سیدمحمود دعایی عزیز همگان بود، چرا که محبت و مهربانی، خیرخواهی و خیررسانی او برای همگان بود و شصت سال از عمر هشتاد و یک ساله خود را در خدمت نهضت و حرکت الهی مراد و معشوقش امام خمینی(س) قرار داده بود.
پایگاه خبری جماران: مجاهد پاکباخته و عالم وارسته حضرت حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمود دعایی(طاب ثراه) به عالم بقا سفر کرد و خیل گسترده دوستان و دوستداران خود را به سوگ نشاند.
دعایی مظهر رحمت الهی و تجسم خدمت به بندگان خدا و همه همنوعان خود بود و به رغم شهرت گریزی و مدح و ثنا پرهیزی، «دریغا گویان» او طیفی گسترده و پرشمارند و با قلم و بیان گوشه ای از فضائل پرشمار او را شرح می دهند و به حق فقدان او را بی جبران می دانند.
سیدمحمود دعایی عزیز همگان بود، چرا که محبت و مهربانی، خیرخواهی و خیررسانی او برای همگان بود و شصت سال از عمر هشتاد و یک ساله خود را در خدمت نهضت و حرکت الهی مراد و معشوقش امام خمینی(س) قرار داده بود.
او در آغاز نهضت، درکنار پیشگامان مبارزه مانند حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی و فرهنگ بان فقید سیدهادی خسروشاهی نشریه بعثت را تهیه و توزیع میکرد و آنگاه که فرعونیان زمان در پی او بودند به نجف هجرت کرد و در همراهی حضرت امام از فعال ترین یاران و همراهان ایشان در آمد که تلاش در رساندن پیام امام به ملت ایران و به ویژه مبارزان از طریق رادیو؛ بخشی از کارنامه مبارزاتی او میباشد.
همراهی و فداکاریهای دعایی در جهت تحقق بخشیدن به آرمان های الهی رهبر خود، به قدری روشن و فراوان است که در این نوشته مختصر از ذکر آنها صرف نظر میشود و از میان فضائل اخلاق و ادب او و کارنامه پربرگ و بارش تنها به نکته ای توجه داده میشود و آن نکته اینکه: سیدمحمود دعایی فارغ از عناوین و القاب رایج و مصطلح در صنف روحانیت و علمای دین، به واقع «حجت اسلام» و «حجت مسلمین» بوده است! بله سیدمحمود مؤدب و متواضع با ملکه اخلاقی و بی توقعی و بی ادعایی و مبارزه و مجاهده مستمر و تلاش طاقت فرسا در شصت سال از عمر خود، برای هر ببیننده و ناظر با انصاف «حجت اسلام» خواهد بود و اگر کجی ها و معایب و مفاسدی توسط دیگر هم لباسان و هم قطاران و ... انجام شده یا میشود، نباید همگان را یکسان پنداشت. وجود عزیز نازنینی چون دعایی، حجتی است تا دیگران بدانند انسانهای شریف و خدوم هم هستند که با اخلاص کامل و به عشق فضیلت و حقیقت، عمری با استقامت سالک کوی حق هستند و بدون وقفه و انحراف بر عهد پیشین ثابت قدم ماندند.
دعایی مخلص و متواضع «حجت مسلمین» نیز بوده است، یعنی حجت و دلیلی در دست مردم علیه صاحب منصبان وهمه آنانی که چون دعایی در کسوت روحانیت و در سمت مدیریت و دارای منصب بوده اند. مردم به شخصیت و منش و روش و کارنامه بس ارزشمند دعایی بر آن دیگرانی که رسم وفا را به جا نیاورده و امانتی که به آنها سپرده شده بود را حفظ ننمودند، حجت خواهد بود که شما هم می توانستید و باید چنین باشید، ولی نبوده‌اید و چرا نبوده‌اید؟!
حضرت حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمود دعایی در نیمه دوم عمر بابرکت خود، مشکلات و مضیقه های زندگی دشوار اولیه خود را فراموش نکرد و نیز مشقت های سال‌های طولانی مبارزه و مجاهده برای حاکمیت ارزشهای اسلامی را از یاد نبرد. او فراموش نکرد که همراهی با امام خمینی و مبارزه با حکومت استبدادی وابسته به استعمار برای این بود که در سایه تعالیم اسلام و آموزه های قرآن و عترت، انسان های شایسته پرورش یابند و بر چنین بستری اهداف اصلی انقلاب و نظام اسلامی، یعنی استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی، محقق شود. او می دانست که محقق شدن هر یک از این اهداف بلند، نیازمند همت های بلند و ظرفیت های بزرگ و خود را ندیدن و مقدم داشتن منافع و مصالح جمع و جامعه، میباشد. اینکه اینک در فراق دعایی و فقدان جبران نشدنی او، طیف گسترده ای از دوستان و دوستدارانش، هر کسی از زاویه ای و با دست مایه‌ای کتاب قطور فضائل و خدمات او را ورق میزند، برای این است که دعایی امام و انقلاب و نظام را برای خود نمی خواست، بلکه خود را به خدمت آنها درآورده بود. او نه خود را طلبکار می دانست و نه به کار جمع آوری غنائم بعد الفتح افتاد، بلکه در تمامی بیش از چهار دهه، خدمت بی منت داشت. باید به چنین شخصیتی تأسی کرد و بدو اقتدا نمود که به حق تربیت شده مراد و معشوقش امام خمینی و مایه افتخار نام و راه یاران راستین او بوده است. امامی که از همان آغاز پس از پیروزی انقلاب اسلامی، رویکردش جهاد سازندگی با شعار و اندیشه «همه با هم» بوده است و دعایی عزیز چه زیبا مجسمه خدمت برای سازندگی و منادی «همه با هم» بوده است.
سلام و درود الهی بر او باد که عاش سعیداً و مات حمیداً.
