آن روزها روزهای انتظار بود و از نخستین روزهایی که شاه رفت و زمزمه آمدن امام به وطن آغاز شد، دل ها تب و تاب نداشت. انتظاری که در عین شیرینی به دلهره هم آمیخته بود.
مردم می ترسیدند که اتفاقی بیفتد که جبران پذیر نباشد و از سویی دعا می کردند که امام به وطن بازگردد و نهضت انقلابی جانی تازه بگیرد.
*روزشمار بازگشت امام (ره)
محمد حسین زاده از فرهنگیان بازنشسته خراسان شمالی است که روزهای انقلاب و بازگشت حضرت امام خمینی را به خوبی در یاد دارد.
او نخستین تاریخی را که برای بازگشت امام خمینی اعلام شد، 5 بهمن بیان می کند و می گوید: ابتدا قرار بود که حضرت امام، پنجشنبه 5 بهمن 1357 بازگردد اما بختیار نخست وزیر وقت رژیم طاغوت، فرودگاه ها را بست و پس از آن امام به ملت پیام داد که اگر چه فرودگاه ها را بستند اما من در اولین فرصت به کشور برمی گردم.
وی می افزاید: مردم از تلویزیون دیدند که ارتش با تانک در فرودگاه مستقر شده و با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها و ممانعت از ورود امام به میهن، مردم به خیابان‌ها ریخته و با تحصن و شعار دولت بختیار را تحت فشار قرار دادند و این بار قرار شد 9 بهمن امام به وطن برگردد.
* باشکوه ترین استقبال تاریخ
یکی از بجنوردی هایی که روز 12 بهمن 57 در تهران حضور داشت، دکتر علی محقر، مجری طرح های ساماندهی دانشگاه ها است.
او در مورد ورود امام (ره) می گوید: پرشکوه ترین استقبال تاریخی نه تنها در ایران، که شاید در دنیا رقم خورد و هواپیمای ایرفرانس در حوالی ساعت 9 صبح در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست.
محقر به حضور صدها خبرنگار، عکاس و فیلمبردار که به ثبت این رویداد تاریخی پرداختند، اشاره کرده و می گوید: تا چشم کار می کرد در این استقبال تاریخی جمعیت حضور داشت و فاصله بین فرودگاه تا بهشت زهرا مملو از مردمی بود که برای دیدن حضرت امام (ره) آمده بودند.
وی که آن روزها دانشجوی دانشگاه شریف کنونی بود، اضافه می کند: با تعدادی از دانشجویان شب 12 بهمن در سرمای زیر صفر آن روزها در بهشت زهرا تا صبح منتظر بودیم و صبح روز بعد موقعیت مکانی افرادی که باید در قالب انتظامات در فرودگاه انجام وظیفه می کردند تعیین شد و من هم مامور انتظامات قطعه 17 شهریور شدم، همان قطعه ای که قرار بود حضرت امام در آنجا سخنرانی کنند.
او می گوید: نمی شد مردم را کنترل کرد و پس از فرود هواپیما و آمدن امام (ره) تقریباً 2 ساعت طول کشید تا امام به جایگاه برسند.
* اولین راهپیمایی ها در بجنورد
محمدنقی دلاوری، از بجنوردی هایی است که به گفته خودش در همه راهپیمایی های بجنورد در سال 57 حضور داشته است.
او می گوید: راهپیمایی دانش جویان انیستیتو تکنولوژی بجنورد، اولین راهپیمایی بجنورد بود و بعد از آن نوبت فرهنگیان و سپس بقیه اقشار مردم رسید.
دلاوری در ادامه می افزاید: روز 12 بهمن انتظارها به پایان رسید و وقتی تلویزیون، امام را نشان داد که از پله های هواپیما پایین می آید، نفس راحتی کشیدیم و در بجنورد به خیابان آمدیم.
وی اظهار می کند: همه شاد بودند و شور و حال مردم وصف نشدنی بود، یکی شیرینی و شکلات پخش می کرد، یکی سرود می خواند و دیگری دعا می کرد و همه می دانستیم که انقلاب با ورود امام به مرحله حساسی رسیده و پیروزی حتمی است.
* نتوانستیم به تهران برویم
دلاوری می گوید: خیلی از بجنوردی ها دلشان می خواست زمان ورود امام در تهران و فرودگاه باشند اما در همان روزها و قبل از آن وضعیت رفت و آمد اتوبوس ها نظم و ترتیبی نداشت.
وی می افزاید: رفتن به تهران با وجود بازرسی های مکرر و سختگیری هایی که می شد،کمتر ممکن می شد و از سویی همه نقاط راه ها را برای دستگیری سربازانی که به فرمان امام از پادگان ها فرار کرده بودند، کنترل می کردند و برای همین نتوانستیم به تهران برویم.
* 20 کیلومتر پیاده روی
یکی دیگر از بجنوردی هایی که هنگام ورود امام در تهران حضور داشته، سیاوش وحدت است.
او می گوید: از مهر سال 57 تا بعد از 22 بهمن همان سال، مدارس تعطیل بود و من که تازه از دبیرستان خوارزمی تهران دیپلم گرفته بودم در کنار تعداد دیگری از دانش آموزان این دبیرستان جمع شده و به سمت فرودگاه حرکت کردیم.
او می افزاید: تمام راه های منتهی به فرودگاه بسته بود و ما تنها توانستیم بخشی از راه را با ماشین برویم و بقیه راه را تا میدان «رسالت» پیاده رفتیم.
وحدت می گوید: نتوانستم به فرودگاه برسم بنابراین در میدان انقلاب منتظر عبور امام ماندم و مردم به محض دیدن خودرو حامل امام (ره)، چنان خودرو را گلباران کردند که خیابان با فرشی از گل پوشیده شد.
او در ادامه می افزاید: تنها لحظه ای کوتاه توانستم چهره حضرت امام را ببینم و به شوق دیدار امام، بیش از 20 کیلومتر پیاده رفتم تا به نزدیکی بهشت زهرا رسیدم.
عباس مظفر نماینده سابق مردم بجنورد در مجلس شورای اسلامی می گوید: شور و شوق مردم در روز ورود امام و آن روزها قابل توصیف نیست و من در روزهای انقلاب مرتب در مسیر بجنورد- تهران - مشهد و قم در رفت و آمد بودم و برای همین نتوانستم هنگام ورود امام در تهران باشم.
وی می افزاید: در روزهای انقلاب در بجنورد در قسمت های مختلف شهر با دوستان انقلابی همراه بودم و به هرشکل که می توانستیم به مردم کمک می کردیم.
ب/5132
انتهای پیام مردم می ترسیدند که اتفاقی بیفتد که جبران پذیر نباشد و از سویی دعا می کردند که امام به وطن بازگردد و نهضت انقلابی جانی تازه بگیرد.
*روزشمار بازگشت امام (ره)
محمد حسین زاده از فرهنگیان بازنشسته خراسان شمالی است که روزهای انقلاب و بازگشت حضرت امام خمینی را به خوبی در یاد دارد.
او نخستین تاریخی را که برای بازگشت امام خمینی اعلام شد، 5 بهمن بیان می کند و می گوید: ابتدا قرار بود که حضرت امام، پنجشنبه 5 بهمن 1357 بازگردد اما بختیار نخست وزیر وقت رژیم طاغوت، فرودگاه ها را بست و پس از آن امام به ملت پیام داد که اگر چه فرودگاه ها را بستند اما من در اولین فرصت به کشور برمی گردم.
وی می افزاید: مردم از تلویزیون دیدند که ارتش با تانک در فرودگاه مستقر شده و با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها و ممانعت از ورود امام به میهن، مردم به خیابان‌ها ریخته و با تحصن و شعار دولت بختیار را تحت فشار قرار دادند و این بار قرار شد 9 بهمن امام به وطن برگردد.
* باشکوه ترین استقبال تاریخ
یکی از بجنوردی هایی که روز 12 بهمن 57 در تهران حضور داشت، دکتر علی محقر، مجری طرح های ساماندهی دانشگاه ها است.
او در مورد ورود امام (ره) می گوید: پرشکوه ترین استقبال تاریخی نه تنها در ایران، که شاید در دنیا رقم خورد و هواپیمای ایرفرانس در حوالی ساعت 9 صبح در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست.
محقر به حضور صدها خبرنگار، عکاس و فیلمبردار که به ثبت این رویداد تاریخی پرداختند، اشاره کرده و می گوید: تا چشم کار می کرد در این استقبال تاریخی جمعیت حضور داشت و فاصله بین فرودگاه تا بهشت زهرا مملو از مردمی بود که برای دیدن حضرت امام (ره) آمده بودند.
وی که آن روزها دانشجوی دانشگاه شریف کنونی بود، اضافه می کند: با تعدادی از دانشجویان شب 12 بهمن در سرمای زیر صفر آن روزها در بهشت زهرا تا صبح منتظر بودیم و صبح روز بعد موقعیت مکانی افرادی که باید در قالب انتظامات در فرودگاه انجام وظیفه می کردند تعیین شد و من هم مامور انتظامات قطعه 17 شهریور شدم، همان قطعه ای که قرار بود حضرت امام در آنجا سخنرانی کنند.
او می گوید: نمی شد مردم را کنترل کرد و پس از فرود هواپیما و آمدن امام (ره) تقریباً 2 ساعت طول کشید تا امام به جایگاه برسند.
* اولین راهپیمایی ها در بجنورد
محمدنقی دلاوری، از بجنوردی هایی است که به گفته خودش در همه راهپیمایی های بجنورد در سال 57 حضور داشته است.
او می گوید: راهپیمایی دانش جویان انیستیتو تکنولوژی بجنورد، اولین راهپیمایی بجنورد بود و بعد از آن نوبت فرهنگیان و سپس بقیه اقشار مردم رسید.
دلاوری در ادامه می افزاید: روز 12 بهمن انتظارها به پایان رسید و وقتی تلویزیون، امام را نشان داد که از پله های هواپیما پایین می آید، نفس راحتی کشیدیم و در بجنورد به خیابان آمدیم.
وی اظهار می کند: همه شاد بودند و شور و حال مردم وصف نشدنی بود، یکی شیرینی و شکلات پخش می کرد، یکی سرود می خواند و دیگری دعا می کرد و همه می دانستیم که انقلاب با ورود امام به مرحله حساسی رسیده و پیروزی حتمی است.
* نتوانستیم به تهران برویم
دلاوری می گوید: خیلی از بجنوردی ها دلشان می خواست زمان ورود امام در تهران و فرودگاه باشند اما در همان روزها و قبل از آن وضعیت رفت و آمد اتوبوس ها نظم و ترتیبی نداشت.
وی می افزاید: رفتن به تهران با وجود بازرسی های مکرر و سختگیری هایی که می شد،کمتر ممکن می شد و از سویی همه نقاط راه ها را برای دستگیری سربازانی که به فرمان امام از پادگان ها فرار کرده بودند، کنترل می کردند و برای همین نتوانستیم به تهران برویم.
* 20 کیلومتر پیاده روی
یکی دیگر از بجنوردی هایی که هنگام ورود امام در تهران حضور داشته، سیاوش وحدت است.
او می گوید: از مهر سال 57 تا بعد از 22 بهمن همان سال، مدارس تعطیل بود و من که تازه از دبیرستان خوارزمی تهران دیپلم گرفته بودم در کنار تعداد دیگری از دانش آموزان این دبیرستان جمع شده و به سمت فرودگاه حرکت کردیم.
او می افزاید: تمام راه های منتهی به فرودگاه بسته بود و ما تنها توانستیم بخشی از راه را با ماشین برویم و بقیه راه را تا میدان «رسالت» پیاده رفتیم.
وحدت می گوید: نتوانستم به فرودگاه برسم بنابراین در میدان انقلاب منتظر عبور امام ماندم و مردم به محض دیدن خودرو حامل امام (ره)، چنان خودرو را گلباران کردند که خیابان با فرشی از گل پوشیده شد.
او در ادامه می افزاید: تنها لحظه ای کوتاه توانستم چهره حضرت امام را ببینم و به شوق دیدار امام، بیش از 20 کیلومتر پیاده رفتم تا به نزدیکی بهشت زهرا رسیدم.
عباس مظفر نماینده سابق مردم بجنورد در مجلس شورای اسلامی می گوید: شور و شوق مردم در روز ورود امام و آن روزها قابل توصیف نیست و من در روزهای انقلاب مرتب در مسیر بجنورد- تهران - مشهد و قم در رفت و آمد بودم و برای همین نتوانستم هنگام ورود امام در تهران باشم.
وی می افزاید: در روزهای انقلاب در بجنورد در قسمت های مختلف شهر با دوستان انقلابی همراه بودم و به هرشکل که می توانستیم به مردم کمک می کردیم.
ب/5132
کپی شد
