب و این روحیه را به نسل امروز منتقل کنیم؟
خاصیت جوانی این است که جوانان حق طلب، عدالت جو، ضد ستم، ضد تبعیض و آرمان خواه هستند و آن چیزی که مهم است در حقیقت رفتارهایی است که اینها می بینند. به عنوان مثال، اگر کسی مدعی دین یا اسلام و طرفداری از حق و حقیقت باشد و در اعمال و رفتارش اینها را نشان بدهد آن فطرت پاک ،جوانان را جذب می کند و آنها را در این راه مصر می کند. اتفاقی که در انقلاب افتاد این بود یعنی مردم در رفتار امام و انقلابیون، خلوص و پاکی می دیدند و احساس می کردند تلاشی که صورت می گیرد برای نجات کشور و برای بهبود وضعیت مردم و ارتقاء سطح مادی و معنوی مردم و کشور است. بنابراین، وقتی این منش و رفتار با آن روحیه جوان ها همسو می شود، خودش انقلاب می آفریند و انقلاب در واقعیت، حاصل این بود، وگرنه انقلاب ما که متکی به خارجی ها، سلاح و پول نبود، متکی به باورها و ایمان مردم بود و این ایمان مردم و به خصوص جوانان وقتی شکوفا و بارور شد که مردم در قالب امام، در چهره امام صداقت، حقانیت، همراهی و همدلی با مردم را دیدند و وارد این میدان شدند و از جانشان هم مایه گذاشتند و پیروز هم شدند. الان و همیشه هم به همین صورت خواهد بود. اگر این خلوص، پاکی، شفافیت و یکرنگی وجود داشته باشد، به طور حتم جوانان ما همان کاری را می کنند که زمان انقلاب کردند.
این باور چگونه در جوانان تقویت می شود؟
اگر منش و رفتار گروه های مرجع به آن صورت باشد که در زمان صدر انقلاب بود و همان منشی باشد که امام داشت، آن زمان جوانان ما نیز که فطرت پاک دارند، دنبال آن راه خواهند رفت. وقتی آن روحیه و منش نباشد و فضای اجتماعی و سیاسی، فضای جالبی نباشد، جوان های ما هم انگیزه ای ندارند که از این انرژی متراکم خودشان تمام و کمال در راه آرمان های واقعی خودشان استفاده کنند.
